Τελευταία «πτήση» για τον Πάρι

ΕΠΙ 35 ΧΡΟΝΙΑ ΕΡΕΥΝΟΥΣΕ, ΑΝΑΖΗΤΟΥΣΕ ΚΑΙ ΕΒΡΙΣΚΕ ΥΠΟΛΕΙΜΜΑΤΑ ΜΑΧΗΤΙΚΩΝ ΑΕΡΟΣΚΑΦΩΝ ΤΟΥ Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Ο Πάρις Θεοδωρόπουλος κρατά το πτερύγιο της έλικας από το καταδιωκτικό «Bloch-151», με το οποίο ο επισμηνίας Γ. Μόκκας κατέρριψε ένα «Στούκας», για να καταρριφθεί και ο ίδιος στη συνέχεια από «Μέσσερσμιτ 109»

Πάρις Θεοδωρόπουλος. Ο εκ Νίκαιας ερευνητής «πέταξε» αθόρυβα στην αιωνιότητα. Όπως σεμνό και αθόρυβο, αλλά δημιουργικό και πλούσιο σε εμπειρίες υπήρξε το «πέρασμά» του από τα εγκόσμια.

Πνεύμα ελεύθερο και ανήσυχο, αν μη τι άλλο από τους ανθρώπους εκείνους που αξίζει να γνωρίσει κάποιος.
Ήμουν ένας από τους τυχερούς.
Με «πέρασμα» και από την εφημερίδα «Ελευθερία», αφού σκίτσα του δημοσιεύονταν καθημερινά στα μέσα της δεκαετίας του ‘60, ο Πάρις ήταν ένας πράος και χαμογελαστός γίγαντας, που δούλευε σκληρά τη γη του για τα προς το ζην, αλλά και για το αγαπημένο του χόμπι. Την αεροπορική αρχαιολογία, άγνωστη σε πολλούς, που γέμιζε όμως τον ελεύθερο χρόνο και τη φαντασία του.
Θα ’ναι 35 χρόνια τώρα που του μπήκε το «σαράκι»: να αναζητά και να ανακαλύπτει κουφάρια ή τμήματα πολεμικών αεροσκαφών του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Σε στεριά και θάλασσα! Ξεκίνησε βρίσκοντας μια έλικα στη θάλασσα της Βελίκας και τα επόμενα χρόνια γύρισε σχεδόν όλη την κεντρική και βόρεια Ελλάδα. Όπου υπήρξε αερομαχία, ο Πάρις ερχόταν μετά από χρόνια αναζητώντας σημάδια, ψάχνοντας για ζωντανές μαρτυρίες, βρίσκοντας κομμάτια μαχητικών ή βομβαρδιστικών αεροσκαφών, ψηφίδες της ίδιας της ιστορίας.
Γιατί μαζί με τα μεταλλικά τμήματα που ξέθαβε ή έβρισκε ακόμη και σε αυλές σπιτιών, και τα οποία καθάριζε και συντηρούσε, μάθαινε και για την ίδια την ιστορία του μαχητικού, της μοίρας που πετούσε, του πιλότου του ακόμη. Τα οποία κατέγραφε σε ένα βιβλιαράκι, με την προσδοκία κάποια στιγμή να το εκδώσει. Ξέρω ότι είχε προχωρήσει αρκετά. Δυστυχώς η προσπάθειά του αναχαιτίστηκε από την αρρώστια...
Ερεύνησε δεκάδες περιπτώσεις και τουλάχιστον σε 40 από αυτές εκπλήρωσε τον στόχο του: ανακάλυψε κομμάτια των αεροπλάνων που έψαχνε, ενώ σε αρκετές φώτισε και την ιστορία ενός εκάστου εξ’ αυτών.
«Το δυσκολότερο δεν είναι να βρεις το κομμάτι ενός αεροσκάφους. Αλλά να «σκάψεις» στις αναμνήσεις των ανθρώπων, ανασύροντας προφορικές μαρτυρίες που για εκείνους ήταν ασήμαντες, αλλά για μένα πολύτιμες πληροφορίες. Αυτό απαιτούσε επαφή με τους ανθρώπους της γενιάς εκείνης, όσους από αυτούς έχουν μείνει.
- «Τώρα ήρθες; Έπρεπε να ’ρθεις πριν 30 χρόνια», μου έλεγαν συχνά.
«Στο χωριό Αθαμάνιο αναζήτησα στο καφενείο τους παλαιότερους».
- «Εδώ κάτω είναι όλοι μαζεμένοι», μου είπε κάποιος.
- «Κατηφόρισα με λαχτάρα ένα δρόμο και... βρέθηκα στο νεκροταφείο!», έλεγε ο Πάρις σε μια από τις συνεντεύξεις του στην «Ε».
Αυτό ήταν και το δυσκολότερο κομμάτι του πάθους του. Να κερδίσει την εμπιστοσύνη του συνομιλητή του.
Υπήρχε όμως και η ανταμοιβή. Η ικανοποίηση όταν μάθαινε, συσχέτιζε τις πληροφορίες και «έδενε» την ιστορία.
Τότε γινόταν άλλος άνθρωπος.
«Ένιωθα σαν να ξανάγραφα την ιστορία, ότι ‘’ανάσταινα’’ τους ανθρώπους που είχαν χαθεί μαζί με το αεροπλάνο».
Φανταστείτε τα συναισθήματά του όταν συνάντησε τον Όμηρο Μόκκα στο Σιδηρόκαστρο και του παρέδωσε πλακέτα με ένα κομμάτι από το αεροσκάφος του αδελφού του Γιώργου που είχε ξεθάψει από έναν αγρό...
Ο Γιώργος Μόκκας ήταν ο μόνος Έλληνας πιλότος που κατέρριψε γερμανικό βομβαρδιστικό «Στούκας». Ουσιαστικά δεν υπήρξαν (πλην μεμονωμένων περιστατικών) αερομαχίες μεταξύ ελληνικών και γερμανικών αεροσκαφών, ενώ ουδέποτε καταρρίφθηκε γερμανικό καταδιωκτικό.
Τα τελευταία χρόνια ο Πάρις ζούσε ήσυχα τη ζωή του παράγοντας κηπευτικά από το κτήμα του στη Νίκαια και διαθέτοντάς τα στις λαϊκές αγορές. Όποτε μπορούσε και οι δυνάμεις του το επέτρεπαν εξορμούσε, ερευνώντας, ψάχνοντας, ανακαλύπτοντας. Μέχρι τη δική του, την τελευταία «πτήση» του...
Δ.Χ.