Την παραπάνω άποψη επιβεβαιώνουν και τα επίσημα στοιχεία εισαγωγών εξαγωγών. Μόνο τον Ιανουάριο οι εισαγωγές φρούτων και λαχανικών στη χώρα μας αυξήθηκαν 31%.
Είναι χαρακτηριστικό αυτό που συμβαίνει στην πατάτα. Στην Ελλάδα παράγονται 350.000 τόνοι ετησίως και εισάγονται, κυρίως από Αίγυπτο και σε δεύτερο βαθμό από Κύπρο και Γαλλία, 220.000 τόνοι.
Το αυξημένο κόστος παραγωγής που επιβαρύνει τον Έλληνα παραγωγό, οδήγησε σε μείωση παραγωγής. Αυτό το κενό στην αγορά, έρχονται να το καλύψουν οι ελληνοποιήσεις και οι εισαγωγές. Από την άλλη, η οικονομική δυσχέρεια των ελληνικών νοικοκυριών αναγκάζει πολλούς καταναλωτές να στραφούν στα φθηνά προϊόντα, που κατά κύριο λόγο είναι και εισαγόμενα. Εδώ γεννιέται το ερώτημα: πώς γίνεται ένα εισαγόμενο προϊόν να είναι φθηνότερο, αφού επιβαρύνεται με μεταφορικά κόστη! Η απάντηση βρίσκεται στο άλλο βασικό αίτημα των διαμαρτυρόμενων αγροτών, που είναι το κόστος παραγωγής. Για παράδειγμα στην πατάτα, οι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούν φθηνά -αλλά και ταυτόχρονα αμφιβόλου ποιότητας- φυτοφάρμακα, δεν πληρώνουν αυξημένη φορολογία, δεν έχουν έλλειψη εργατικών χεριών, ενώ το κράτος τους στηρίζει στο μέτωπο των εξαγωγών.
Για παράδειγμα, μετά τα γεγονότα στην Ερυθρά Θάλασσα, οι Αιγύπτιοι, μη μπορώντας να εξάγουν προς τη Νοτιο Ανατολική Ασία, με συντονισμένες ενέργειες έχουν στραφεί προς την αγορά της Ευρώπης, κατακλύζοντάς την με τα προϊόντα της, πιέζοντας τις τιμές των ευρωπαϊκών προϊόντων προς τα κάτω. Φυσικά αντίστοιχη κατάσταση επικρατεί και με άλλα προϊόντα από άλλες χώρες, επίσης του λεγόμενου τρίτου κόσμου. Γι’ αυτό και το σύνθημα των Θεσσαλών αγροτών «no farmers, no food» (δίχως αγρότη, δεν υπάρχει φαγητό) έχει ιδιαίτερη αξία και πρέπει να στηριχθεί απ’ όλους.
Γ. Ρούστας