Ήταν... ορκισμένος εργένης. Σαραντάρης πλέον, στο μυαλό του δεν είχε καθόλου τον γάμο. Δεν ήθελε δέσμευση, ευθύνες, στενοχώριες, παιδιά, δυσκολίες.
Τα χρήματα που έπαιρνε απ’ την υπηρεσία τού έφθαναν και περίσσευαν, να ζει άνετα, αφού οι γονείς του δεν είχαν ανάγκη. Μια αδερφή είχε, πολύ μικρότερή του, που εργαζόταν κι εκείνη σε ένα πολυκατάστημα. Πολλές γυναίκες και στην υπηρεσία του και στις παρέες του ήθελαν να κάνουν μια σχέση μαζί του, αλλά ξέροντας αυτή του τη νοοτροπία δεν τολμούσαν να κάνουν πρώτες το βήμα.
Ο Γιώργος έβγαζε προς τους τρίτους έναν... ωραίο χαρακτήρα. Ήταν ευγενικός, ήρεμος, χαμογελαστός, χωρίς ξεσπάσματα και ιδιοτροπίες μέσα στην οικογένεια. Με διάφορες παρέες, έβγαινε σχεδόν κάθε βράδυ. Έκανε πολλούς δεσμούς, ο ένας διαδεχόταν τον άλλον, γιατί εξηγούνταν απ’ την αρχή, να μη σκέφτονται τον γάμο.
Οι γονείς του στεναχωρούνταν που δεν ήθελε να κάνει οικογένεια, αλλά δεν έλεγαν τίποτα, γιατί ήταν πια ένας μεγάλος άντρας... ώριμος και σκέφτονταν πως μόνος του έπρεπε να πάρει την απόφαση για το πώς θα πορευτεί στη ζωή του.
Απόκριες, μια συνάδελφος θα έκανε ένα πάρτι-μασκέ στο σπίτι της. Μεταξύ όλων των προσκεκλημένων συναδέλφων κι ο Γιώργος. Η Χριστίνα -αυτό ήταν το όνομα της συναδέλφου- θα είχε κι άλλους καλεσμένους απ’ το φιλικό και συγγενικό της περιβάλλον.
Εννέα η ώρα το βράδυ, το σαλόνι της Χριστίνας ήταν κατάμεστο. Λογής-λογής κοστούμια και μάσκες. Μια απαλή μουσική συνόδευε τα πνιχτά γέλια κάτω απ’ τις μάσκες.
Ο Γιώργος είχε επιλέξει να ντυθεί χίπης. Κάθισε σε μια γωνιά, δίπλα σε μια τσιγγάνα. Πριν αρχίσει το γλέντι η τσιγγάνα δεν πήρε ούτε στιγμή τα μάτια της από πάνω του.
Κι εκείνος ένιωσε μια έλξη, ένα... κάτι μέσα του γι’ αυτήν τη γυναίκα. Μόλις άρχισε ο χορός, της έδωσε το χέρι και σηκώθηκαν να χορέψουν. Την αγκάλιασε σφιχτά και ένιωσε τόσο όμορφα. Συνέχισαν όλο το βράδυ έτσι, δεν άλλαξε ούτε εκείνος ντάμα, ούτε η κοπέλα καβαλιέρο. Κάτι τον τραβούσε κοντά της σαν μαγνήτης. Ήταν εκείνα τα πράσινα μάτια, το ευλύγιστο κορμί της, η ζεστασιά όταν την κρατούσε στην αγκαλιά του; Κάτι απροσδιόριστο και ωραίο.
Κυλούσε πολύ όμορφα η βραδιά. Έτρωγαν, χόρευαν, γελούσαν και μιλούσαν λίγο, για να μην γνωρίσει ο ένας τη φωνή του άλλου. Πλησίαζε η ώρα δώδεκα, μεσάνυχτα. Εκείνη την ώρα είχε ορίσει η οικοδέσποινα να πέσουν οι μάσκες.
Και έπεσαν... και τι έκπληξη! Η κοπέλα που βρισκόταν κάτω από το τσιγγάνικο κοστούμι ήταν η Μαρία, η συγκάτοικός του.
Μια κοπέλα μικρότερή του, φιλόλογος, που εργαζόταν σε ένα φροντιστήριο της πόλης τους. Κάθε πρωί συναντιόνταν στο ασανσέρ και σαν να υπήρχε ένα φλερτάκι, αλλά πέραν αυτού τίποτα. Απόψε όμως ένιωσε κάπως, κάτι πολύ δυνατό και ωραίο μέσα του. Ναι, ήταν έρωτας και μάλιστα... κεραυνοβόλος, όπως τον υμνούν χιλιάδες χρόνια οι ποιητές. Όταν έπεσαν οι μάσκες, ένιωσαν άβολα και οι δύο, αλλά σιγά-σιγά ζεστάθηκε η ατμόσφαιρα.
Χαράματα σχεδόν, της πρότεινε να φύγουν μαζί, αφού έμεναν στην ίδια πολυκατοικία.
Το δέχτηκε ευχαρίστως. Μισοζαλισμένοι καθώς ήταν απ’ το γλέντι το ολονύκτιο, βρέθηκαν αγκαλιά μέσα στο αυτοκίνητο του Γιώργου, ανταλλάσσοντας λόγια αγάπης και... όρκους αιώνιας αφοσίωσης.
Χάρηκαν οι γονείς και των δύο όταν έμαθαν τη δημιουργία αυτής της σχέσης. Ίσως να το επιθυμούσαν κιόλας και οι δύο πλευρές. Σε λιγότερο από έναν χρόνο βρέθηκαν παντρεμένοι. Όλα καλά και ωραία τον πρώτο καιρό. Τρυφερότητα, αγάπη και αφοσίωση, όπως είχαν ορκιστεί την πρώτη βραδιά της... γνωριμίας τους, ως ζευγάρι. Όμως σιγά-σιγά άρχισαν να αλλάζουν. Ο Γιώργος νοστάλγησε την παλιά του ζωή, την ανέμελη, την ανεξάρτητη. Ποτό, ξενύχτι και η Μαρία έμενε μόνη τα βράδια περιμένοντας έναν άντρα, που δεν πρόλαβε καλά-καλά να τον γνωρίσει και τον παντρεύτηκε.
Αρκέστηκε σ’ εκείνη την έλξη της αποκριάτικης βραδιάς και σε κάποιο... προσωπείο -ή μάσκα, για να το προσαρμόσουμε στις αποκριάτικες μέρες- που φορούσε ο Γιώργος όταν συναντιόνταν στο ασανσέρ. Και αυτή η μάσκα έπεσε πολύ γρήγορα, στον πρώτο χρόνο του γάμου τους. Και αποκάλυψε έναν άντρα... ανώριμο παρ’ όλη την ηλικία του και ανέτοιμο να δημιουργήσει οικογένεια.
Και όπως ήταν φυσικό, που τα διαζύγια... φουντώνουν στις μέρες μας, σε όλα αυτά, προστέθηκε και ένα ακόμα. Ευτυχώς που δεν υπήρχε παιδί, γιατί τα παιδιά είναι τα θύματα της απερισκεψίας και ανωριμότητας των ανεύθυνων γονέων τους.
Από την Καλλίτσα Γκουράβα-Δικτά, συγγραφέα
