Του Χρήστου Τσαντήλα

ΕΙΜΑΣΤΕ λαός μοναδικός οι Έλληνες. Εκείνο το Σάββατο (παραμονή της σύναψης της συμφωνίας), όταν άλλοι λαοί στη θέση μας, θα τους έτρωγε η αγωνία και θα περίμεναν τις αποφάσεις των ηγετών της ευρωζώνης τρώγοντας τα... νύχια τους, εμείς συνωστιζόμασταν σαν τις σαρδέλες, στα παραθαλάσσια. Μυριάδες στη βόλτα και στα μαγαζιά, ένας πάνω στον άλλο στις ξαπλώστρες, άρωμα χορταστικό τα πανάκριβα αντηλιακά, το αδιαχώρητο στις ταβέρνες, πνίγαμε τον καημό μας στα μπαρ και χορεύαμε περίλυποι στα ξενυχτάδικα, κατανοώντας και συμπαραστεκόμενοι στον πρωθυπουργό που τον βλέπαμε στο γυαλί κατάκοπο, να προσπαθεί να αντέξει το ξενύχτι των πολύωρων διαπραγματεύσεων.

ΑΚΟΥ λέει... περίλυποι στα ξενυχτάδικα! Πώς εξηγείται αυτό; Κάτι σαν το ζόρι, που γίνεται θλίψη, όταν το περίεργο αυτό γένος των νεοελλήνων του 21ου αιώνα, δεν μπορεί να πληρώσει και δεύτερο και τρίτο ποτό και να κάνει τη σπατάλη του αξιοπρεπώς! Σαν άνθρωπος! Να το παίξει καμπόσος. Πώς λέμε, υπεράνω κρίσης; Άσε ας πούμε, τους άλλους να συσκέπτονται ανησυχώντες για εμάς.

Η ΕΙΚΟΝΑ του παραλιακού δρόμου του Πλαταμώνα, αλλά και των μπαρ και των καφέ της Βελίκας, κατάσταση στην οποία αναφέρομαι, είναι ο καθρέφτης της ψυχοσύνθεσης και της διάθεσης του Έλληνα. Τα εύκολα με τα δύσκολα, δεν τα ξεχωρίζει κανείς. Ούτε τους φτωχούς με τους πλούσιους. Και τους ξένους, στα θέρετρα, να αναρωτιούνται: «Καλά είναι αυτός λαός σε κρίση; Μήπως είναι όλα ψέματα; Βρισκόμαστε σε χώρα πτωχευμένη;». Είναι δυνατόν να μην κατάλαβε κανείς τι γίνεται; Δεν μπορεί, κάτι δεν κολλάει εδώ. Χιλιάδες στις καφετέριες, συρφετός στη βόλτα. Και πιο κει, δεκάδες όρθιοι στις ουρές μπροστά στα ΑΤΜ. Για το πενηντάρικο! Πολλές και αντιφατικές εικόνες μαζί. Κολλημένες σε λίγο στο άλμπουμ της ιστορίας, να θυμίζουν τους λόγους που καθιστούν αυτό τον λαό ανάδελφο. Χωρίς ταίρι, μοναδικό στη γη...

ΟΠΩΣ και τώρα στην ευρωπαϊκή συμμαχία. Όλοι στην απέναντι από εμάς πλευρά βρίσκονται. Χωρίς ίχνος κατανόησης για τα δεινά που μας βρήκαν κατακέφαλα τους Έλληνες. Από τις δικές μας πολιτικές και από τα δικά τους βεβαίως τα μνημόνια. Αυτά που μας επέβαλαν. Που αντί να μας σώσουν μας έσπρωξαν περισσότερο στον γκρεμό. Σαν να το είχαν σχεδιασμένο οι ανθέλληνες. Που τους δώσαμε και την ιστορία μας να τη διδάσκουν στα σχολεία τους...

ΠΕΝΤΕ χρόνια όμως κι εμείς, οδηγώντας με... δάσκαλο δίπλα καταφέραμε και μπήκαμε σε αδιέξοδο! Σε αδιέξοδο λιτότητας. Και τότε, υπογράψαμε την καταδίκη μας. Όσο ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας, μπορεί και η επόμενη η γενιά, να μην δούμε άσπρη μέρα. Μπήκαμε στη ζώνη της φτώχειας και της ξένης εξάρτησης. Με το κεφάλι ψηλά όμως. Με ένα ιστορικό «ΟΧΙ» που μετατράπηκε σε ένα επίσης ιστορικό «ΝΑΙ» σε μόλις λίγα 24ωρα! Απογοητεύω; Μακάρι να πέφτω έξω...