κοινωνίες.
Υπάρχουν παντού τα αρνητικά και θετικά πρότυπα. Ας μη λέμε πως αυτή είναι η Ελλάδα! Ας μη μηδενίζουμε τον λαό μας και τη χώρα μας και ξεχνάμε ό,τι ωραίο, ηθικό, δημοκρατικό, ηρωικό και άγιο γέννησε αυτός ο τόπος.
Η πρόσφατη ιστορία με την αντιμετώπιση του κορονοϊού, είναι το καλύτερο επιχείρημα. Δεν είναι όλοι οι πολιτικοί, οι εκπαιδευτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι εφοριακοί, οι αξιωματικοί, οι γιατροί, οι ιερείς... ανάξιοι της ιδιότητας του τίτλου που φέρουν. Υπάρχουν ελάχιστοι. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία πολιτικοί, δικαστικοί, θρησκευτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι, όπως και ο λαός, είναι εντιμότατοι και ευπατρίδες. Άνθρωποι πιστοί στο καθήκον τους και αξιοπρεπείς. Αυτούς πρέπει η πολιτεία να τους προστατεύσει και τους άλλους να τους συνετίσει ή να τους τιμωρήσει.
Δυστυχώς, οι δάφνες, ο θαυμασμός και οι έπαινοι των λαών τη οικουμένης για τη χώρα μας, τους ειδικούς και τους κυβερνήτες, το «θαύμα» της Ελλάδας όπως είπαν πολλοί για τη διαχείριση της κρίσης με τον κορονοϊό, επισκιάστηκε από σκάνδαλα και άλλες παραβάσεις. Κλεψιές, τραμπουκισμοί, βία, πορνογραφία και παιδοφιλία...
Είμαστε οι δύο όψεις του αυτού νομίσματος.
Από τη μια, ο Έλληνας νοήμων, ο σώφρων, εφευρέτης, ο αλληλέγγυος, ο ορθόδοξος και πατριώτης, ο ειρηνόφιλος και πετυχημένος εργάτης στην οικουμένη αλλά και ηγέτης στο πόστο του, ο αξιοπρεπής και ανιδιοτελής, ο νοικοκύρης στο μυαλό του με όλα τα χαρίσματα και τα δώρα του πνεύματος, με την πνευματική του προίκα!
Από την άλλη, ο συμπολίτης μας ο «μεγάλος», ο ατσίδας που με το ψέμα και την κλεψιά, την κουτοπονηριά, την ιδιοτέλεια, κερδίζει πολλά δουλεύοντας λίγο.
Έτσι είναι. Στη ζωή μας υπάρχει το καλό και το κακό. Ο κακός και ο καλός λογισμός. Όπως οι κηφήνες και οι εργάτριες, οι μέλισσες και οι σφήκες!
Χρέος της πολιτείας είναι η προστασία του «ονόματος» της χώρας, της αξιοπρέπειάς της και της ιστορίας της.
Χρέος των ηγετών και υπεύθυνων πολιτικών, η διαφύλαξη των αρχών και ιδανικών που ο χρόνος ανέδειξε. Η πολιτεία έχει τον τρόπο της, με το Σύνταγμα και τους νόμους που θα πρέπει να τηρούνται αυστηρά. Οι «κανόνες» ζωής φέρουν πολιτισμό. Ο τόπος έχει ανάγκη από ηγέτες πολιτικούς και όχι πολιτικάντηδες, δημαγωγούς, προπαγανδιστές! Να νομοθετούν και να εργάζονται για το μέλλον, τις γενιές που θα έρθουν και όχι για το σήμερα, για τους κομματικούς ψηφοφόρους. Οι ηγέτες ανήκουν στη χώρα και με τον τρόπο ζωής των, παιδαγωγούν και εμπνέουν σεβασμό, ασφάλεια, πρόοδο!
Τέτοιες πολιτικές απαιτεί η ΠΑΙΔΕΙΑ, η ΥΓΕΙΑ, η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ...
Η πολιτεία με την Παιδεία και η Εκκλησία με τη διδαχή της και τον τρόπο ζωής των διακόνων της, να συμβάλλουν ενεργά στην «ανακαίνιση» του πολίτη και ορθόδοξου χριστιανού. Η ιστορία της χώρας γράφτηκε από ευπατρίδες πολίτες, με πνευματικότητα, ηρωισμό και αγιοσύνη. Με τον πολίτη πρωταγωνιστή.
Οι ηγέτες οφείλουν να «εξουσιάζουν» και τον εαυτό τους, να «δαμάζουν» τις αδυναμίες τους, να μην υποτάσσονται στα πάθη τους, να είναι ανιδιοτελείς, για να είναι εγγύηση της Παράδοσης, της Θρησκείας, της Ιστορίας, της ανεξαρτησίας της χώρας και της αξιοπρέπειάς της, γιατί «Λύχνος του σώματος εστίν ο οφθαλμός!» όπως διδάσκει η εκκλησία μας.
Καιρός για δράση... δεν είναι ουτοπία... μπορούμε να αλλάξουμε. Ένα θέλω χρειάζεται.