Η IAAF, όπως αναφέρει δημοσίευμα της ισπανικής εφημερίδας «Marca», έχει περιθώριο μέχρι τον Ιούλιο του 2017, ώστε να αποδειχθεί ή όχι επιστημονικά, εάν η υπερβολική τεστοστερόνη επηρεάζει άμεσα τα αποτελέσματα στους αγώνες.
Οι τρεις γυναίκες, ιδιαίτερα η Σεμένια από τη Νότια Αφρική, η οποία κατέρριψε το εθνικό ρεκόρ (1:55.28), είναι μία αθλήτρια, που συζητήθηκε πολύ στον παγκόσμιο στίβο, από τότε που διαγνώστηκε με υπερανδρογονισμό.
Μία γενετική παραλλαγή που κάνει τα επίπεδα της τεστοστερόνης, να είναι πολύ μεγαλύτερα από την συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών. Μερικές γυναίκες παράγουν μέχρι και τριπλή τεστοστερόνη από ό,τι οι υπόλοιπες.
Ενας λόγος που έκανε τη νίκη της στο Παγκόσμιο Στίβου του Βερολίνου το 2009, να συζητηθεί και να αναλυθεί περισσότερο, κυρίως από την άποψη του πλεονεκτήματος που μπορεί να διαθέτει.
Αποτελεί πλέον για την IAAF, επιστημονική και νομική υπόθεση. Ο πατέρας της Σεμένια, προσπάθησε να την υπερασπιστεί, απέναντι σε εκείνους που μιλούσαν για τη σεξουαλικότητά της: «Η μικρή κόρη μου ήταν πάντα μια γυναίκα,» ανέφερε χαρακτηριστικά. Κι όμως κάποιοι έδιναν την δική τους διάσταση, σημειώνοντας, πως η Σεμένια είχε αναπτύξει εσωτερικά όρχεις αντί για ωοθήκες.
Ετσι, η IAAF την ανάγκασε να υποβληθεί σε θεραπεία αντι-ανδρογόνου, προκειμένου να συνεχίσει να αγωνίζεται. Ομως μετά την Ινδή σπρίντερ Ντιούτι Τσαντ, που είχε επίσης μία ενδογενή τεστοστερόνη ασυνήθιστη, και τον Ιούλιο του 2015 κέρδισε την υπόθεσή της στο CAS, επιτυγχάνοντας «ένα παράθυρο δύο ετών», όπου κανένας αθλητής δεν θα υποβληθεί σε δοκιμή για την τεστοστερόνη, η IAAF εξετάζει εκ νέου επιστημονικές μελέτες.
Η αποδοχή στις γυναίκες στον κόσμο του αθλητισμού, γυναικών «intersex» (μεσοφυλικών), κάτι που αφορά και τα άλλα δύο μετάλλια στο βάθρο των 800μ, είναι στο τραπέζι της IAAF, η οποία εξακολουθεί να έχει εννέα μήνες για να απαντήσει. Για την ώρα πάντως, το βάθρο του Ρίο χρησίμευσε για να κατακτηθεί μία «μάχη» ατομικών δικαιωμάτων.
