Τη δεκαετία του ’70, οι μαθητές του Α’ Γυμνασίου Αρρένων Λαρίσης, ενός από τα δύο εμβληματικά Γυμνάσια της πόλης, δεν είχαν και πολλές επιλογές για σκασιαρχείο. Τα «ρεμάλια» ας πούμε, γέρνοντας από πολλά… κιλά νενομισμένης μαγκιάς, σύχναζαν σταθερά στο καφενείο του Τάκη ή στα μπιλιάρδα του Κάρτου, όπου οι φραπέδες και τα πρώτα «πάφα-πούφα» έδιναν και έπαιρναν ανηλεώς. Οι «ροκάδες», άλλη κάστα φαντασμένων αυτή, έπιανε στασίδι στο θρυλικό «Μπορσαλίνο» και θεωρούσε εαυτόν πολύ «ελίτ» και τους άλλους πολύ... «αλήτ», πολύ λαϊκούς δηλαδή για τα γούστα της. Κάτι λίγοι ρομαντικοί ή απλώς τυχεροί που είχαν κορίτσι, - κατόρθωμα για την εποχή- την έκαναν διακριτικά για το «Ξενία», όπου το «μ’ αγαπάς;- σ’ αγαπώ» ήταν οι συνήθεις γλυκεροί διάλογοι. Μετά, έπεφταν και κάτι κλεφτά φιλάκια για να αποχωρήσουν άπαντες με το ευτυχισμένο απλανές βλέμμα της αγελάδας και με πολλές προφυλάξεις γιατί οι μεν ρουφιάνοι πολλοί, οι δε μπαμπάδες των κοριτσιών δεν αστειεύονταν, ξερίζωναν κοτσίδες!
Η πιο πάνω μαθητική διαστρωμάτωση ωστόσο κατέρρεε όταν μιλούσαμε για το «Σινέ Απόλλων», «τσοντάδικο», γωνία Σκαρλάτου Σούτσου και Παλαιστίνης, ο «Ναός» όπως τον λέγαμε συνθηματικά, όπου ενίοτε «ιερουργούσε» (και... «ευλογούσε») ο μέγας αρχιερέας Κώστας Γκουσγκούνης! Λαϊκός ή ροκάς, ρομαντικός ή «ούγκανος», όλες μα όλες οι μαθητικές φυλές, περνούσαμε... υποχρεωτικά από τον «Απόλλωνα» για... «φροντιστήριο». Η «σεξουαλική αγωγή» ήταν ασφαλώς πολύ «προχώ» για το συντηρητικό Υπουργείο Παιδείας του Καραμανλή, αλλά η... φύση, ως γνωστόν, δεν αφήνει κενά.
Τα... «μαθήματα» στον Απόλλωνα κάλυπταν τις ανάγκες της ξαναμμένης εφηβείας σε εικόνες με το παραπάνω. Ξεκινούσαν... νωρίς το πρωί και τελείωναν αργά το βράδυ. Το κοινό; Ευρείας γκάμας: φαντάρια που είχαν ολιγόωρη έξοδο, «χώριατοι» που έρχονταν «σ’ Λάρσα για δλιές, «αριστοκράτες» αλλά και αρκουδόμαγκες, ανώμαλοι αλλά και μοναχικοί κρυφογκέι. Και φυσικά μαθητές που έδιναν... μάχες με τον ταμία για να μπουν, «πόσο είσαι ρε;», «δεκαεπτά», «ψέματα, δείξε ταυτότητα»… (Σκασιλάρα του βέβαια του ταμία για το «ακατάλληλον δι’ ανηλίκους», και «δια την διαφύλαξιν των χρηστών ηθών της μαθητιώσης νεολαίας», αλλά έπεφταν καρφωτές και η Αστυνομία κυνηγούσε. Τεσπα…
Η μόδα με τον Κώστα Γκουσγκούνη, ήρθε νομίζω, από την Αθήνα. Δεν λένε ότι «ουδείς προφήτης στον τόπο του;». Έτσι κι ο Κώστας Γκουσγκούνης, πήρε τον εαυτό του, το ξυρισμένο κεφάλι του (και το πάνω και το κάτω), τις τεράστιες αυτάρες του, εγκατέλειψε την πατρώα γη και πήγε σ’ άλλη γη σ’ άλλα μέρη, να... ποτίσει άλλες γλάστρες, όχι θα καθόταν στη Λάρισα να βγάζει «οικογενειακές φωτογραφίες» και «εβδομαδιαίες» φωτογραφίες ταυτότητας και διαβατηρίου στο οικογενειακό φωτογραφείο. Τα φράγκα (και τα γούστα) είναι στην Αθήνα, πάει και τελείωσε.
