Προφανώς, αν το αντιλαμβάνομαι καλά, όσοι δούλεψαν περισσότερα χρόνια και παίρνουν, ακόμα, λίγο υψηλότερες αποδοχές έναντι εκείνων που εργάστηκαν λιγότερο θα υποστούν τον πέλεκυ της περαιτέρω σμικρύνσεως αυτών. Για να φτάσουν, τελικά, στο ίδιο επίπεδο μ' αυτούς που δούλεψαν λιγότερο.
Για να το καταλάβουμε καλύτερα αυτό ας πάρουμε ως παράδειγμα τους εκπαιδευτικούς. Στο σύνολό της η κατηγορία αυτή των συνταξιούχων έχουν σχεδόν τις ίδιες αποδοχές. Γιατί, μέχρι τώρα, οι μεγαλύτερες περικοπές γίνονταν σ' αυτούς που έπαιρναν λίγο παραπάνω. Αυτό που τους ξεχώριζε από εκείνους που ο χρόνος εργασίας ήταν μικρότερος. Τώρα με τις νέες περικοπές που είναι σε εξέλιξη θα εξαλειφθεί κι αυτό ακόμα το ελάχιστο της υλικής αμοιβής που απέμεινε, ως ένδειξη του μεγαλύτερου χρόνου εργασίας. Έτσι φτάσαμε στην περίπτωση οι πάντες "νηστεύσαντες" και ολίγον "νηστεύσαντες" να εισπράττουν τις ίδιες συνταξιοδοτικές απολαβές. Πρωτάκουστο και πρωτόγνωρο, αφού σε καμία μα καμία χώρα του κόσμου δεν συμβαίνει αυτό το άδικο. Αυτοί που δούλεψαν περισσότερα χρόνια να παίρνουν σχεδόν τις ίδιες αποδοχές μ' αυτούς που εργάστηκαν λιγότερο. Αυτό νομίζω πρέπει να καταγραφεί στο βιβλίο Γκίνες...
Και το πλέον τραγικό στην περίπτωση αυτή είναι ότι οι κυβερνώντες κατά κόρον τονίζουν ότι μ' αυτόν τον τρόπο προστατεύουν στο σύνολό τους τις μικρές συντάξεις. Πώς όμως; Αποδυναμώνοντας τις άλλες, των άλλων συνταξιούχων που δούλεψαν κατά δέκα και δεκαπέντε χρόνια περισσότερο. Δεν προστατεύονται έτσι, κύριε υπουργέ, οι μικρότερες συντάξεις με το να εξισώνονται μ' εκείνες των ανθρώπων που δούλεψαν περισσότερα χρόνια. Γιατί το μέτρο που χρησιμοποιείται είναι άδικο. Και ότι γίνεται μ' αυτό δεν είναι ηθικό. Και σαν τέτοιο δεν μπορεί να προχωρήσει, ως ενέργεια έντιμης συμπεριφοράς. Αλλά ως πράξη καταστρατήγησης των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Ως μια ιστορική καταγραφή σφαγιασμού του δικαίου. Αποστέρησης των γευστικών καρπών των κόπων ενός ολόκληρου εργασιακού βίου. Κι αυτό αποτελεί έγκλημα εκ προμελέτης! Ναι, έγκλημα, γιατί σκοτώνει το χρόνο εργασίας του απλού πολίτη. Του ανθρώπου που δουλεύει και προσμένει έναν ήρεμο και αξιοπρεπή συνταξιοδοτικό βίο. Χωρίς προβλήματα ανέχειας, υγειονομικής περίθαλψης και κυρίως δίχως τα χτυπήματα της αδικίας.
Και το άδικο, κύριε Υπουργέ, πολεμάται όχι με την περικοπή της επικουρικής σύνταξης. Με το κόντεμά της. Με το να την κάνετε κολοβή και μισερή για να γίνει ίση μ' αυτήν των ολιγότερο εργασθέντων. Για να πιάσετε τους μνημονιακούς σας στόχους. Ναι, να τους πιάσετε όχι όμως αδικούντες. Αλλά κατά τρόπο δίκαιο. Κι αυτό θα το πετύχετε, αν ανύστακτα και μεθοδικά δουλεύετε προς την κατεύθυνση ευρέσεως δίκαιων δρόμων αντιμετώπισης της κρίσης. Γιατί, δυστυχώς, η μακρινή πορεία που ακολουθείτε είναι άδικη και δεν οδηγεί πουθενά. Δεν μας πάει στην πολυπόθητη μέρα της λευτεριάς και της ανάστασης...
