Ψάχνει έξω απ’ αυτή να βρει ζεστασιά... Μα η θαλπωρή, η χαρά βρίσκεται μονάχα μέσα μας. Τίποτε απ’ έξω δεν μπορεί να μας δώσει μόνιμη χαρά και ευχαρίστηση. Όλα είναι εξάρτηση και η εξάρτηση έχει «εγώ» και κατά συνέπεια πόνο.

Ολάκερος ο αγώνας της ζωής είναι για να φιλιώσουμε μαζί της πράττοντας πάντα κατά συνείδηση. Αυτή η λεπτή φωνή της συνειδήσεως είναι εκείνη που πρέπει να ακούμε και να φοβόμαστε. Αυτή θα μας ανεβάσει στις απρόσιτες κορυφές, όπου το όραμα του νέου κόσμου πλαταίνει, εκεί όπου δεν υπάρχουν νικητές παρά μόνον ορειβάτες που τολμούν στα δύσβατα μονοπάτια της ζωής. Και εκεί θα στέκουμε νικητές, κυρίαρχοι της ζωής, της χαράς, της ικανοποίησης.

Η πληρότητα και η γαλήνη θα ‘ναι το επιστέγασμα του δίκαιου αγώνα.

Ξέφυγα πάλι... σαν έκλεισα τα μάτια και ταξίδεψα σ’ αυτή τη διαδρομή, που αγάπη την ονομάτισα...

Ήθελα σήμερα να σ’ ευχαριστήσω γι’ αυτό που έγινε μέσα μου. Για το ότι υπήρξες στη ζωή μου. Δεν ήσουν σύννεφο που πέρασε... Δεν ήσουν μια βροχή ή μια καταιγίδα που απλά η γη την καλοδέχτηκε... Δεν ήσουν ο πόνος που βάλτωσε, δεν ήσουν η χαρά που έγινε μίσος... ήσουν η αγάπη που έγινε λατρεία... και έτσι, ανθίζει η γη, καρπίζει η ψυχή, φωτίζει ο ήλιος, σου χαμογελά η ζωή... καλοδέχεσαι την εναλλαγή, γιατί όλα γύρω είσαι εσύ... και μαζί με σένα όλοι οι συνοδοιπόροι στην πεπερασμένη τούτη πορεία.

Σ’ ευχαριστώ συνταξιδιώτη μου. Στο άγνωστο τούτο πλανητικό ταξίδι, είθε οι ψυχές μας να ξαναγαπηθούν.

Κι αν από άγνοια με πολέμησες, μ’ ανέστησες. Κι αν έζησα τη μοναξιά, απέφυγα την ερημιά. Φίλιωσα με την ψυχή μου κι’ αυτή γεννά διαρκώς ήχους, που γίνονται λέξεις, σκέψεις, δημιουργία, συντροφιά αληθινή, αγνή, μοναδική. Και μέσα στη γραφή μου πάλι είσαι εσύ... Ο αναγνώστης, ο κριτής, ο ακροατής, μαζί με άλλες ψυχές που ακούν, συγκινούνται και χαίρονται. Τότε είναι πάλι που σε φέρνω στον νου μου και θυμάμαι που μου έλεγες “γράψε”, “πάρε στυλό”, “χαρτί”, “μαγνητόφωνο”, μόλις κάποια φαεινή ιδέα μου ερχότανε στον νου.

Εσύ, μου έδωσες την ευκαιρία, τον χρόνο, την ελευθερία, να σκέφτομαι και να γράφω, να βγάλω τον πλούτο από τον βυθό μου. Η αγάπη μου διεύρυνε τη σκέψη μου και την έκανε Οικουμενική.

Εσύ με έβγαλες από το όνειρο του κόσμου. Με απελευθέρωσες από τον νου, το σώμα, το πνεύμα και έτσι αναζήτησα την ελευθερία πετώντας μακριά από τα δεσμά.