Τις στιγμές που περάσαμε με τον Κώστα Γκουσγκούνη, και οι «φάσεις» που γίνονταν στον «Απόλλωνα» με επιμύθιον τις ουρανομήκεις κραυγές «Άξιος – Άξιος» είναι λίγο πολύ γνωστές. Στις προβολές, το αφοσιωμένο κοινό άνοιγε ακόμη και «διάλογο» με τον πρωταγωνιστή σε απόλυτο συγχρονισμό:
«-Πουν ’τα τα πουλάκια σου- Πουν ’τα τα πουλάκια σου…»
-«Να τα τα πουλάκια μου…» «απαντούσε» εκείνος, σε ρόλο απατημένου συζύγου που έπιασε τη μοιχαλίδα με τα κιάλια του.
Πανζουρλισμός, ιαχές και συνθήματα, χαβαλές, αλλά και... μυσταγωγία με το άναμμα αναπτήρων, κεριών ή και θυμιάματος, αν τύχαινε και το σενάριο ήθελε τον μέγα επιβήτορα να δολοφονείται στο τέλος .
Ωραίες στιγμές, στιγμές νεανικής αθωότητας με τον Κώστα Γκουσγκούνη, που ήδη έπιασε τα 87 – ζωή να ’χει ο άνθρωπος - και ο οποίος αποτελεί διαχρονικό σύμβολο της Λάρισας, ένα ακλόνητο «brand name», ισχυρό όσο ο Πηνειός, ο Όλυμπος ή η ΑΕΛ. Και νομίζω πως όταν φύγει από τη ζωή – ελπίζω μετά από πολλά- πολλά χρόνια ακόμη- θα προκύψουν διλήμματα στην τότε Δημοτική Αρχή. Θα του αφιερώσουν ας πούμε έναν δρόμο σε ένδειξη αναγνώρισης όχι τόσο του έργου του, αλλά γι’ αυτό που εκπροσωπούσε και για το οποίο όλοι κάνουμε πως ντρεπόμαστε, αλλά όλοι γελάμε μ’ αυτό επαναλαμβάνοντας στις παρέες τις... γαργαλιστικές ατάκες του που σε ξεστρίβουν στο γέλιο; Σίγουρα η σεμνοτυφία μας θα δοκιμαστεί.
Είναι αυτή η ίδια σεμνοτυφία που δοκιμάστηκε τούτες τις μέρες που έγινε γνωστή η είδηση ότι στην Αθήνα σχηματίστηκαν ουρές από υποψήφιους και υποψήφιες που ανταποκρίθηκαν σε αγγελία πορνογραφικής εταιρείας για να παίξουν σε ταινίες πορνό. Τι νοικοκυρές, τι φοιτητές, τι αργόσχολοι, μέχρι κι ένας 62χρονος παρουσιάστηκε κι όταν ερωτήθη «με τι προσόντα», απήντησε πως ήλθε για... κομπάρσος (σου λέει, και το «μάτι» κέρδος είναι).
