Όλα αυτά, βέβαια, μέχρι να φτάσει στην πηγή της εξουσίας, για να πιεί νερό, γιατί, λίγο πριν πάρει την εντολή από τον ελληνικό λαό για σχηματισμό συγκυβέρνησης, τον είδαμε μετ’ εκπλήξεως, αναφορικά με τη στάση του απέναντι στην Εκκλησία, να επισκέπτεται το Άγιον Όρος και να παίρνει την άδεια του ηγουμένου της μονής για είσοδό του στο ιερό του ναού, προκειμένου, κατά μία άποψη τραβηγμένη από τα μαλλιά τότε, επί ένα δεκάλεπτο να περιεργασθεί το χώρο και να τα πει, ενδεχομένως, με την Παναγία, και, κατά μία άλλη, που θεωρούνταν και η πιο πιθανή, να εκμεταλλευθεί, προεκλογικά, το συναίσθημα των θρησκευόμενων Ελλήνων.
Εκείνη την περίοδο τον είδαμε, ακόμη, να επισκέπτεται το Βατικανό και να έχει συνάντηση με τον προκαθήμενο της Καθολικής Εκκλησίας, τον Πάπα, ο οποίος τον κατευόδωσε με τις καλύτερες ευχές, προκειμένου να πετύχει το στόχο του. Τον επισκέφτηκε, μάλιστα, και δεύτερη φορά, ως πρωθυπουργός πλέον, προκειμένου να δώσει τα διαπιστευτήριά του και να πάρει τις ευλογίες του.
Αλλά και στους Αγίους τόπους πήγε, πρόσφατα, αυτή τη φορά επικαλούμενος και την ιδιότητα του μηχανικού, για να πάρει μέρος στα εγκαίνια αποκατάστασης του ιερού κουβουκλίου του Αγίου Τάφου εκθειάζοντας στις δηλώσεις του, εκτός των άλλων, τις πανανθρώπινες αξίες της Χριστιανοσύνης.
Επί πλέον, στην κόντρα Φίλη με την Εκκλησία, που προέκυψε με αφορμή το μάθημα των Θρησκευτικών και όχι μόνο, πήρε το μέρος της Εκκλησίας αποκεφαλίζοντας, μάλιστα, τον Υπουργό του, τον οποίο λίγο έλειψε να χάσει από την κοινοβουλευτική του ομάδα. Προσέφερε, κατ’ αυτόν τον τρόπο, ικανοποίηση και στον κ. Καμμένο και στον Μακαριότατο, τον οποίο όχι μόνο επισκέπτεται συχνά, αλλά και επικοινωνεί και συζητά, φιλικά, μαζί του προβλήματα, που τον απασχολούν, εισπράττοντας την εκτίμηση και τη συμπαράστασή του στον αγώνα κατά των βάτων, όπως αποκαλεί τη Μέρκελ, τον Σόιμπλε και τους όμοιούς τους, ανεξαρτήτως αν γι’ αυτούς, ο κ. Τσίπρας σήμερα έχει να πει μόνον καλά λόγια.
Είναι, μάλιστα, τόσο συχνές, το τελευταίο διάστημα, οι αναφορές του στο Θεό και στα Θεία γενικότερα, ώστε έκανε την κα Λιάνα Κανέλλη, βουλευτή του Κ.Κ.Ε., να δηλώσει στη Βουλή ∙ «μου την έχει δώσει στο κεφάλι ν’ ακούω τον Τσίπρα να λέει, έχει ο Θεός! Κάνεις μήνυση στον Τσίπρα για συκοφάντηση του Θείου!»
Στο ίδιο πνεύμα, άλλωστε, ήταν και η σύστασή του στο δημοσιογράφο Αντ. Σρόϊτερ, όταν πρόσφατα συνεντευξιάστηκε μαζί του, ότι πρέπει να κάνουμε το σταυρό μας, πολύ περισσότερο οι θρησκευόμενοι, για το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης, γιατί τα νέα μνημονιακά μέτρα προορίζονταν να είναι πολύ περισσότερα!
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Μήπως ο κ. Τσίπρας, που, για να πετυχαίνει τους στόχους του, έμαθε να ψαρεύει σε θολά νερά ακολουθώντας το σύνθημα, που λέει, ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, δεν είναι άθεος, όπως δηλώνει, αλλά κρυπτοχριστιανός, που αποφεύγει, όμως, να το ομολογήσει, για να μη χάσει, εντελώς, το στίγμα της αριστεροσύνης του; Μήπως, πάλι, είναι η δύναμη της Ελληνορθόδοξης παράδοσης, που, όπως όλους τους Έλληνες, τον έχει επηρεάσει θέλοντας και μη, και, φραστικά τουλάχιστον, λειτουργεί κατ’ αυτόν τον τρόπο; Δεν αντιλαμβάνεται ότι, κάτω από αυτές τις συνθήκες, όχι μόνο κινδυνεύει να χαρακτηρισθεί και θεομπαίχτης, αλλά και ότι δεν πείθει για τις πραγματικές του προθέσεις;
Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να το μάθουμε κάποια στιγμή, και γιατί οι πολιτικοί, εκτός των άλλων, διδάσκουν με το παράδειγμά τους, αλλά και γιατί πάσχει η κοινωνία μας από πρότυπα, που έχουν συναίσθηση της αποστολής τους.
* Από τον Κώστα Γιαννούλα
