Στοιχείο και φαινόμενο σε κάθε άνθρωπο, μπορούμε να πούμε αυτό το εγκάρδιο. Ο τόπος που γεννηθήκαμε έχει μια μοναδική προτεραιότητα στην ζωή μας πάντοτε, κατά τη διαδρομή μας στον γήινο πλανήτη. Και νομίζω, στα στερνά χρόνια του βίου μας μεγαλώνει περισσότερο. Έτσι λοιπόν, ερευνούμε και ψάχνουμε τριγύρω από τις καταβολές μας και από τον τόπο που γεννηθήκαμε για να βρούμε καινούρια πράγματα άλλα και αυτά που ενδεχομένως δεν γνωρίζουμε. Αυτό γίνεται στην προκειμένη περίπτωση, σ’ αυτή μας τη γραφίδα, αποκαλύπτουμε καινούρια και ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία, που αξίζουν τον κόπο, να σας τα παρουσιάσουμε συντομογραφικά, αφού, η περίφημη Ραψάνη είναι γνωστή, όχι μόνο στο πανελλήνιο, αλλά και σε πολλούς άλλους λαούς του πλανήτη μας.

Το παραΟλύμπιο αυτό χωριό (θέρετρο από τα καλύτερα στον Νομό μας) που είναι σκαρφαλωμένο (στα 540 μ. υψ.) στις πλαγιές του μυθικού και θεϊκού βουνού, τον Όλυμπο, σα μπαλκόνι του Αιγαίου Πελάγους αγναντεύει με περίσσια χάρη τον Κίσσαβο, πάνω από τα επικά βράχια της ξακουστής Κοιλάδας των Τεμπών, όπου φιδοδιαβαίνει ο αργυρωδίνης Πηνειός ποταμός, απλώνει τις ρίζες του, σε πολύ παμπάλαιες εποχές, απ’ ό,τι λογαριάζαμε μέχρι τώρα και χάνεται στους αιώνες των αιώνων της ελληνιστικής ιστορικής εποχής, στα Αλεξανδρινά χρόνια, στα φύλα, στις αμφικτιονίες, στους ταγούς και στις ράτσες που πέρασαν και κατοίκισαν στην αρχαία Μακεδονία, στην αρχαία Θεσσαλία (Αλευάδες –Πελασγοί – Μάγνητες κ.λπ. κ.λπ.) όπως μας πληροφορούν έγκυροι καταξιωμένοι έλληνες ιστορικοί (Έφη Πουλάκη – Παντερμαλή κ.λπ.) σύμφωνα με τα όσα αποκαλύπτει η αρχαιολογική επιστήμη.

Η πανάρχαια Κοιλάδα των Τεμπών, όπως τη διασχίζει ο Πηνειός ποταμός, χωρίζει τα δύο πασίγνωστα βουνά του τόπου μας, τον Κίσσαβο από τον Όλυμπο. Όπου, η ελληνική μυθολογία θέλει τον δεύτερο να ήταν η κατοικία των δώδεκα θεών – κατά την αρχαιότητα. Που ήταν, είναι και θα είναι οι μαγνήτες των ανθρώπων, για την προσέλκυσή τους, άλλα και το πέρασμα όλων των φυλών, όλων των εκστρατειών και μετακινήσεων των πληθυσμών, για κάθε λόγο και σκοπό από το δερβένι αυτό που σχηματίζει η πασίγνωστη αυτή κοιλάδα, και η παραπήνειος ιερά οδός, που υπήρχε πολύ παλιά. Έτσι στις παραΚισσάβιες και στις παραΟλύμπιες ντάπιες βρέθηκαν ανθρώπινα ασκέρια και χτίστηκαν πολλοί οικισμοί, όπου εξελίχθηκαν ανάλογα κατά περίπτωση στους αιώνες μικρά και μεγάλα χωριά, κωμοπόλεις και πόλεις που εξακολουθούν να υπάρχουν και να γράφουν την ιστορία τους, ως τις μέρες μας. Τέτοιους αρχαιοελληνικούς ιστορικούς οικισμούς, χωριών και πόλεων θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλούς, όμως για αυτονόητους λόγους, θα περιοριστούμε στα ζητούμενα, και θα αναφέρουμε παραδειγματικά από τη μεριά των παραΚισσάβιων περιοχών μόνο την αρχαία Ελάτεια, το αρχ. Λυκοστόμι και το αρχ. Ομόλιο, όπου, πέρα από τα υπάρχοντα σημερινά χωριά, η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως και στη δημοσιότητα πολλά ευρήματα, που μαρτυρούν την ιστορική διαδρομή τους. Και από την μεριά των παραΟλύμπιων περιοχών θα αναφέρουμε το χωριό Γόννοι, που η αρχαιολογία μας έδωσε ευρήματα αξιόλογα, και βέβαια το χωριό Ραψάνη, όπου εδώ γίνεται κύριος λόγος. Και να πούμε, πως τα νεότερα ιστορικά στοιχεία, από τη βιβλιογραφία ( Θεσσαλικά χρονικά) που αναφέρονται στην ελληνιστική εποχή, περιγράφουν σημειολογικά πως κατά τους περσικούς πολέμους (480 μ.Χ.), πάνω από τα πανύψηλα απόκρημνα επικά βράχια της Κοιλάδας των Τεμπών ( στο σημείο του προσκυνήματος της Αγίας Παρασκευής) στρατοπέδευσε ο Ξέρξης με τα στρατεύματά του, κατά το πέρασμά του, όπου υπάρχει σε κάποιον βράχο, μια λαξευμένη αρχαιοελληνική επιγραφή, της εποχής αυτής, που δείχνει να υπήρχε οικισμός στη σημερινή θέση του χωριού Ραψάνη.

Κλείνοντας να πούμε πως η πολιτεία θα πρέπει να ασχοληθεί ίσως περισσότερο με τις ερευνητικές ανασκαφές, στο ιστορικό αυτό κομμάτι της χώρας μας, που καταλαμβάνει η περίφημη Κοιλάδα των Τεμπών και προς τα παραΟλύμπια χωριά, με κεντρικό άξονα την αρχαιοελληνική αμπελόεσσα Ραψάνη του Ολύμπου. Και πως, οι Ραψανιώτες, που είναι κάποιες χιλιάδες, οι απόδημοι, στην Ελλάδα και στον κόσμο ολόκληρο, να θυμούνται και να καμαρώνουν για το χωριό τους, όχι μόνο για τα τελευταία διακόσια χρόνια του, που έγινε γνωστό, για τα πολύ καλά και εξαιρετικά κρασιά του, τα περίφημα σοκάκια με τα καλιγωτά λεπιδωτά καλντερίμια που είχε κάποτε (καλύτερα από τα πηλιορείτικα) την θαυμάσια γραφική πλατεία με το αιωνόβιο πλάτανο στη μέση, το θαυμάσιο υγιεινό κλίμα και την καρποσταλλένια εικόνα του, άλλα, και την πανάρχαια ιστορία του.

Από τον Δημήτρη Τσικούρα

* Ο Δημήτρης Τσικούρας είναι λογοτέχνης και ιστορικός μελετητής