Ένας μικρός χαμούλης στο Διαδίκτυο! Κάποιοι αρτηριοσκληρωτικοί το θεώρησαν -κλασικά- ως ένδειξη... φτώχειας και ανεργίας! Ιδού πού μας κατάντησε η κρίση και οι πολιτικές των κομμάτων. Αυτή είναι η καπιταλιστική κοινωνία σας… (sic). Εκμεταλλεύεται τη σάρκα των παιδιών του λαού. (Μάζεψέ τους σύντροφε Κουτσούμπα, εκτίθεσαι).
Άλλοι πάλι, η συνομοταξία των «ελληναράδων», το πήγε παραπέρα:
- Εμ βέβαια, τι περιμένεις; Τεμπελαράδες… Όλη μέρα καφέ, τσιγάρο και κουσκούσι… Και μετά σου λέει κρίση κι ανεργία! Α ρα πια ανεργία; Γέμσαν τα χωράφια Βούλγαροι κι Πακιστανοί. Οι θκοι μας δεν παένι. Τουν έχουν βλεπ’ς βαρύ τον κώλο. Μόνο για λούσα και... π@#%%^%# είμαστε, άιντι από δω, γίδι, ε γίδι… Ανάλογα σχόλια και αναλύσεις γράφτηκαν και σε σοβαρά έντυπα, όπου η... οικονομική και... ηθική κρίση των Ελλήνων ήταν ο κοινός παρονομαστής.
Ότι το περιστατικό ... απλώς συνέβη κι ότι τίποτε το φοβερό δεν σημαίνει, δεν το σκέφτηκε κανείς..
Κάποιοι έχουν μείνει ακόμη στις παλιές αξίες και παριστάνουν τις μωρές παρθένες του Συλλόγου... «Πνεύμα και ηθική». Λες και δεν βλέπουν πως παντού στον πλανήτη – και στην ελληνική κοινωνία κατά συνέπεια - έχουν συμβεί τεράστιες μεταβολές στην αισθητική και στα ήθη. Κοπέλες γδύνονται δημοσίως για να γίνουν τοπ μόντελ, κεντούν τα κορμιά με τατουάζ, και φορούν σχισμένα ρούχα. Άνδρες βάφουν τα μαλλιά πλατινέ, πράσινα ή μπλε και τα σκουλαρίκια που φοράν δεν σκανδαλίζουν πια κανέναν. Παντού οι άνθρωποι αποκλίνουν. Όλος ο πλανήτης στην ουσία είναι πια μια... απόκλιση από τα νομιζόμενα ως «ορθά». Ε και;
Ξαναγυρίζω στην αίθουσα του «Σινέ Απόλλων».
Ακόμη «μυρίζω» τον νεανικό ιδρώτα που ήταν διάχυτος μετά από τόση ερωτική έξαψη. Άραγε το να παρακολουθείς Γκουσγκούνη επί σκηνής, δεν ήταν για κείνα τα χρόνια μια απόκλιση που την κρύβαμε όλοι συνωμοτικά; Κι όμως! Από κείνες τις αίθουσες πέρασαν μαθητές που έγιναν αργότερα σοβαροί άνθρωποι, έγιναν επιστήμονες, πολιτικοί, δικαστές, γιατροί, δημοσιογράφοι, αξιωματικοί, δάσκαλοι που διδάσκουν τα παιδιά μας. Κανένας «Γκουσγκούνης» δεν τους διέφθειρε και καμιά υστερία δεν επεδείχθη… Κι απ’ την άλλη, υπήρξαν κάμποσοι «αυστηρών αρχών» που πήγαιναν σε πραγματικούς ναούς, με μεγαλόσταυρους και θυμιατά, που στη ζωή τους αποδείχθηκαν τομάρια. Άνθρωποι με σκληρή καρδιά, ωφελιμιστές με κρύο βλέμμα, κακομοίρηδες, τσιφουταραίοι και εαυτούληδες.
Καληνύχτα Κώστα Γκουσγκούνη και να είσαι πάντα καλά. Εσύ παραμένεις «Άξιος», κι εμείς οι ίδιοι πάντα υποκριτές…
ΑΛΕΞΗ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
