Η Σπυριδούλα είναι κοινωνική λειτουργός. Ζει σε μια γειτονιά της Αθήνας που φιλοξενεί οικογένειες μεταναστών. Θεωρεί ότι το σχολείο είναι το πρώτο και το βασικότερο βήμα για να μάθουμε να ζούμε όλοι μαζί.

«Πρώτα από όλα το σχολείο, σίγουρα το σχολείο, γιατί από τις μικρότερες γενιές, τα παιδιά μαθαίνουν να ζουν με τις διαφορετικές κουλτούρες και μ’ αυτό τον τρόπο ούτε τις κατηγοριοποιούν, ούτε τις φοβούνται ούτε έχουν ρατσισμό. Πολύ βασικό για την παιδεία των παιδιών. Άρα, ό,τι και να λένε οι γονείς τους, τα παιδιά ξέρουν ότι στο σχολείο τους, οι φίλοι τους που είναι από το Αφγανιστάν δεν είναι κακοί, κάνουν παρέα, διαβάζουν μαζί, πάνε βόλτες, πάνε στα πάρτι μετά. Πρώτα από όλα η παιδεία. Εγώ νομίζω ότι το σημαντικότερο μετά την παιδεία είναι να προσπαθήσει ο καθένας να έχει ανοιχτό μυαλό και να μπορέσει λίγο να καταλάβει ότι ο κόσμος, είναι μια διαφορετικότητα κουλτουρών, παγκοσμίως. Αν το καταλάβει κάποιος νομίζω ότι θα έχει πιο ανοιχτό μυαλό για να πειστεί για αυτό».


Η Σπυριδούλα μας μιλά για την αλληλεγγύη που έχει ενσκήψει ανάμεσα στους Έλληνες και τους πρόσφυγες. Λόγω της δουλειάς της έρχεται σε επαφή με πολλές οργανώσεις, με ανθρώπους που συνυπάρχουν με κοινό στόχο να βοηθήσουν το συνάνθρωπο, το διπλανό, το γείτονα.


Μας εκμυστηρεύεται ότι στη γειτονιά της, οι άνθρωποι βρίσκουν κώδικες επικοινωνίας μεταξύ τους. Η πραγματική ελπίδα για εκείνην είναι τα παιδιά που μέσω της εκπαίδευσης θα μπορούν να αποτελέσουν παραγωγικό, δημιουργικό και πλήρως ενταγμένο ανθρώπινο δυναμικό στην ελληνική κοινωνία.

«Ενταγμένα, να εργάζονται, να έχουν σχέση εννοείται και με τους Έλληνες πολύ καλή σχέση, για αυτό είμαι σίγουρη, γιατί οι Έλληνες είμαστε φιλόξενοι και νομίζω ότι τα παιδιά είναι πιο καλοί κριτές από μερικούς γονείς για τη φιλοξενία και την αγάπη προς το διαφορετικό. Και φυσικά θα είναι ενταγμένα, είμαι σίγουρη ότι θα είναι ενταγμένα».

Η καμπάνια αυτή στηρίζεται από την UNICEF με χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.