Γράφει στην ανάρτηση:

«Ζει μόνη της στο Χαλάνδρι. Αυτή και ο γιός της. Και κάθε χρόνο φυλάει κατουρημένες ποδιές (έτσι το λέει – έτσι το γράφω) για να χώσει το παιδί σε ένα σταθμό. Να μπορεί να δουλέψει και να μην είναι αναγκασμένη να το παίρνει μαζί της. Σε ένα ραφτάδικο ψιλοδουλεύει δηλαδή. Μανταρίσματα και επιδιορθώσεις.

Ο άλλος ο φίλος στο Αιγάλεω είναι κι αυτός και η γυναίκα του σε απόγνωση. Μέχρι τώρα το παιδί έμενε τα πρωινά με τη γιαγιά του. Η γιαγιά όμως φεύγει για το χωριό - για να τους αφήσει το σπίτι, να γλυτώσουν τα ενοίκια - και το παιδί κάπου πρέπει να πηγαίνει. «Μπορείς να μου βρεις μια λύση;». Αλλά τι λύση να βρεις; 37.000 παιδιά μένουν και φέτος εκτός παιδικών σταθμών. 12.000 περισσότερα παιδιά σε σχέση με πέρυσι. Τι θα κάνουν αυτά τα παιδιά; Και κυρίως, τι θα κάνουν αυτοί οι γονείς; Πως θα δουλέψουν;

Για να μην πλατειάζουμε. Μια λύση υπάρχει. Να διατεθούν ΤΩΡΑ τα 50 εκατομμύρια που υπολείπονται – σύμφωνα με την ΚΕΔΕ- για να καλυφθούν όλα τα κενά. Είναι ένα εκατομμύριο ανά υπουργό ή υφυπουργό, ετησίως. Λίγο να περιορίσουν τις σπατάλες στα κυβερνητικά γραφεία θα βρεθούν τα λεφτά. Θυμίζω ότι η πρόταση του Ποταμιού να πάψουν να είναι τα γραφεία των υπουργών δημόσιες υπηρεσίες, θα οδηγούσε σε εξοικονόμηση 120 εκατομμυρίων. Ας επιλέξουμε λοιπόν. Τα παιδιά ή τα κομματικά στελέχη; Είναι θέμα προτεραιοτήτων. Τόσο απλά».