Προχωρώντας ο Χριστός είδε έναν άνθρωπο που γεννήθηκε τυφλός. Δεν είχε καθόλου μάτια. Λέει ένα τροπάριο της Κυριακής του Τυφλού «Ουχ ικανώ του ερωτάν, πότε νύξ, πότε ημέρα. Ουκ ευτονούσι μου οι πόδες τα των λίθων προσκρούσματα. Ου γαρ είδον τον ήλιον λάμποντα, ουδέ εν εικόνι τον εμέ πλαστουργήσαντα». Φαντάζεστε τότε οι τυφλοί πόσο συχνά σκόνταφταν στις πέτρες που ήταν γεμάτοι οι δρόμοι και χτυπούσαν;
Έφτυσε ο Χριστός κάτω στο χώμα και έκανε λάσπη. Ο Χριστός έβαλε τη λάσπη στις οφθαλμικές κόγχες του τυφλού. Το άκουσαν αυτοί που βλασφημούν ότι μεταδίδονται μικρόβια με τη Θεία Μετάληψη; Φτύσιμο, σάλιο, χώμα που είναι φουλ στα μικρόβια, τοποθετήθηκαν στις οφθαλμικές κόγχες και έγιναν δύο όμορφα μάτια.
Τι θαύμα ήταν αυτό! Ήταν ο τυφλός αυτός ή κάποιος που του έμοιαζε; Αυτός τους έλεγε, «εγώ είμαι, που γεννήθηκα τυφλός». Δυστυχώς ένα πρόβλημα επισκίασε τη μεγάλη χαρά. Τη λάσπη ο Χριστός την έκανε ημέρα Σάββατο και το Σάββατο ο μωσαϊκός νόμος πρόσταζε να μην κάμνουν καμιά εργασία.
Δημιουργήθηκε λοιπόν σχίσμα στην άρχουσα τάξη, στους Φαρισαίους. Κάποιοι έλεγαν «αυτός ο άνθρωπος δεν είναι από τον Θεό, γιατί δεν τηρεί την αργία του Σαββάτου». Άλλοι έλεγαν «αν είναι αμαρτωλός πώς μπορεί και κάνει τέτοια θαύματα;». Φωνάζουν τον πρώην τυφλό και τον ρωτάνε «εσένα ποια είναι η γνώμη σου γι’ αυτόν;». Τους απαντάει «ότι είναι προφήτης».
Δεν πιστεύουν οι Φαρισαίοι ότι γεννήθηκε τυφλός και καλούν τους γονείς του. «Ναι, αυτός είναι ο γιος μας που γεννήθηκε τυφλός. Όμως πώς έγινε και βλέπει δεν ξέρουμε, ρωτήστε τον ίδιο, ενήλικος είναι και θα σας πει». Ήξεραν καλά οι γονείς του πως τον θεράπευσε ο Χριστός, αλλά φοβόντουσαν τους Φαρισαίους. Ούτε η μεγάλη χαρά για τη θεραπεία του παιδιού τους δεν μπόρεσε να τους βοηθήσει να ξεπεράσουν τον φόβο (βλέπετε τι πληγή είμαστε οι άνθρωποι).
Ξαναφωνάζουν οι Φαρισαίοι τον πρώην τυφλό και του λένε «για τη θεραπεία σου δόξασε τον Θεό γιατί αυτός ο άνθρωπος είναι αμαρτωλός». Τους απαντάει «εγώ δεν γνωρίζω αν είναι αμαρτωλός, αυτό που γνωρίζω είναι ότι ήμουν τυφλός και τώρα βλέπω».
Τον ξαναρωτάνε «πώς σε θεράπευσε;». «Αφού σας είπα, πάλι να σας τα ξαναπώ; Μήπως θέλετε και εσείς να γίνετε μαθητές του;». Του λένε «εμείς ακολουθούμε τον Μωυσή που ξέρουμε ότι του μίλησε ο Θεός. Αυτός δεν γνωρίζουμε αν είναι από τον Θεό». Τους απαντάει ο πρώην τυφλός «αυτό είναι το εκπληκτικό, ότι εσείς δεν ξέρετε αν είναι από τον Θεό και αυτός εμένα που γεννήθηκα τυφλός μού έφτιαξε τα μάτια μου. Αν δεν ήταν από τον Θεό δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα». Και τον πέταξαν έξω. Καταλήγει ο Χριστός «εις κρίμα εγώ εις τον κόσμον τούτον ήλθον, ίνα οι μη βλέποντες βλέπωσι και οι βλέποντες τυφλοί γένωνται».
Ένας από τους λόγους που ήθελαν να σκοτώσουν οι άρχοντες των Εβραίων τον Χριστό ήταν ότι δεν τηρούσε την αργία του Σαββάτου. Πόσες φορές δεν τους είπε ο Χριστός «το Σάββατο έγινε για τον άνθρωπο, και όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο» (για πόσα και εμείς νομίζουμε ότι γίναμε!). Τους έφερνε και παραδείγματα. «Ποιος από σας αν έπεφτε το παιδί του σε λάκκο την ημέρα του Σαββάτου δεν θα πήγαινε να το βγάλει αμέσως; Δεν παίρνετε το Σάββατο τα ζώα σας από τον στάβλο και πάτε να τα ποτίσετε; Άρα επιτρέπεται την ημέρα του Σαββάτου να κάμνεις το καλό».
Αν δούμε με ειλικρίνεια την προσωπική μας ζωή και την κοινωνία μας θα εκπλαγούμε από τον παραλογισμό που τις διακρίνει. Για παράδειγμα, το υπουργείο άνοιξε τα σχολεία και έρχονται οι μισοί μαθητές τη μια μέρα και οι μισοί την άλλη. Ναι, αλλά με ένα απλό χαρτί που λέει ότι έχουν ευπαθείς ομάδες στο σπίτι, χωρίς να το ελέγχει κανείς, απαλλάσσονται από το σχολείο. Ακόμα οι μαθητές έχουν «δικαίωμα» 114 απουσιών που δεν ξοδεύτηκαν αφού τα σχολεία ήταν κλειστά για δύο μήνες. Έτσι τα σχολεία άνοιξαν, αλλά δεν υπάρχουν μαθητές!

Από τον Χαράλαμπο Παπαδόπουλο