Σε μια σελίδα του, πρώτο θέμα στη σειρά των παγκόσμιων ημερών, η Αγκαλιά. Οφείλονται χίλια μπράβο στον νεαρό φοιτητή, τότε (1986), του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν Kevin Zaborney, που είχε την ιδέα και την έμπνευση, ανάμεσα στις άλλες παγκόσμιες ημέρες -μερικές ανούσιες- να προτείνει την 21 Ιανουαρίου ως παγκόσμια ημέρα της αγκαλιάς κι ας μην την έχει ακόμα υιοθετήσει το ανάλογο τμήμα του ΟΗΕ, αφού την έχουν ήδη υιοθετήσει όλες σχεδόν οι χώρες του κόσμου, αναγνωρίζοντας έτσι τις ευεργετικές ιδιότητές της στον ψυχισμό του ανθρώπου.
Αυτή η βουβή, η γεμάτη ποικίλα συναισθήματα, αμφίδρομη και ολάνοιχτη κίνηση, η οποία συνοδεύεται από ένα ελαφρύ άγγιγμα στην πλάτη, διώχνει τον φόβο, τον πόνο, τη θλίψη, τον θυμό, την ανασφάλεια, το αίσθημα της μοναξιάς, την απαισιοδοξία, την ένταση, την απελπισία και χαρίζει την αγάπη, την ελπίδα, την κατανόηση, τη στοργή, την ασφάλεια, την παρηγοριά, προάγει τη συντροφικότητα, τη συναδέλφωση, το αίσθημα της αλληλεγγύης και δυναμώνει τον έρωτα.
Αρκετές φορές, η αγκαλιά συμβαίνει να είναι το ασφαλές καταφύγιο στο οποίο καταφεύγουμε για να εκφράσουμε συνειδητά ή ασυνείδητα, εκείνα που θέλουμε να πούμε, αλλά δεν μπορούμε να τα πούμε με λόγια, αφού εκείνη «βλέπει» καλύτερα αυτά που δεν βλέπουν τα μάτια μας κι ακούει επίσης καλύτερα τους γρήγορους χτύπους της καρδιάς μας…
Με πόσα κοσμητικά επίθετα κι αν στολίστηκε αυτή η λέξη-σύμβολο απλό της ανθρωπιάς, θερμή, τρυφερή, στοργική, δυνατή, σφιχτή και με πόσους στίχους την έντυσαν οι ποιητές…
Τα γελαστά φωνήεντα
-
Ένας γλυκός μικρός θεός
Μια αγκαλιά γελαστά φωνήεντα
ο έρωτας… *
«Κάνε μου μια αγκαλιά», λέει η μάνα στο παιδί που κλαίει, το ίδιο αποζητάει κι ο ερωτευμένος-η από την καλή-ό του, το ίδιο νιώθει κι ο απελπισμένος στις δύσκολες προσωπικές στιγμές του. Ύστερα, έχουν άδικο και είναι υπερβολικοί οι επιστήμονες, οι οποίοι στις έρευνές τους, μιλάνε για την ευεργετική επίδραση που ασκεί η αγκαλιά στους ανθρώπους, ειδικότερα στην εποχή μας, όπου, τα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν «στεγνώσει», όπως λέμε, το κοινωνικό συναίσθημα των ανθρώπων και η μοναξιά έχει γίνει αθεράπευτη;
Ο περιορισμός της επιθετικότητας, η καλύτερη συνεργασία, η επανάκτηση της εμπιστοσύνης των παιδιών μας όπως και η βελτίωση της λειτουργικότητας των ηλικιωμένων λόγω της υπερέκκρισης της ντοπαμίνης (ορμόνη της ευτυχίας) και της μειωμένης έκκρισης της κορτιζόλης, καθιστούν την εξωτερίκευση των συναισθημάτων με την αγκαλιά, «φάρμακο» μεγάλης εμβέλειας.
Βέβαια υπάρχουν και οι υπερβολές, κατά τη γνώμη μου. Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς την τραβηγμένη άποψη μιας Αμερικανίδας ψυχοθεραπεύτριας, η οποία υποστηρίζει πως πρέπει να αγκαλιαζόμαστε τέσσερις φορές την ημέρα για να επιβιώσουμε, οκτώ φορές για να συντηρηθούμε και δώδεκα φορές για να αναπτυχθούμε…
*Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή «Η συνταγή»
Από τον Τάσο Πουλτσάκη
