με τη συνέπεια, την τιμιότητα, την ανθρωπιά, την ευθύνη… και τους βρίσκομε παντού. Σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας. Σ’ αυτή τη συμπόρευση της προσφοράς συγκαταλέγεται η φιλότιμη Ελληνίδα δασκάλα, η οποία επί 13 ολόκληρα χρόνια προσφέρει τη γνώση και ενδυναμώνει το εθνικό φρόνημα στους λιγοστούς μαθητές των μικρών ακριτικών νησιών της Δωδεκανήσου. Είναι ο πρόωρα εκλιπών και σωτήρας των ναυαγών προσφύγων αξιωματικός του λιμενικού σώματος, που με την αδιάκριτη προσφορά του δίδαξε ότι η αγάπη στον άνθρωπο και στη σωτηρία του δεν έχει όρια… Είναι ο παπα-Δημήτρης που έρχεται από την πόλη του στο ακριτικό νησί, στο παρεκκλήσι της Παναγιάς, για να ξεκουράσει τις ψυχές των λιγοστών κατοίκων του. Το μέγεθος αυτής της προσφοράς το είδαμε και στην πρωτόγνωρη τραγωδία στο Μάτι Αττικής. Όπου απλοί και ανώνυμοι πολίτες έσωζαν, με ό,τι μέσο διέθεταν, ανθρώπους μέσα από τα καιόμενα και τη θάλασσα όπου είχαν καταφύγει. Πρώτος στην επιχείρηση αυτή της σωτηρίας υπήρξε ο αείμνηστος Κώστας Αρβανίτης, που με το καΐκι του έσωσε 70 ανθρώπους που είχαν πέσει στη θάλασσα, για να μην καούν, και κινδύνευαν να πνιγούν. Το παρατηρήσαμε και στον επαγγελματία οδηγό ταξί από τον Πύργο της Ηλείας, ο οποίος ευρισκόμενος στην αφετηρία των ταξί στην προβλήτα του Κατάκωλου περιμένοντας επιβάτη έπεσε στη θάλασσα και έσωσε γυναίκα με ειδικές ανάγκες, όταν το αναπηρικό καροτσάκι που επέβαινε, από απροσεξία, κύλισε και κρημνίσθηκε στο λιμάνι την ώρα που κατέβαινε από κρουαζιερόπλοιο. Τη μεγαλειώδη αξία της αγάπης τη βλέπουμε σε όλους τους χώρους, όπου η πρόληψη και προστασία, παρά τις προσπάθειες της πολιτείας, είναι ελλιπής. Ακόμα και σ’ αυτούς που διαχρονικά έχουν δυσφημισθεί πολύ, ξεπηδούν σπίθες ανθρωπιάς. Όπως η περίπτωση του χειρουργού γιατρού του Ε.Σ.Υ., ο οποίος εργάζεται χωρίς κρυφές αποδοχές… Αυτός ο άνθρωπος όχι μόνον αρνήθηκε να πάρει σεβαστό φιλοδώρημα από συγγενή ασθενούς, που επιτυχώς χειρούργησε, αλλά προέτρεψε αυτόν να δώσει τα χρήματα αυτά σε ανθρώπους χειρουργημένους που περίμεναν στο ιατρείο για εξέταση και που ήσαν άνεργοι, πολύτεκνοι, χωρίς σπίτι και τα βασικά αγαθά διαβίωσης. Στα παραπάνω περιστατικά θα μπορούσαμε να προσθέσουμε τα συσσίτια αγάπης που προσφέρονται όχι μόνον από τους δήμους και την εκκλησία, αλλά και από ιδιωτικούς φορείς και άτομα. Τέτοιες προσφορές ατομικού χαρακτήρα βλέπουμε συχνά να εκτυλίσσονται στον δρόμο, διαγράφοντας έτσι, με όλα τα παραπάνω, την άλλη όψη της ελληνικής κοινωνίας. Αυτήν της ανθρώπινης. Που παρά την κρίση και τη φτώχεια αποτελεί στήριγμα και ελπίδα για τον κινδυνεύοντα και πάσχοντα. Κλέφτες, πονηροί, φθηνοί πραματευτάδες, ακόμα και μεγαλέμποροι της ασυνέπειας υπάρχουν παντού. Αλλά και άνθρωποι με υψηλό δείκτη ευθύνης υπάρχουν επίσης. Στους φοβισμένους καιρούς μας ας μη βλέπουμε μόνον τα αρνητικά, αλλά και τα πολλά θετικά που υπάρχουν γύρω μας και που ποτέ στο παρελθόν δεν ακινητοποιήθηκαν. Γιατί πάντοτε στον Ελληνα υπήρχε η συνέπεια και η ανθρωπιά. Που διαρκώς και μονίμως συντηρούν την αλληλεγγύη προς το ανήμπορο μέρος της κοινωνίας.

Από τον Κων/νο Τσιρονίκο