Γράφει ο Ν. Κοτζιάς:
«Στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται στη Βουλή και να εφαρμόζονται απ’ την Εκτελεστική Επιτροπή, δηλαδή την Κυβέρνηση...
...Στην πραγματικότητα είναι η πλειοψηφία της Βουλής που καλείται να στηρίξει και να επικυρώσει τις αποφάσεις της κυβέρνησης...
...Ο Πρωθυπουργός δεν είναι ο πρώτος τη τάξει υπουργός, αλλά ένας ξεχωριστός θεσμός.
Το ελληνικό ΥΣ (Υπουργικό Συμβούλιο) δεν συνεδριάζει σαν συλλογικό όργανο με αυτοτελή ευθύνη, στο οποίο όλα τα μέλη έχουν ίσα δικαιώματα. Γι’ αυτό δεν γίνονται ψηφοφορίες στο ΥΣ, ενώ δεν υπάρχει περίπτωση να μειοψηφήσει ο Πρωθυπουργός...
... Στην περίοδο της κρίσης ενισχύεται η ήδη υπάρχουσα τάση να λειτουργεί ο πρωθυπουργός απέναντι στο κόμμα και την κοινοβουλευτική ομάδα όχι σαν πρώτο τη τάξει στέλεχος, αλλά σαν μονάρχης που απαιτεί στήριξη των επιλογών του που αποφασίζει σαν «πεφωτισμένος» δεσπότης τι είναι καλό για τον ίδιο, τους «ακολούθους του» (κόμμα και βουλευτές κόμματος) καθώς και το κράτος...
...Σ’ αυτές του τις αποφάσεις συμβουλεύεται τον «καρδινάλιο-καγκελάριο» του ή ακόμα έναν κλειστό κύκλο συμβούλων της Αυλής του...
...Η Προεδροποίηση του Πρωθυπουργού είναι μια τάση που έχει καταγραφεί διεθνώς και τη συναντάμε ιδιαίτερα στην Ελλάδα της εποχής του Μνημονίου...
...Ο Πρωθυπουργός μετατράπηκε από πρώτος ανάμεσα σε ίσους, σε πρώτος και μόνος...»
Χαρακτηριστικά παραδείγματα που αποσαφηνίζουν τη «δημοκρατική» νοοτροπία των κυβερνήσεων του ΣΥΡΙΖΑ και ξεκαθαρίζουν το νόημα των παραπάνω, είναι:
1. Οι διαδικασίες του Δημοψηφίσματος του Ιούλη του 2015, όπου το «ΟΧΙ» μετατράπηκε σε «ΝΑΙ» μέσω αντιδημοκρατικών και αντισυνταγματικών μεθοδεύσεων (οι δυνάμεις του «ΝΑΙ» που συμμετείχαν στο πραξικόπημα, σαρκάζουν δημόσια τον ΣΥΡΙΖΑ για τη μεταστροφή του, αφού είναι σίγουροι ότι δεν υπάρχει ανεξάρτητη δικαιοσύνη για να τους μαζέψει όλους μέσα, για κατακρεούργηση του Συντάγματος και οι σαρκαζόμενοι παραμένουν μουγκοί, ενώ οι προηγούμενοι μνημονιακοί κάτι απαντούσαν όταν τους κατηγορούσαν για παραβίαση του Συντάγματος, όπως: Γ. Παπανδρέου: «Του Συντάγματος προηγείται η «λογική» [σ.σ : ποια λογική; Η δική του; Της Τρόικας;]. Συνοδευόταν βέβαια από τον δεξιό ψάλτη: Κων. Μητσοτάκης: «...διότι πάνω απ’ το Σύνταγμα υπάρχει η «σωτηρία του τόπου», ο οποίος είναι ο υπέρτατος νόμος, μην το ξεχνάτε» (30.1.2010).
[σ.σ. Φυσικά στο όνομα «λογικών» προφάσεων καταργήθηκε η δημοκρατία επανειλημμένα στη χώρα μας (δες μεταξική και απριλιανή δικτατορία)].
2. Οι διαδικασίες ψήφισης του ΣΥΡΙΖΑϊκού Μνημονίου και όσα ακολούθησαν.
Οι παρακάτω επισημάνσεις του Ν. Κοτζιά αποκτούν ιδιαίτερο χρώμα, αν τις δούμε σε σχέση με τη Συμφωνία των Πρεσπών:
«...Παρατηρείται μια έντονη προδιάθεση όλο και περισσότερες περιοχές της δημόσιας πολιτικής να ξεφεύγουν της συμμετοχής και του ελέγχου των πολιτών, διότι αποτελούν αποκλειστικό θέμα των ειδικών και μόνο αυτοί δύνανται να τις χειρίζονται...
... Θεμελιακή αιτία της κρίσης είναι η κρίση της δημοκρατίας. Η κρίση της δημοκρατίας σημαίνει να λαμβάνονται αποφάσεις χωρίς τους πολίτες, μακριά απ’ τη βούλησή τους, ενάντια σ’ αυτούς...
...Η τάση συρρίκνωσης της δημοκρατίας στη χώρα μας συνδυάζεται με φαινόμενα όπως η πεφωτισμένη μοναρχία στην κορυφή και την αντίληψη ότι οι όποιες αλλαγές μπορούν να επιβληθούν απ’ τα πάνω, ακόμα και με τρόπο αυταρχικό, διότι οι «άνω» γνωρίζουν το τι χρειάζονται «οι κάτω» και η χώρα...
...Χαρακτηριστικό των κυρίαρχων δυνάμεων στην ελληνική κοινωνία: Δεν επιδιώκουν τη συναίνεση της κοινωνίας, επιλέγουν αυταρχικές μεθόδους διακυβέρνησης. Έχουν την αίσθηση ότι στο εσωτερικό της χώρας οι απόψεις τους μπορεί να είναι μειοψηφικές, αλλά ο εξωτερικός παράγοντας με το ειδικό βάρος που διαθέτει, δύναται με παρεμβάσεις ν’ αλλάξει τους συσχετισμούς προς όφελός τους...
...Για έναν δημοκρατικό, ριζοσπαστικό εκσυγχρονισμό, απαιτείται η συναίνεση της κοινωνίας, οι πολίτες να πιστεύουν και να δίνουν μάχη γι’ αυτό το εγχείρημα...
...Παρόλο που δεν έχουν όλοι την ειδίκευση να σχεδιάσουν μια πολιτική, εντούτοις είμαστε όλοι ικανοί να την κρίνουμε. Δηλ. οι ειδικοί σχεδιάζουν και εφαρμόζουν, οι πολίτες αποφασίζουν...».
Όσον αφορά λοιπόν στην πολιτική, ένα ζήτημα είναι η σωστή και βαθειά ανάλυση της πραγματικότητας και σ’ αυτό νομίζω το βιβλίο του Ν. Κοτζιά είναι πολύ προχωρημένο. Ένα άλλο ζήτημα είναι η εφαρμογή της πολιτικής...
* Από τον Γιώργο Παπανικολάου
