Η γειτονιά μας, το σπίτι μας, το περιβάλλον μας, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Εμείς οι ίδιοι...Όλα άλλαξαν. Όλος ο κόσμος άλλαξε. Από ανατολή σε δύση. Από βορά σε νότο. Πόση θλίψη φέρνει στον κόσμο μας, τον δικό μας κόσμο, της γενιάς των «...ηντάρηδων» ειδικά, να ψάχνουμε τις «καλύτερες ημέρες» στο πρόσφατο ή και στο λίγο πιο μακρινό παρελθόν; Να στέλνουμε στο ανάθεμα το σήμερα... Και να τρέμουμε, κυριολεκτικά, να φοβόμαστε για το μέλλον. Να αναζητούμε το τι άλλαξε και όσο περνούν τα χρόνια δεν πάμε πλέον μπροστά, αλλά ολοένα και χειρότερα, με βήματα πίσω. Μια κοινωνία... με την όπισθεν!

ΤΗΝ περασμένη βδομάδα έφυγε (αθόρυβος όσο μπορούσε στη ζωή) ένας θρύλος της ποιοτικής μουσικής, ο Γιάννης Σπανός. Με τη μουσική του μεγαλώσαμε και δυστυχώς σήμερα μπορούμε να την απολαύσουμε μόνον στις ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του ´70. Πάλι καλά δηλαδή, είμαστε τυχεροί που τις παίζουν ακόμα στην τηλεόραση - ίσως και επειδή δεν κοστίζουν πολλά λεφτά στους καναλάρχες. Έτσι το καταντήσαμε. Το παλιό να είναι και φτηνό! Από το «Σάββατο κι απόβραδο και ασετυλίνη στην Αριστοτέλους να γυρνάς...» το ρίξαμε στα «...μακαρόνια με κιμά». Η νεολαία μας δεν γνωρίζει καν τον Τσιτσάνη, πόσο μάλιστα Σπανούς και ...Βαμβακάρηδες, τους Μητροπάνους και τους Μητσιάδες. Και καλά οι νεολαίοι, άλλες εποχές, άλλες ευκολίες στη ζωή και στη μάθηση, άλλα πρότυπα. Εμείς; Πού είναι η πρόοδος, η ανάπτυξη που θα φέρναμε; Αντί για ευημερία, φέραμε κρίση, οικονομική κρίση, που ως μικρόβιο μόλυνε όλους τους υγιείς ιστούς της ελληνικής κοινωνίας. Και τώρα αναπολούμε τα χρόνια τα παλιά. Τότε που άκουγες παιδικές φωνούλες στη γειτονιά. Που πρώτα καλημέριζες τους γείτονες, τότε που γέμιζαν με παρέες τα σπιτικά, που απέδιδαν οι θυσίες για τις σπουδές των παιδιών, που όλοι εύρισκαν δουλειές στην οικογένεια, τότε που υπήρχε μια σειρά, μια φυσιολογική συνέχεια στη ζωή μας, τότε που υπήρχε σεβασμός. Τότε που στην Ελλάδα υπήρχαν μόνο οι Έλληνες. Τότε που βλέπαμε μαντήλες και μπούρκες, φέσια και κελεμπίες μόνο στην τηλεόραση! Τότε που είχαμε τη φτώχεια μας, μα και τις αξίες μας, ειδικά ως λαός την αξιοπρέπειά μας, είχαμε τις ευκαιρίες όμως να δουλέψουμε για την κοινωνική και οικονομική μας ανέλιξη.

ΤΩΡΑ σκοτεινιά, καταχνιά, απογοήτευση, ψυχοπλάκωμα, ζωή σε ανηφόρα, νεκρές αξίες, ανέλπιστο μέλλον, αβέβαιο παρόν. Όλα τα κακά της μοίρας μας, φορτωμένα από δω και μπρος στους απογόνους μας, τη νέα γενιά. Κυβερνήσεις πάνε κι έρχονται, με υποσχέσεις για καλύτερες ημέρες, που όμως αργούν, ή δεν έρχονται και ποτέ, παρηγοριά δυστυχώς οι «καλύτερες ημέρες». Του παρελθόντος όμως, όχι του παρόντος και μάλλον ούτε και του μέλλοντος. Και ουδείς γνωρίζει για πόσο ακόμα η Ελλάδα θα προχωρά στον αιώνα αυτό, με βήματα πίσω. Άγνωστο. Τα μνημόνια των δανειστών και οι κωλοτούμπες όλων των κυβερνήσεων πλήγωσαν βαριά την ελληνική κοινωνία, που για μια ακόμα φορά, χωρίς δυνατούς μπροστάρηδες, παλεύει να ορθοποδήσει.

Από τον Χρήστο Τσαντήλα