Το χθεσινό απόγευμα στην Ανάβρα δεν έμοιαζε σαν τα άλλα αυτού του καλοκαιριού. Ακόμη και ο ουρανός μουντός, συννεφιασμένος, έριχνε στάλες βροχής την ώρα που η σορός έφτανε στην εκκλησία του Αγίου Αθανασίου. «Σιγόκλαιγε» κι αυτός, παρασυρμένος ίσως από το κλάμα όλων. Δάκρυα για έναν νέο που είχε όλη τη ζωή μπροστά του, αλλά που το κυριακάτικο πρωινό γι’ αυτόν ήταν και η τελευταία φορά που θα έβλεπε τον ήλιο να ξεπροβάλλει πίσω από το Μαυροβούνι. Εκεί στο 9ο χιλιόμετρο Αγιάς – Λάρισας όλα πήραν ένα πρόωρο τέλος. Το αγροτικό αυτοκίνητο της καθημερινής αγροτικής δουλειάς έμελλε να είναι αυτό που θα τον οδηγούσε σε έναν τόσο άδικο και ξαφνικό θάνατο.

Στο στερνό αντίο ήταν όλοι εκεί από τους φίλους, από τους συγγενείς, από τους συγχωριανούς, πολλοί από τη γύρω περιοχή της Αγιάς. Όλοι για τον αποχαιρετισμό. Αλλά όχι μόνο γι’ αυτό. Κυρίως, ίσως, για να σταθούν στο πλευρό των δύσμοιρων γονέων του, των αδελφών του και των γιαγιάδων που είδαν τον Άγγελό τους να «ταξιδεύει» τόσο γρήγορα στον ουρανό…

ΑΓΙΑ (Γραφείο «Ε»)

Του Νίκου Γουργιώτη