στον τοίχο της. Κανείς δεν ασχολείται μαζί του, όλοι τον προσπερνάνε σαν αυτό που συμβαίνει να είναι κάτι το φυσιολογικό. Αρνούμενη να συμφωνήσω με αυτό που βλέπω, ή αυτό που δεν βλέπουν όλοι οι άλλοι, του απευθύνω τον λόγο με σκοπό να προστατέψω αυτό το μικρό κομμάτι του κτιρίου με την τόσο μεγάλη ιστορία και την άλλο τόσο μεγάλη σημασία. -Γιατί το κάνεις; ρωτάω -Έτσι, για να γράψω τη γνώμη μου, μου απαντά απαξιώνοντας να με κοιτάξει. -Και γιατί δεν την γράφεις στον τοίχο του σπιτιού σου, του λέω. Ο άνθρωπος που άφησε αυτό το κτίριο στην πόλη, δούλεψε όλη τη ζωή του σ' αυτό και το χάρισε για να συνεχίσουν οι επόμενες γενιές το τεράστιο έργο του. Δεν είναι κρίμα να το καταστρέφουμε; -Δεν ξαναμίλησε, άλλωστε ό,τι σπουδαίο είχε να πει το έγραψε και συνέχισε το έργο του. Συνέχισα τον δρόμο μου μέσα στο πλήθος και λίγα μέτρα πιο κάτω συνάντησα ομάδα αστυνομικών. Τους ανέφερα το περιστατικό που συνέβη δευτερόλεπτα νωρίτερα, και μου είπαν ότι δεν μπορούν να επέμβουν παρά μόνο αν πάρουν σήμα! Έφυγα και λίγο πιο πέρα συνάντησα και δεύτερη ομάδα αστυνομικών λέγοντάς τους τα ίδια και παίρνοντας ακριβώς την ίδια απάντηση...... Και ποιος θα προστατέψει την πόλη απ' αυτό το χάλι, αναρωτήθηκα φωναχτά. Αν δεν το κάνετε εσείς που είστε δίπλα και το βλέπετε, τότε ποιος θα το σταματήσει; Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, θα πρέπει να μας ενημερώσουν από το κέντρο για να δράσουμε! Κάνοντας τον υπόλοιπο δρόμο για το σπίτι, αναρωτήθηκα αν οι απαντήσεις των αστυνομικών, η αδιαφορία των πολιτών, ή η απαξίωση και η κάθε είδους ζημιά σε μνημεία και κτίρια από το κάθε παλιόπαιδο, είναι πιο επικίνδυνο. Κατέληξα ότι και τα τρία συμβάλλουν το ίδιο στην εικόνα που παρουσιάζει η Ελλάδα σε κάθε γωνιά της. Κρίμα γι’ αυτή την τόσο όμορφη χώρα...