προβάλλει κατά τρόπο σκανδαλώδη αριβίστες, καιροσκόπους και αμοραλιστές τιμώντας τους ως ήρωες και ευεργέτες ή χαρακτηρίζοντάς τους ως πρότυπα και σύμβολα πατριωτισμού και Ελληνοπρέπειας, κρίναμε πρέπον και επιβεβλημένο να καθαρίσουμε, όσο μπορούμε, την αίρα απ’ το στάρι.

Απτό λοιπόν παράδειγμα μιας τέτοιας διαστρέβλωσης, η οποία στιγματίζει τη χώρα μας μέχρι και σήμερα και που δυστυχώς δείχνει να έχει συνέχεια με πρόοδο γεωμετρική, είναι και η περίπτωση του Ι. Κωλέττη απ’ τα χρόνια της επανάστασης και εξής. Στα σχολειά και στα βιβλία βλέπουμε την προσωπογραφία του να φιγουράρει δίπλα στον Κολοκοτρώνη, τον Υψηλάντη, τον Ανδρούτσο, τον Καποδίστρια. Ανάμεσα στους ήρωες πατριώτες και ο Κωλέττης. Κι έχουμε μάθει πως ήταν γόνος εύπορης εξ Ιωαννίνων οικογενείας με ιατρικές σπουδές στην Ιταλία και πως με την επιστροφή του άσκησε το λειτούργημα του γιατρού με φιλανθρωπική διάθεση, όπου εξετιμήθη δεόντως η προσφορά του και εγένετο στην αυλή του Αλή προσωπικός γιατρός του Μουχτάρ, γιού του Πασά. Εκεί γνώρισε και τον Οδ. Ανδρούτσο για τον οποίο έκτοτε έτρεφε μίσος θανάσιμο, ώσπου αργότερα και το εξεδήλωσε.

Το «πατριωτικό» του πνεύμα τον θέλει ως πιθανό συγγραφέα της «Ελληνικής νομαρχίας», ενώ το «επαναστατικό του ιδεώδες» πολύ νωρίς τον έκαμε μέλος της Φιλικής Εταιρείας. Με το ξέσπασμα της επανάστασης έδωσε το ηχηρό του παρών, ώστε σε όλες τις επαναστατικές κυβερνήσεις πάντα διηύθυνε κάποιο υπουργείο, ενώ ουσιαστικά λειτουργούσε ως πρωθυπουργός και με τον καιρό κατάφερε να γίνει πρεσβευτής στη Γαλλία.

Εξαρχής σχεδόν ανέλαβε την αρχηγία του γαλλικού κόμματος με βλέψεις σαφώς πρωθυπουργικές και δεν σταματούσε να υπόσχεται στους Έλληνες ότι με τη δική του και μόνο διοίκηση η χώρα θα γνωρίζει την ανάπτυξη, την οικονομική αυτάρκεια, την απεξάρτηση από τα Αγγλικά συμφέροντα. Με κάτι τέτοια κέρδιζε όλο και πιο πολλούς οπαδούς ανάμεσα στον λαό, ενώ παράλληλα πάσχιζε να κρατά ισορροπίες με τους πολιτικούς του αντιπάλους καθώς γνώριζε να χειρίζεται τους πολιτικούς ελιγμούς. Μάθαμε επίσης ότι αντιτάχτηκε στους Βαυαρούς, ότι εργάστηκε για την κατάλυση της απόλυτης Μοναρχίας, για την εδραίωση της δημοκρατίας και την προώθηση του Συντάγματος του 1844 και ότι αυτός πρότεινε στην Εθνοσυνέλευση τη Μεγάλη ιδέα και έγινε λαοφιλέστατος, έτσι που στις δύο πρώτες βουλευτικές εκλογές κέρδισε επάξια την εμπιστοσύνη του λαού. Και μάθαμε ακόμη ότι ο θάνατός του άφησε απραγματοποίητα τα μεγαλόπνοα οικονομικά, διοικητικά, δικαστικά και εκπαιδευτικά του νομοσχέδια, ενώ η χώρα βυθίστηκε στο πένθος και ο βασιλεύς έκλαυσε γοερώς εις την επιθανάτιον κλίνην του μεγάλου αυτού εθνικιστού ανδρός.

Κι όλα αυτά, θα ‘λεγε κανείς, σκιαγραφούν το πορτρέτο ενός συνειδητού αγωνιστή, ρεαλιστή πολιτικού και ένθερμου πατριώτη. Πίσω όμως απ’ αυτές τις επιφάσεις που αυτάρεσκα προέβαλλε, κρυβόταν η πραγματική του όψη, την οποία και δεν μάθαμε:

Ότι ήταν ένας στυγνός καιροσκόπος και αδίσταχτος πολιτικός αμοραλιστής, που μετέρχονταν κάθε μέσο για την κατάληψη και τη διατήρηση της πολιτικής του καρέκλας εκμεταλλευόμενος την πενία, τον πόνο και την κατάντια του λαού!

Ότι ήταν φορτωμένος μισαλλοδοξία, αρχομανία και εμπάθεια, ώστε θυσίαζε τα πάντα στο βωμό της προσωπικής του ανάδειξης και προβολής, έτσι που προκάλεσε ακόμα και εμφύλιο μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια, αλλά με τα τερτίπια του κατάφερε να ξεφύγει απ’ την πολιορκία που του έκαμε ο Κολοκοτρώνης στο Ναύπλιο.

