Πολλά πιστεύω μας ανατρέπονται παταγωδώς. Και πολλές νεοφανείς και παράδοξες ιδέες και πρακτικές, αναφύονται καθημερινά. Συνταρακτικές, έως και καταλυτικές. Όλα τα κοινωνικά στρώματα δέχτηκαν και δυστυχώς θα δέχονται για πολύ ακόμα βίαιες αναταράξεις και ανατροπές, που έκαναν τη ζωή όλων μας δύσκολη, προβληματική και για πολλούς μαρτυρική. Η μείωση των μισθών και των συντάξεων. Η ακατάσχετη ανοδική πορεία της ανεργίας. Η υπονόμευση και η διάλυση Αρχών και Αξιών, που ίσχυαν πανάρχαια, παρεχώρησαν της θέση τους στην αποχαύνωση, στην ευτέλεια της ζωής μας. Στην αποδυνάμωση κάθε ζωτικού κυττάρου. Ο λαός κουρασμένος, αλλά και διεφθαρμένος. Απελπίστηκε, αλλά και ευτελίστηκε. Φοβάται, αλλά και δεν έχει αντισώματα αμυντικών δυνάμεων, για ν’ αντιδράσει. Να παλέψει.

Ένα κομμάτι της κοινωνίας μας, ίσως το καλύτερο, που σήμερα θα μπορούσε να βοηθήσει, απουσιάζει. Απουσιάζει από τον Δημόσιο διάλογο. Έτσι δυναμικό και άλκιμο από τη φύση του, μας λείπει σήμερα που το έχουμε ανάγκη. Μας στερεί τη δυναμική του, τις φρέσκες ιδέες του, τα καθαρά του όνειρα. Είναι αυτοί οι αμέτρητοι νέοι της πατρίδας μας, που βρήκαν την κρίση σαν ευκαιρία και ξενιτεύτηκαν για ένα καλύτερο αύριο. Εκεί, σε χώρες όπου το πνεύμα εκτιμάται και οι αξίες αναγνωρίζονται. Όπου υπάρχουν ευκαιρίες να τις εκμεταλλευτούν, αν το θέλουν και το αξίζουν. Εκεί όπου επικρατεί η αξιοκρατία και όχι το μέσον, η κομματική κάλυψη και η ευτέλεια της διαπλοκής.

Πού πήγαν; Μα σε όλα τα μέρη της γης. Στα πιο απίθανα μέρη της Ευρώπης, της Αμερικής ή της Ασίας, θ’ ανακαλύψεις το Ελληνικό δαιμόνιο κατά τον Σωκράτη, να επικρατεί. Είναι παιδιά με ανάκαρα, με ευψυχία, μορφωμένα με ανοιχτά μυαλά και στόχους. Αυτά τα Ελληνόπουλα, που κατ’ ουσίαν τα διώξαμε μόνοι μας, από την κακοριζικιά, που μας δέρνει, πάνε έξω, παλεύουν και αναδεικνύονται. Μπορεί στην αρχή να αμείβονται γλίσχρα. Αλλά ξέρουν πως υπάρχει προοπτική. Αγαπούν τη δουλειά. Τολμούν. Ρισκάρουν. Μάχονται ασίγαστα. Αναδεικνύουν τελικά τις αρετές της φυλής μας. Βοήθειά τους έχουν εκείνα που έχασαν στην Ελλάδα. Την αξιοκρατία και την τιμιότητα στον αγώνα. Την αναγνώριση των αρετών τους και ιδίως του πνεύματος. Τους Νόμους που ισχύουν και που προστατεύουν τους αδύνατους, τους άξιους, το δίκαιο και την ισονομία.

Αυτά τα θαυμάσια παιδιά δεν έφυγαν. Τα διώξαμε μόνοι μας. Μια βίαιη εξαγωγή των διαμαντιών της φυλής μας. Τι να κάνουν εδώ; Όποια πόρτα κι αν κτυπήσουν, χρειάζεται μέσον, κομματική κάλυψη, συμμετοχή στους ιστούς της διαπλοκής.