Είναι βέβαιο ότι την πορεία αυτή του άδικου η σημερινή κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, την ακολουθεί εν γνώσει της προκειμένου να πετύχει τους στόχους που της επέβαλαν οι δανειστές της. Αυτό την ενδιαφέρει κι αυτό το περνά ανενόχλητα. Χωρίς καμία λαϊκή αντίδραση. Κι αυτό το προετοίμασαν από καιρό οι κυβερνώντες. Με τα σκληρά οικονομικά μέτρα και την πολιτική τςη ακραίας λιτότητας κατέστησαν το λαό οικονομικά και ψυχολογικά ράκος. Ανήμπορο να αντιδράσει και να προσφύγει σε εθνικά και διεθνή κυρίως δικαστήρια. Για να μάθουν οι εκπρόσωποι των ευρωπαϊκών και διεθνών δικαστικών θεσμών το άδικο που συντελείται στη χώρα μας και ως προς το σκέλος του χρόνου εργασίας και της αμοιβής. Και να δικαιώσουν τους ανθρώπους εκείνους που εργάσθηκαν περισσότερο... Για να σταματήσει έτσι η αδικία της εξίσωσης των αποδοχών των συνταξιούχων ανεξαρτήτως χρόνου εργασίας. Ένα έγκλημα διαρκές σε βάρος μιας μεγάλης μερίδας συνταξιούχων, που εργάσθηκαν περισσότερο. Που πρόσφεραν περισσότερα στην πατρίδα. Κι όμως, παρά το άδικο αυτό δεν κουνιέται φύλλο προς την κατεύθυνση αποκαταστάσεως της δικαιοσύνης. Γιατί ο λαός έχει φτωχύνει πολύ. Γιατί πεινά. Και δεν αντέχει να μπει σε περιπέτειες αγώνων... Κι αυτό η εξουσία το εκμεταλλεύεται. Για να πετύχει ανώδυνα το σκοπό της. Μέσω της οικονομικής και ψυχολογικής κατάρρευσης των πολιτών της. Καθιστώντας τους ανίκανους προς οιανδήποτε αντίδραση. Ακόμα και εναντίον των μέτρων αυτών που συναρτώνται άμεσα με τη ζωή τους. Την ύπαρξή τους.
Έτσι ο λαός πεσμένος διαρκώς σε νάρκη, σ' ένα μόνιμο λήθαργο φτωχαίνει όλο και περισσότερο. Περιμένοντας ίσως κάποια βοήθεια, που θα τον σώσει. Που θ' ανοίξει δρόμους λυτρωτικούς, που θα τον βγάλουν στο ξέφωτο της λευτεριάς. Της οριστικής απαλλαγής του από τα δεσμά της κρίσης. Και τον ερχομό της άσπρης μέρας. Χωρίς γκρίζα σύννεφα και ατέλειωτες μπόρες. Δίχως ανυπέρβλητα προβλήματα κι αμέτρητα καθημερινά χτυπήματα. Όχι της μοίρας του, αλλά των μεγάλων λαθών των κατά καιρούς διαχειριστών της εξουσίας.
Κι αυτή η βοήθεια, για τη λευτεριά, μπορεί να προέλθει μόνον από το λαό. Με τις σωστές του επιλογές και την αποφασιστικότητά του να τις επιβάλει. Αποστρεφόμενος το πολιτικό ψέμα και καθοδηγούμενος απ' τη μεγαλειώδη αξία της αλήθειας. Που είναι η μόνη ικανή να φέρει το δίκιο. Για να φτιάξουμε, επιτέλους, το κράτος δικαίου. Που θα εξαλείψει τις στρατιές των φτωχών και των πεινασμένων. Δίνοντας δουλειά σε όλους. Και η σύνταξη στο σύνολό της να είναι ανάλογη των κόπων του και όχι να ακρωτηριάζεται στο βωμό της επίτευξης των ξενόδουλων μνημονιακών στόχων.
Αυτόν τον δρόμο πρέπει να πάρουμε. Τον δύσκολο δρόμο του δικαίου. Κι αυτό θέλει δουλειά πολύ και θέληση μεγάλη. Αξίζει όμως τον κόπο. Ας τον ακολουθήσουμε.