Σήμερα πρέπει να πάρουμε όλοι τα φανάρια και να ψάχνουμε την ανθρωπιά, την ευαισθησία, το ήθος. Γιατί τα χάσαμε όλα τα παραπάνω δυστυχώς!
Δεν έχουμε εμπιστοσύνη πια σε τίποτα και σε κανέναν. Απογοητευτικό, αλλά τόσο αληθινό.
Κάποιοι ... φροντίζουν να πουλήσουν ακατάλληλα κρέατα, άλλοι πώς θα νοθεύσουν το ψωμί, το γάλα, το λάδι, άλλοι πώς θα κλέψουν στο ζύγι, πώς θα τα οικονομήσουν άγρια από μια δαπάνη κάποιου έργου, πώς θα φυτέψουν χασισόδεντρα εκεί ανάμεσα στα καλαμπόκια, κάποιοι άλλοι πώς θα τα πάρουν από κανέναν φουκαρά για να τον εξυπηρετήσουν αν έχουν μια θέση «κλειδί» και δυο χιλιάδες άλλα.
Θα μας έφθανε αλήθεια το μελάνι όλης της γης για να απαριθμήσουμε την ψευτιά, τη δολιότητα, τις κομπίνες των ανθρώπων!
Κορωνίδα όλης αυτής της σάπιας μηχανής, που χωρίς «λάδωμα» δεν πάει μπροστά, τα φακελάκια των γιατρών. Έχεις να δώσεις φακελάκι, γιατρεύεσαι, δεν έχεις βγάζεις εισιτήριο για τας … αιωνίους μονάς.
Κάποιοι ίσως διαμαρτυρηθούν, ίσως πούνε πως δεν είναι έτσι.
Μα όλοι ξέρουμε πως είναι έτσι, δυστυχώς.
Βέβαια δεν έλειψαν και οι σωστοί άνθρωποι, σ’ όλους τους κανόνες υπάρχει και η εξαίρεση, αλλά όσο πάνε και λιγοστεύουν. Σε μια κοινωνία λοιπόν που βρωμάει, που δεν έμεινε τίποτα όρθιο, που χάθηκαν οι ηθικές αξίες, που ο ένας εξαπατά τον άλλον, που κλέβει, που συκοφαντεί, που ... καρφώνει κι όλοι μαζί ύστερα λουζόμαστε στο φως του ήλιου - γιατί εκείνος δεν ξέρει, φωτίζει δικαίους κι αδίκους - τι περιμένουμε!
Φυσικά να πάμε απ’ το κακό στο χειρότερο.
Στα παιδιά μας τι παραδείγματα δίνουμε αλήθεια. Δεν έχει σημασία τι διδάσκουμε στις σχολικές αίθουσες, σημασία έχει τι πράττουμε έξω απ’ αυτές.
Δεν έχει σημασία τι λένε οι πολιτικοί απ’ τα μπαλκόνια και τις εξέδρες, τι πράττουν στο παρασκήνιο.
Κι όπως ξέρουμε το παράδειγμα διδάσκει, όχι τα λόγια. Πριν κάμποσο καιρό διαβάσαμε στις εφημερίδες την παρακάτω είδηση.
«Μαθητές ζήτησαν ... μίζα από τουριστικό γραφείο για μία εκδρομή». Κι ευθύς αμέσως άρχισε να ταράζεται η γης. «Σεισμός» είπαν, όσοι δεν είχαν διαβάσει την είδηση ... εκατόν πενήντα Ρίχτερ, λέτε να ήρθε το τέλος;
Κι ευθύς αμέσως έτριξαν τα θεμέλια της κοινωνίας. Ένας άσπρος κρίνος σε κάποια γλάστρα μαράθηκε. Ο ουρανός συννέφιασε και οι αστραπές απείλησαν να κάψουν τον κόσμο.
Έπεσαν και μερικοί κεραυνοί στα κεφάλια κάποιων κομπιναδόρων στα υψηλά στρώματα.
Όχι βεβαίως στα παιδιά, το κακό χτυπιέται στη ρίζα του.
Πού πήγε εκείνος ο ενθουσιασμός και ο αυθορμητισμός των παιδιών!
Που περίμεναν πως και τι την εκδρομή να ξεφύγουν απ’ το διάβασμα, απ’ την επιτήρηση την αυστηρή των γονιών, που περίμεναν να γνωρίσουν έναν καινούργιο τόπο, να ξεκουραστούν, να διασκεδάσουν, να φλερτάρουν..! Χαθήκαν κι αυτά μαζί με τόσες άλλες αξίες. Τώρα δυστυχώς τον κόσμο τον κυβερνάει το χρήμα.
Κι αυτό φυσικά είναι υπεύθυνο για όλα τα παραπάνω. Τόσο δύναμη έχει λοιπόν αυτό το άψυχο κρύο μέταλλο που λέγεται «ευρώ»;
Φαίνεται πως έχει, αλλιώς δεν εξηγείται.
«Μάτια λαίμαργα καρδιά χαμένη» λέει ο σοφός λαός.
«Τι γαρ ωφελείται άνθρωπος αν κερδίσει τον κόσμο όλον και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού» λένε οι γραφές.
Σοφά λόγια, αλλά ποιος τ’ ακούει! Ποιος δίνει σημασία στα παραπάνω! Όλοι έχουμε επιδοθεί στο κυνήγι του θησαυρού, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο.
Και κάποιοι το έχουν κάνει σκοπό στη ζωή τους. Δεν διστάζουν να αδικήσουν, να αισχροκερδήσουν, να πατήσουν επί πτωμάτων, κατά τη γνωστή έκφραση.
Ας ηρεμήσουμε καλοί μου άνθρωποι, ας μαλακώσουμε, δεν θα πάρουμε τον Θεό από κάτω ...
Ο άνθρωπος είναι εγκλωβισμένος σαν τις ερινύες στο δίχτυ, όσο κι αν χτυπιέται τα φτερά του τσακίζει, όπως εκείνες, έτσι λέει ένας μύθος.
Άντε και κερδίσαμε μερικές χιλιάδες ευρώ παραπάνω. Τι έγινε! Το σάβανο δεν έχει τσέπες ... Μακάβριο, αλλά αληθινό. Ας μην αφήσουμε τη σήψη σ’ αυτήν την κοινωνία να προχωρήσει μέχρι το κόκαλο.
Αυτήν την κοινωνία που την αποτελούμε όλοι εμείς μα δεν εμβαθύνουμε και νομίζουμε πως φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από εμάς.
Αν φτιάξει ο καθένας τον εαυτό του, αυτόματα διορθώθηκε αυτή η περιβόητη κοινωνία που της ρίχνουμε όλα τα στραβά και τ’ ανάποδα. Ας φτιάξει ο καθένας τον εαυτό του, απ’ τους πολιτικούς, τους επιστήμονες, τους επιχειρηματίες, μέχρι τον τελευταίο απλό πολίτη και τότε ίσως εκλείψουν φαινόμενα, όπως εκείνα που αναφέραμε.
Να παραδειγματιστούν και τα παιδιά μας, που μας αντιγράφουν κατά γράμμα.
Και τότε, θα μπορέσουμε να τα κοιτάξουμε στα μάτια, χωρίς να ντρεπόμαστε.