Η ψυχή μου σε επέλεξε πριν στη γη μετοικίσει. Εσύ, ήσουν το μάθημά μου, ο δικός μου εκπαιδευτής. Γι’ αυτό κι αν καμιά φορά έλεγα “έτσι ή αλλιώς” ήταν γιατί ο πόνος είναι αβάσταχτος και για τις αγνές ψυχές δυσβάσταχτος. Τα μεγέθη του πόνου είναι ανάλογα με το πώς τα αντέχεις.

Είναι όμως και η δύναμη που τις εξαγνίζει. Η φωνή της αγάπης μέσα μου με συνέτιζε... Θα ένιωθα ανόητη εάν σε είχα πολεμήσει, γιατί ο πόλεμος κρύβει εγωισμό, μίσος, διεκδίκηση. Τι άραγε να διεκδικούσα; Αγάπη; Την είχα μέσα μου. Εσένα σ’ εύρισκα παντού. Χρήμα; Το ήξερα καλά πως δεν γεμίζει τα κενά. Άφησα λοιπόν τη ζωή να κυλήσει με αγάπη και υπομονή. Σε μια μάχη τι να κερδίσεις όταν όλα μέσα σου τα έχεις; Τι να διεκδικήσεις; Η αγάπη είναι ελευθερία. Σου ανήκει κάτι για να θέλεις να το κατέχεις;

Ας μάθουμε να ξεχωρίζουμε την αγάπη από τα υποκατάστατά της.

Για τους άλλους, τους κοινούς θνητούς η παθητική στάση φαντάζει γραφική, αφελής, τόση η επιφάνεια όσο και επιφανείς. Η εξελιγμένη ψυχή γνωρίζει, πως αυτή γράφει το σενάριο και η ζωή το παίζει, για να γίνουμε όλοι καλοί μαθητές, να απαγκιστρωθούμε από τα πάθη που γεννούν τα λάθη, να βγούμε από τη δίνη του κόσμου, να ελευθερωθούμε με τα πνευματικά φτερά, κυρίαρχοι, στο σύμπαν να πετούμε.

Δεν ένιωσα δυστυχία γιατί δεν σε μίσησα, υπήρχε πάντα μέσα μου, ρέουσα συναισθηματική αρμονία, αγάπη, τρυφερότητα. Ένας άλλος τρόπος έκφρασης, αγάπης και ενότητας γεννήθηκε μέσα μου. Μια υψηλότερη μορφή ένωσης, η οποία είναι πιο ικανοποιητική σε όλα τα επίπεδα, χωρίς να δημιουργεί τις περιπλοκές που συνδέονται με το ενστικτώδες επίπεδο, δηλαδή την προσκόλληση, τις προσδοκίες, τη ζήλια και άλλα.

Η αγάπη αυτή είναι χωρίς όρους, στο επίπεδο της ψυχής και όχι των αναγκών της προσωπικότητας. Καθώς η επικοινωνία με τον αληθινό εαυτό μας αυξάνεται, οι ανάγκες μας εκπληρώνονται εσωτερικά και έτσι χρειαζόμαστε πολύ λιγότερα από τους άλλους. Είμαστε λιγότερο απαιτητικοί και περισσότερο ικανοί να τους αγαπάμε, ακόμη κι όταν δεν μπορούν να μας δώσουν αυτό που επιθυμούμε ή είναι αρνητικοί απέναντί μας, απλά και μόνο, επειδή η ασφάλεια, η ευτυχία και η αυτοπαραδοχή μας εξαρτώνται πλέον από εμάς.

Δεν υπήρξε εγώ. Υπήρξε υπέρβαση της ταύτισης με το σώμα και το Εγώ. Ελευθερία από τις ψευδαισθήσεις και τον φόβο.

Γι’ αυτό δεν ξέσπασε πόλεμος, δόθηκαν μόνο μάχες εσωτερικές, με νικητή την αγάπη, την παγκόσμια αγάπη. Ζωή σημαίνει ανάπτυξη, αλλαγή, εξέλιξη.

Ας γίνει ο κόσμος αυτός λίγο περισσότερο φωτεινός και χαρούμενος.

* Από τη Βαρβάρα Τσακουρίδου, ποιήτρια