Η διοίκηση του συνδικάτου επισιτισμού τουρισμού νομού Λάρισας, όπως σημειώνει σε ανακοίνωσή της επισκέφθηκε χθες «το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Επαγγελματικού Κινδύνου (ΚΕΠΕΚ) και ζήτησε να υπάρξει πλήρης διερεύνηση των συνθηκών που έγινε το συγκεκριμένο θανατηφόρο εργατικό ατύχημα στις 30/5/2017 του συνάδελφου διανομέα που έχασε τη ζωή του κυνηγώντας το μεροκάματο.
Επιπλέον ζήτησε να ενταθούν οι έλεγχοι στις επιχειρήσεις για την εφαρμογή μέτρων ατομικής προστασίας των εργαζομένων (κράνος μπουφάν κ.λ.π.) τα οποία πρέπει να παρέχονται από τον εργοδότη, τη συντήρηση των δικύκλων, την ενημέρωση και εκπαίδευση των εργαζομένων, κάτι που το συνδικάτο έχει κάνει πολλές φορές και στο παρελθόν.
Το συνδικάτο τονίζει προς όλες τις κατευθύνσεις που σπεύδουν να ρίξουν εύκολα την ευθύνη στους διανομείς για ό,τι και να συμβεί στον δρόμο, ότι τα πολλά ατυχήματα σ΄αυτόν τον κλάδο δεν γίνονται γιατί τα προκαλούν οι εργαζόμενοι αλλά οι συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζονται. Εντατικοποίηση, η πίεση και ο φόβος της απόλυσης, καθώς τα ανύπαρκτα -τις περισσότερες φορές – μέτρα υγιεινής και ασφάλειας.
Να σημειωθεί ακόμα ότι το επάγγελμα του διανομέα δεν ανήκει στα βαρέα και ανθυγιεινά. Η διοίκηση καλεί τους εργαζόμενους του κλάδου να οργανωθούν στο συνδικάτο τους και να παλέψουν συλλογικά για να προστατέψουν τη ζωή τους».
ΛΑΝΤΖΑ
Η Αγωνιστική Εργατική Συσπείρωση στον Επισιτισμό – Τουρισμό «ΛΑΝΤΖΑ», με αφορμή τον θάνατο του διανομέα, περιγράφοντας τις συνθήκες εργασίας σημειώνει μεταξύ άλλων «τις απλήρωτες υπερωρίες, τα πολύωρα meeting προσωπικού (φυσικά χωρίς πληρωμή της εργατοώρας που ξοδεύεται για αυτά), τα δικά μας οχήματα με δικά μας έξοδα καυσίμων και συντήρησης, η «ευέλικτη» εργασία που μεταφράζεται να πηγαινοερχόμαστε στις δουλειές μας ώσπου να πετύχουμε τις ώρες αιχμής του μαγαζιού, οι πενιχροί μισθοί μας που δεν απαντούν επ’ ουδενί στα έξοδα ενός ανθρώπου στο σήμερα.
Αυτές λοιπόν οι άθλιες συνθήκες, μαζί με τον φόβο της ανεργίας, επιδρούν στους εργαζόμενους με τέτοιο τρόπο, ώστε να υπερβάλλουν εαυτόν στη δουλειά και πολλές φορές να το πληρώνουν με την ίδια τους τη ζωή. Παραδείγματα δυστυχώς πολλά, όπως το δυστύχημα τον Δεκέμβρη του ‘16, ο θάνατος ενός ακόμα διανομέα τον Μάρτη του ’17 και 2 μήνες μετά ο θάνατος του συναδέλφου».
«Τις μόνες ευθύνες που πρέπει να αναλάβουμε είναι, την ευθύνη της ανατροπής του καπιταλισμού από τον οργανωμένο λαό, την ευθύνη της ρήξης και αποδέσμευσης της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, την ευθύνη να απαγκιστρωθούμε από τον εργοδοτικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, την ευθύνη να κάνουμε τα εργατικά σωματεία να λειτουργούν με τη δυναμική της βάσης τους -τους ίδιους τους εργαζόμενους που θα αποφασίζουν αυτοί για αυτούς μέσα από τις συνελεύσεις τους και όχι από τα αντιπροσωπευτικά ΔΣ τους-, την ευθύνη να ξεπεράσουμε τις αρτηριοσκληρώσεις του ΠΑΜΕ, και την αντίληψη ότι οι αντιδράσεις μας πάνε μέχρι εκεί που μας επιτρέπεται από το ίδιο το σύστημα, που καθημερινά καταπίνει ολοένα και περισσότερο τις ζωές μας».
