Αναμνήσεις, χαμόγελα, συγκίνηση. Όλα κορυφώνονται γύρω από μία φωτογραφία που μένει για χρόνια σε ένα ράφι, σφηνωμένη ανάμεσα σε ένα λευκό γκοφρέ χαρτόνι και ένα σελοφάν. Περιμένει υπομονετικά ένα χέρι που θα την κατεβάσει από κει ψηλά για να τη δει.
Μα έλα που τα χέρια δεν ξεκολλάνε πλέον από τις οθόνες των κινητών. Και δώστου σκρολ και πάλι στημένα χαμόγελα και άλλη μία φωτογραφία για το facebook, και αγωνία για τα likes και πάλι μία φωτογραφία και το άλμπουμ εκεί περιμένει. Υπομένει μα δεν χάνεται… Το χέρι ακόμα κολλημένο στο κινητό με το οποίο βγάζοντας πλέον τόσες πολλές φωτογραφίες δεν έχουμε ούτε χρόνο να τις δούμε.
Ο Κώστας Τρυφωνίδης βρίσκεται στο μεταίχμιο της ηλικίας που γνωρίζει τόσο το τι θέλει η παλιά γενιά αλλά και πώς κινείται η νέα. Έχει 20 χρόνια στον χώρο και άλλα τόσα μπροστά του. Πρόλαβε τις εκτυπώσεις ως μονόδρομο για να δει κάποιος τις φωτογραφίες. «Από τότε μέχρι σήμερα η πτώση στην εκτύπωση φωτογραφιών ξεπερνάει το 50%» μας λέει με το ξεκίνημα της συζήτησης και εξηγεί: «Αυτό οφείλεται στο ότι ο κόσμος πλέον αποθηκεύει τις φωτογραφίες και τις βλέπει ψηφιακά. Αλλά και στο τελευταίο υπάρχει ένα μεγάλο ερωτηματικό».
Τη συζήτηση τη διακόπτει ένας ηλικιωμένος που ζητάει να του εκτυπώσει φωτογραφίες από τη γιορτή του εγγονιού του. Αφού τον εξυπηρετεί μας λέει: «Όπως βλέπεις οι ηλικιωμένοι δύσκολα αλλάζουν συνήθειες. Ζητάνε την έντυπη μορφή. Το χειροπιαστό. Επιμένουν όμως και οι λάτρεις της φωτογραφίας. Όσον αφορά στους νεαρούς τώρα έρχονται να εκτυπώσουν κυρίως όταν είναι για κορνίζα».
Κοιτάμε γύρω μας και βλέπουμε φωτογραφίες από μέρη μακρινά, γιορτές, καλά ρούχα. Άλλες εποχές μα τόσο κοντινές. Μας παρατηρεί και λέει «Κρίση. Τι τα κοιτάς; Έχουν μειωθεί τα ταξίδια, οι εκδρομές, οι εκδηλώσεις, τα τραπεζώματα οπότε και αυτό είναι ένας παράγοντας που συνέβαλε στη μείωση».
Κι όντως είναι η εποχή που αλλάζουμε. Όχι μόνο στη φωτογραφία. Τι γίνεται με την ασφάλεια; «Είναι πολλά τα περιστατικά που έρχονται γιατί χάνουν τις φωτογραφίες τους. Συχνό φαινόμενο και μας απασχολεί. Μιλάμε για μεγάλο όγκο φωτογραφιών. Σπάει το τάμπλετ, κλέβουνε το κινητό, χτυπάει ο σκληρός δίσκος, ένα ιός και πάνε φωτογραφίες ετών». Τον ρωτάμε τι πρέπει να κάνουμε για να είμαστε σίγουροι « Ή να αποθηκεύονται με διπλό μπακ άπ, ή να εκτυπώνονται. Υπάρχουν πολλοί πλέον που έρχονται και φέρνουν το ψηφιακό τους μέσο για να ανακτήσουμε αρχεία. Στο χαρτί η Κόντακ έδινε 120 χρόνια στην εκτύπωσή της. Εκεί τουλάχιστον ήξερες».
Απλώνει τα χέρια του και πιάνει ένα άλμπουμ και αρχίζει να το ξεφυλλίζει δείχνοντας φωτογραφίες από τότε που ξεκίνησε την καριέρα του ως φωτογράφος. Αλήθεια, αναρωτιόμαστε πόσοι κάθονται να δούνε φωτογραφίες πλέον; Και μας προλαβαίνει πριν ολοκληρώσουμε τη σκέψη μας «Ο καθένας έχει μια φωτογραφική μηχανή στα χέρια του, μέσω των κινητών όμως πλέον σπάνια τις βλέπουμε. Δύσκολα θα καθίσει μια παρέα στο σπίτι και να δει φωτογραφίες από το παρελθόν. Τώρα κοιτάει κάποια πράγματα από το κινητό και μόνο».
Την ίδια ώρα μέσα από το τζάμι φαίνεται μία παρέα πιτσιρικάδων στον πεζόδρομο. Είναι σταματημένη, περιμένει κάποιον να τραβήξει σέλφι. Ώσπου να ανοίξουμε την πόρτα και να φύγουμε, ήδη η φωτογραφία είχε «ανέβει» και μαζεύει τα likes ανά δεκάδες. Πειράγματα, φλερτ, χαβαλές. Όλα σε πραγματικό χρόνο. Τώρα στο άλμπουμ της στιγμής. Αλλάζει ροή ο ποταμός;
Του Κώστα Γκιάστα
Φωτ. Βασίλης Ντάμπλης