Πάντοτε στην Ελλάδα, αλλά, κυρίως τώρα με την Αριστερή Κυβέρνηση, το όργιο των διορισμών από την πίσω πόρτα, μεγαλουργεί. Προηγούνται οι ημέτεροι. Οι κομματικοί κεκράκτες. Τα φιλαράκια της αφισοκόλλησης και της κατάληψης. Να μείνουν ή να ξαναγυρίσουν πίσω στα δικά μας Πανεπιστήμια; Να κάνουν τι; Να βλέπουν τους Καθηγητάδες τους, ψηφισμένους από τη φοιτητική συνδικαλιστική κομματίλα; Αυτούς τους ελλιπείς, που τους βάφτισαν μάλιστα και Υπουργούς; Να μείνουν στις Σχολές μας, που συχνά αργούν λόγω καταλήψεων; Να συμφύρονται με τα ψυχανώμαλα απόβλητα της Αριστεράς; Να προσκρούουν καθημερινά στην μετριότητα, στην έλλειψη αξιολόγησης, στην ένδεια έρευνας; Πού είναι τα εργαστήρια; Πώς να κάνουν έρευνα; Όσα παιδιά προσπάθησαν να κάνουν κάτι στα Πανεπιστήμια, συνάντησαν τον εξαχρειωμένο φοιτητικό συνδικαλισμό. Τη λυσσαλέα αντίδραση της ισοπέδωσης.

Ο Τσίπρας στην ομιλία του μπροστά στα Προπύλαια τη βραδιά των εκλογών, μεθυσμένος από το απρόσμενο, μας είπε κι αυτό: «Θα φέρω τους νέους πίσω!!» Αλλά με τις κομμουνιστικές ιδέες του Μπαλτά και του Κουράκη, και τα μέτρα σφαγιασμού, που πήραν σε βάρος της Παιδείας, αιμορραγούμε συνεχώς από την φυγή των νέων στην ξενιτειά. Μπορεί αλήθεια, αν δεν φοβάται τις φωνές των σκοταδιστών, να μας πει, πώς θα γυρίσουν τα παιδιά μας πίσω; Ασφαλώς όχι. Αυτά τα παιδιά, είναι τα Ελληνόπουλα της διασποράς της δημιουργίας. Άφρονες τα’ αφήνουμε στα χέρια των ξένων. Εκείνοι τα αγκαλιάζουν, τα βοηθούν, αλλά και χαίρονται την αξία τους. Πόσα Ελληνόπουλα στα ξένα Πανεπιστήμια, στη ΝΑΣΑ, σε επιχειρήσεις, στο εμπόριο και στην επιστήμη έχουν διακριθεί παγκόσμια, τιμώντας την Ελλάδα; Την Ελλάδα, που σαν άστοργη μάνα, υψώνει μπροστά τους κάθε εμπόδιο, για ανάπτυξη και προκοπή. Αυτά τα παιδιά μας λείπουν. Σήμερα που τα έχουμε τόση ανάγκη. Είναι ένα τεράστιο φυλετικό δυναμικό, που αν το ξαναφέρουμε πίσω, θα μας βοηθήσει αφάνταστα. Γιατί τα παιδιά αυτά διαθέτουν εμπειρία ασύγκριτη. Βαθιά και πολύμορφη γνώση. Χρήσιμη και αναγκαία σήμερα γνωριμία τους, με τα σημερινά παγκόσμια ρεύματα. Είναι κρίμα να είναι μακριά μας, τούτες τις τραγικές στιγμές μας. Εκτός όμως αυτών, η ξενιτειά έγινε η ταφή των ονείρων των γονιών προς τα παιδιά, αλλά και των ονείρων των νέων, για το μέλλον.

Αλλά να λέμε και την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι πως σήμερα, με τα μυαλά, που μας ηγεμονεύουν, τα παιδιά που έφυγαν έξω, δυστυχώς δεν θα ξαναγυρίσουν. Και όχι μόνον. Και όσα έρχονται στο κατόπιν, θα πληθαίνουν το ρεύμα του ξενιτεμού. Της αποκοπής από τις ρίζες τους. Δυστυχώς…