Η σύνδεση της ανομίας η οποία υπάρχει στα ελληνικά πανεπιστήμια με το πανεπιστημιακό άσυλο αυτό καθέ αυτό, αποτελεί μία σύγχυση, σύγχυση εννοιών. Η φαινομενική ύπαρξη συσχέτισης (υπάρχει άσυλο, άρα υπάρχει εγκληματικότητα) δεν προϋποθέτει κατ’ ανάγκη αιτιότητα (ότι δηλαδή η ύπαρξη ασύλου προκαλεί ανομία). Οι προσδιοριστικοί παράγοντες της εγκληματικότητας εξάλλου είναι διαφορετικοί, όπως αυτοί εντοπίζονται σε δομικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Ο σημαντικότερος αυτών, είναι η έλλειψη απασχόλησης. Σύμφωνα με τους οικονομολόγους, η ανεργία αποτελεί μία από τις σημαντικότερες καταβολές παραβατικής συμπεριφοράς και συνδέεται στενά με την έλλειψη μισθωτής εργασίας στην ελληνική αγορά εργασίας. Δεν είναι τυχαίο, ότι οι νεοέλληνες αποκτούν και δεύτερο πτυχίο, ενώ σπουδάζουν πολλά συναπτά έτη χωρίς να έχουν επαγγελματική εμπειρία σε κάποιο κλάδο.

Άλλος προσδιοριστικός παράγοντας ανομίας αφορά το πανεπιστήμιο και την υπάρχουσα δομή του ως χώρος κομματικοποίησης και όχι πολιτικοποίησης ( άλλη μία σύγχυση εννοιών). Η αναπαραγωγή ιδεολογικών καταλοίπων, η αδιαφάνεια και ο μεγάλος μέσος όρος ηλικίας των καθηγητών στερούν από τον ακαδημαϊκό αυτόν χώρο τις φρέσκιες ιδέες και την καινοτομία. Η συμμετοχή σε προγράμματα Εράσμους στο εξωτερικό, σε επιστημονικά συνέδρια και η προαγωγή του εθελοντισμού, απουσιάζουν σε μεγάλο βαθμό, η αξία του πτυχίου ευτελίζεται- αφού δεν εξελίσσονται ικανότητες που απαιτεί η αγορά εργασίας- , ενώ οι δυνατότητές του είναι άγνωστες για τον μέσο Ελληνα φοιτητή. Για παράδειγμα, είναι χαρακτηριστικός ο επαγγελματικός κορεσμός σε ορισμένους κλάδους, αφού λείπει η διαφοροποίηση, η φαντασία στον συνδυασμό επιστημών, το οποίο είναι και το ζητούμενο για το μέλλον (όπου ο εργαζόμενος θα κληθεί να ανταγωνίζεται τον υπολογιστή).

Η ανωτέρω άγνοια βέβαια είναι αποτέλεσμα της στείρωσης της δημιουργικότητας, η οποία καταστρατηγείται αρχής γενομένης από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση ακόμα. Η προαγωγή εθελοντισμού, η ενεργή δράση σε κοινωνικές ομάδες, είναι άγνωστα στον νεο - Ελληνα μαθητή. Κριτήριο αξιολόγησης για την επιτυχημένη εισαγωγή σε μία σχολή - την οποία ο μέσος μαθητής δεν έχει επισκεφθεί ποτέ - είναι το πόσο υποτάσσεται στα ελληνικά πρότυπα που ανατροφοδοτούν τις προαναφερθείσες παθογένειες όπως το βαθμοθηρικό διάβασμα, στερώντας από τον νέο εργαλεία για την εξέλιξή του ως άνθρωπο, την παραγωγή σκέψης και την κριτική ικανότητα. Συνοψίζοντας, η αλλαγή νοοτροπίας δεν λύνεται με την κατάργηση ή την επιβολή νόμων, ιδιαίτερα όταν η κοινωνία πάνω στην οποία επιβάλλονται παραμένει στάσιμη. Στην Ελλάδα εξάλλου, το πρόβλημα ποτέ δεν ήταν η ύπαρξη ή μη νόμων, αλλά η εφαρμογή αυτών(ακόμα και από αυτούς που τους νομοθετούν). Στην εξίσωση αυτή, το άσυλο είναι μόνο μια μεταβλητή, οι υπόλοιπες είναι όλα τα παραπάνω.

Από τον Παύλο Τσιώκα, απόφοιτο Οικονομικών Επιστημών Πανεπιστημίου Μακεδονίας