Βεβαίως, υπάρχουν και άτομα, τα οποία νιώθουν ωραία, όταν η ζωή τους εξελίσσεται χωρίς περιπέτειες και εντάσεις, όταν δεν έχουν πολλές σκοτούρες στο κεφάλι και όταν καταφέρνουν να οργανώνουν τη ζωή τους, έτσι, ώστε να αυτενεργούν, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Υπάρχουν, ακόμα, και αντρόγυνα, που, για να απολαμβάνουν, καλύτερα, τη ζωή τους, αποφεύγουν την απόκτηση παιδιών, επειδή τα θεωρούν μπελά και εμπόδιο στην ευτυχία τους.
Έχω, όμως, την αίσθηση ως γονιός και παππούς, ότι ζωή χωρίς αγώνα και γάμος χωρίς παιδιά και, μάλιστα, με επιλογή, μοιάζουν με σκορδαλιά χωρίς σκόρδο, αφού, για να αγαπήσει και να εκτιμήσει κανείς αυτό, που έχει, πρέπει, προηγουμένως, να ιδρώσει και να πονέσει, προκειμένου να το κατακτήσει. Γι’ αυτό και τέτοιοι γάμοι, λόγω, και άλλων δυσκολιών ξενερώνουν, τελματώνουν και διαλύονται, εύκολα. Απόδειξη αποτελεί η πληθώρα διαζυγίων στις μέρες μας, τα οποία, αρκετές φορές, είναι, μεν, αναπόφευκτα, καταντούν, όμως, πιο οδυνηρά, όταν το αντρόγυνο έχει τεκνοποιήσει, προηγουμένως. Ως εκ τούτου, ένα διαζύγιο με παιδιά είναι πιο δύσκολο, ενώ πολλοί γάμοι σώζονται χάρις στην ευεργετική επίδραση παιδιών στη ζωή των γονιών τους.
Και αυτό, γιατί, κακά τα ψέματα, αλλιώς, σκέπτεται, σχεδιάζει και ενεργεί ένα αντρόγυνο, πριν, και, αλλιώς, μετά την απόκτηση παιδιών, τα οποία, σημειωτέον, με τον ερχομό τους αποκτούν την πρωτοκαθεδρία του ενδιαφέροντος στο σπίτι των γονιών τους, ενώ αυτών η ζωή τίθεται, αναγκαστικά, σε δεύτερη μοίρα. Όπου, άλλωστε, δεν ισχύει κάτι τέτοιο και οι γονείς προσπαθούν να ζουν, σαν να μην έχουν παιδιά, τότε, οι συνέπειες είναι συνήθως, οδυνηρές και για τα παιδιά και για τους ίδιους. Θα έλεγε, γι’ αυτό, κανείς, ότι ο ερχομός παιδιών λειτουργεί ως συνεκτικός κρίκος, ενισχύει την ενότητα του αντρόγυνου και το καθιστά, συνήθως, πιο ώριμο και πιο υπεύθυνο, στο να προσπερνά και να αντιμετωπίζει δύσκολες καταστάσεις.
Και επειδή κάθε γονιός είναι υποχρεωμένος να λειτουργεί και ως παιδαγωγός, προκειμένου το παιδί του να μαθαίνει να περπατά, να μιλά, να προστατεύεται, να αποκτά καλό χαρακτήρα και, γενικά, να μπαίνει στη ζωή θωρακισμένο, ποικιλότροπα, έχουμε αναλογισθεί, πόσοι γονείς, παρά τους αρχικούς ενδοιασμούς, τα πηγαίνουν, θαυμάσια, σ’ αυτόν τον ρόλο και γίνονται και οι ίδιοι καλύτεροι, για να δίνουν το καλό παράδειγμα, και πόσα καβγαδάκια και καβγάδες αποφεύγονται με την παρουσία, και μόνο, των παιδιών;
Πέραν αυτού, παιδί σημαίνει μέλλον και, μέσω του παιδιού έχει ο γονιός την αίσθηση, ότι επιμηκύνεται το μέλλον και της δικής του ζωής, εμπλουτίζεται το περιεχόμενο και αυξάνεται το ενδιαφέρον του γι’ αυτή. Άλλωστε, όσο καλά να περνά κανείς ως εργένης ή παντρεμένος χωρίς παιδί, κάποια στιγμή η ζωή του, με τα ίδια και τα ίδια, καταντά μονότονη και ανιαρή και, γι’ αυτό, πλήττει και αναζητά, διαρκώς, την ανανέωση σε νέες περιπέτειες. Μόνο που, από ένα σημείο και μετά και για λόγους βιολογικούς, δημιουργείται στασιμότητα και προβλήματα, που χρήζουν άλλης αντιμετώπισης.
Και κάτι ακόμα. Απ’ τη στιγμή που γίνεται η σύλληψη ενός παιδιού, οι αγωνίες, τα όνειρα και οι εναλλαγές συναισθημάτων εξαιτίας του δεν έχουν τελειωμό, και, κατ’ αυτόν τον τρόπο, αποκτά περιεχόμενο κάθε στιγμή της ζωής του γονιού, ως τα βαθιά του γεράματα. Τι να πρωτοπεί κανείς; Την αρχική αγωνία για το αίσιο πέρας της γέννας ενός παιδιού, ύστερα από εννεάμηνη παραμονή στην κοιλιά της μαμάς του; Τη φροντίδα, για να τραφεί, να περπατήσει, να μιλήσει και, εν γένει, να ανατραφεί σε ασφαλές και ευχάριστο περιβάλλον; Την προσμονή, προκειμένου να μορφωθεί, να πετύχει στους στόχους του και να γίνει σωστός άνθρωπος και ολοκληρωμένη προσωπικότητα χωρίς να ξεστρατίσει στα χρόνια της εφηβείας; Ή, μήπως, το ενδιαφέρον και την αγωνία μέχρι να αποκατασταθεί επαγγελματικά και οικογενειακά;
Αλλά και η περίοδος των γηρατειών αντιμετωπίζεται πιο εύκολα, όταν υπάρχει προσμονή, έστω, ότι κάποιο απ’ τα παιδιά σου θα σου χτυπήσει την πόρτα και θα σου πει έναν καλό λόγο ή θα σου προσφέρει ένα ποτήρι νερό. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, μπορεί κανείς να αμφισβητήσει τη συμβολή των παιδιών στην ευτυχία των γονιών;

Από τον Κώστα Γιαννούλα