Ότι ωμά, κυνικά και απροκάλυπτα επεδείκνυε την απέχθεια και το μίσος του εναντίον των στρατιωτικών, ενώ ταυτόχρονα έδειχνε να υποτάσσεται στον Καποδίστρια και την πολιτική του, παρά τις διαμετρικά αντίθετες θέσεις.

Ότι η αμετροέπειά του ήταν τόση και τέτοια, ώστε πετύχαινε να εξαπατά φίλους και αντιπάλους και φυσικά τον ίδιο τον λαό ίδιον πάντοτε όφελος. Διακήρυττε λ.χ. την αντίθεσή του στη Βαυαροκρατία, αλλά κατάφερε να ξεγελάσει τον Όθωνα για την πίστη του στον θρόνο και τα εθνικιστικά του ιδανικά!

Ότι με την πολιτική του καπατσοσύνη προεκλογικά υποσχόταν τα πάντα υπέρ του λαού, των αδυνάτων, των καταπιεσμένων, των αδικημένων αγωνιστών, αλλά μετεκλογικά ακολουθούσε με την πρακτική του «γαία πυρί μειχθήτω!» (χαρακτηριστικό είναι το όταν ο Οδ. Ανδρούτσος βρέθηκε στο Ναύπλιο, στο σπίτι του Νικηταρά, ρίχτηκε από μακριά σφαίρα εναντίον του Οδυσσέα η οποία όμως αστόχησε και τραυμάτισε ελαφρά στο πόδι τη μικρή κόρη του Νικηταρά. Αυτός έτρεξε αμέσως στη Διοίκηση και ανέφερε το συμβάν στον Κωλέττη για να πάρει την εξής σκαιότατη απάντηση: «Άστα αυτά, Νικήτα! Και στο εξής να κοιτάς τη δουλειά σου!» Ο Νικηταράς έσκυψε το κεφάλι του κι έφυγε ντροπιασμένος κι απογοητευμένος. Λίγο αργότερα ο Ανδρούτσος συνελήφθη και εδολοφονήθη…).

Ότι πρότεινε τη Μεγάλη Ιδέα όχι γιατί πονούσε για τη συρρίκνωση του Ελληνισμού, αλλά γιατί αυτό επιδίωκαν οι πρωθυπουργικές τους βλέψεις.

Ότι έδειχνε να υπηρετεί τη Γαλλική εξωτερική πολιτική, ενώ διατράνωνε την έχθρα του προς την Αγγλική πολιτική, τη στιγμή που αυτός στην ουσία διαχειρίζονταν κατά το δοκούν τα Αγγλικά δάνεια.

Ότι πρωθυπουργοποιήθηκε στις πρώτες βουλευτικές εκλογές του 1844 χρησιμοποιώντας ως δεκανίκι το Ρώσικο κόμμα του Α. Μεταξά και έριξε την Αγγλόφιλη Κυβέρνηση Μαυροκορδάτου με τη βία και την τρομοκρατία. Σε λίγο απέσυρε τον Μεταξά για να γίνει έτσι ο πρώτος Κοινοβουλευτικός δικτάτωρ.

Ότι στις εκλογές του 1846 εξαπέλυσε ωμά την προσφιλή του πρακτική της βίας, της τρομοκρατίας , της νοθείας, με επακόλουθο να «κερδίσει» από τον λαό την απόλυτη πλειοψηφία. Και κατά τη δεύτερη πρωθυπουργία του κράτησε τα πέντε από τα εφτά υπουργεία του, ενώ απέφευγε να παρουσιαστεί στη βουλή, καθώς εξακολουθούσε να διευθύνει την πολιτική της τρομοκρατίας προς άπαντας τους αντιφρονούντας.

Ότι όταν η αντιπολίτευση του ζητούσε έλεγχο για τη διαχείριση των οικονομικών, απαντούσε πάντα στερεοτυπικά, ωμά και κυνικά: «Μου τα τρώνε οι Ελληνάδες μου…».

Αν μη τι άλλο εισήγαγε στην πολιτική το ρήμα «τρώγω – έφαγα» κι έκτοτε οι κατά περιόδους Ελληνα(ρά)δες τρώνε, τρώνε, τρώνε και ποτέ τους δεν εννοούν να χορταστούν! Μάλιστα τελευταία η κουτάλα έγινε απροκάλυπτο συνώνυμο της πολιτικής κι όλοι τους το ομολογούν πλέον χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ! Ο κόσμος ειλικρινά απορεί γιατί όλοι αυτοί οι Ελληνάδες δεν έχουν ακόμα καθιερώσει μια τιμητική εκδήλωση στη μνήμη του πολιτικού τους πατέρα. Παράλειψη φοβερή! Του χρωστάνε άλλωστε τόσα πολλά.

Με τα παραπάνω γίνεται πια ολοφάνερο ποιοι είναι εντέλει οι Ελληνα(ρά)δες του Κωλέττη, από τότε μέχρι τώρα. Και έπεται συνέχεια, γιατί ο σπόρος του ατάσθαλου και υπερφίαλου αυτού πολιτικού βρήκε γόνιμο έδαφος και κλίμα ιδανικό στην Ελλάδα, έτσι που το δέντρο των Ελληνάδων να είναι τόσο πολύ παραβλαστικό, που και να καεί ακόμα ολοσχερώς, πάλι θα ξαναχτυπήσει από τις ρίζες και θα γιγαντωθεί.

Ελλάς, Ελληνά(ρά)δων, Χριστιανών…

Για την Ομάδα Ιστορικής Έρευνας

«Δημήτρης Αγραφιώτης»

Οδυσσέας Β. Τσιντζιράκος