Ο Ασπροπόταμος με τα μάτια ενός απογοητευμένου παιδιού

ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Αγαπητή Ελευθερία,
Ήταν πέρυσι τέτοια εποχή όταν έγραψα πρώτη φορά λίγες γραμμές για το χωριό μου με τον τίτλο «Ωδή στον Ασπροπόταμο». Φέτος, αναγκάζομαι να ξαναγράψω λίγες γραμμές, διαφορετικές αυτή τη φορά. Φέτος θα πρωτοτυπήσω, μεταφέροντας τις απόψεις

ενός δεκατριάχρονου παιδιού, του γιου μου για την κατάσταση που είδε. Τα συμπεράσματα ανήκουν στους αναγνώστες, είναι εύκολο να εξαχθούν. Η υποχρέωση για ενέργειες πρωτίστως στην τοπική αυτοδιοίκηση, σε όλες τις βαθμίδες της και μετά σε μας τους ίδιους για αυτά που έπρεπε να κάνουμε και δεν κάναμε. Καλή ανάγνωση λοιπόν, σας παραθέτω την έκθεση που έγραψε ο δεκατριάχρονος γιος μου.
«Το χωριό μου στη χειρότερή του στιγμή»
Όπως όλα τα παιδιά, κυρίως στην Ελλάδα, έχω ένα χωριό. Το χωριό αυτό ανήκει στον νομό Τρικάλων και ονομάζεται Άγιος Νικόλαος. Ο Άγιος Νικόλαος του νομού Τρικάλων δεν είναι τόσο μεγάλος. Αλλά για να μην το κουράζουμε πρέπει να μιλήσω για τα μειονεκτήματά του.
Το πρώτο και το βασικότερο για εμένα είναι πως αυτή τη στιγμή το χωριό είναι έρημο, δηλαδή δεν έχω παρέες. Το δεύτερο μειονέκτημα που είναι επίσης πολύ βασικό είναι ότι υπήρχε μόνο ένα μαγαζί στο χωριό μου που σέρβιρε καφέδες, τσίπουρο, σουβλάκια, μπύρες, πουλούσε τρόφιμα, αλλά τώρα έκλεισε οπότε πρέπει να προμηθευόμαστε τρόφιμα πριν ανέβουμε στο χωριό, ενώ όλα τα άλλα δεν υπάρχουν. Αυτά τα δύο μειονεκτήματα συνδέονται καθώς το δεύτερο είναι η αιτία του πρώτου.
Τέλος, θα ήθελα να πώ ότι εκτιμώ πολύ το χωριό μου, αλλά θα ήθελα να ξανανοίξει εκείνο το μαγαζί!»
Αφιερώνω αυτή τη μικρή έκθεση του γιου μου σε όλα τα συνομίληκά του παιδιά με ρίζες σε μικρά ορεινά, καλοκαιρινά χωριά, στα μικρά βλαχοχώρια που ζωντανεύουν από της Αγίας Παρασκευής μέχρι της Παναγίας, ευχόμενος κανένα παιδί να μην αναγκαστεί να αποτυπώσει στο χαρτί ξανά τέτοια συναισθήματα, τέτοιες μέρες.
Διαμαντής Κωτούλας