Επί δώδεκα μέρες, εκπαιδευτικοί ενεργοί και συνταξιούχοι, μέλη της Επιτροπής Αλληλεγγύης Εκπαιδευτικών Λάρισας, καθώς και μια ομάδα γυναικών εθελοντριών από το Μακρυχώρι, προσέφεραν ένα ποτήρι ζεστό γάλα σε 200 προσφυγόπουλα, στον καταυλισμό στη «ΡΟΚΑ», καθημερινά από τις 8.30 το πρωί.
Με τη μεταφορά των προσφύγων στη Μάνδρα, η Επιτροπή, ανακοινώνει ότι αδυνατεί να συνεχίσει τη δράση, όπως υποστηρίζει χωρίς δική της υπαιτιότητα και ανακοινώνει: «Δεν είναι η διαδρομή των 20 χιλιομέτρων εμπόδιο. Για το πρωινό συσσίτιο των 200 παιδιών στη ΡΟΚΑ με τα υποτυπώδη μέσα θέρμανσης (δύο πετρογκάζ) που διαθέταμε χρειαζόμασταν δυο ώρες. Στο στρατόπεδο της Μάνδρας ο αριθμός των παιδιών υπερβαίνει τα 700.
Ο εθελοντισμός μας δεν αρκεί, ούτε μπορούμε να κάνουμε διακρίσεις.
Οφείλουμε όμως δημόσια να καταγγείλουμε κάποια πράγματα.
Μας προξενεί απορία η αδιαφορία των αρμόδιων κρατικών φορέων, στην επίλυση αυτού το βασικού θέματος που αφορά παιδιά.
Πολλά από αυτά είναι νήπια ενός έτους. Ζητήσαμε στο διάστημα αυτό ένα θερμαντικό μέσο με πολλαπλή ισχύ. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Από αύριο τα παιδιά θα πίνουν ξανά κρύο γάλα.
Δεν υποδεικνύουμε σε κανέναν συνειδητό αναρμόδιο κρατικό φορέα τίποτε. Δεν έχουμε απορίες. Η επιδείνωση των όρων επιβίωσης των προσφύγων είναι συνειδητή πολιτική επιλογή όλων των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Εμείς θα συνεχίσουμε τις δράσεις μας με κύριο στοιχείο την ανάδειξη των αιτιών του προσφυγικού και κυρίως την πιο μαζική και δυναμική σχέση των εκπαιδευτικών ,των μαθητών και του λαού της πόλης μας με τους πρόσφυγες».
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΣΤΗ «ΡΟΚΑ»
Ένας μικρός στρατός εθελοντών, με εναλλασσόμενες βάρδιες, κινήθηκε με ευαισθησία και ως αποτίμηση της δράσης αυτής, αλλά και προς τιμή όλων των εθελοντών της, οι οργανωτές ανακοίνωσαν μεταξύ άλλων: «Θα αναφέρουμε τρεις περιπτώσεις που αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση. Ο Δημήτρης πενταμηνίτης του Δήμου (σε λίγο πάλι άνεργος ) , ο Μιχάλης αθόρυβα κάθε πρωί εκεί. Τέλος ο Λάμπρος με τη γυναίκα του ,οικονομικός μετανάστης από την Αλβανία από το 1991. Άνεργος και αυτός σήμερα μας δήλωσε ότι ξεπληρώνει ένα χρέος.
Οι Έλληνες τον αγκάλιασαν είπε το 1991, στους πρόσφυγες της «ΡΟΚΑ» είδε τη δική του διαδρομή ,στάθηκε εκεί κάθε μέρα αλληλέγγυος στην κοινωνική του τάξη, που δεν γνωρίζει πατρίδα και σύνορα. "Οι Βαλκάνιοι έχουμε ψυχή" μας είπε».
