Οι φράχτες είναι το κέλυφός του, το όστρακό του, το όπλο για την ασφάλειά του. Αφ’ όταν γεννήθηκε η ιδιοκτησία, το έδαφος, η πατρίδα, τα σύνορά μας, μας απασχολούν. Μόλις φάνηκαν οι άνθρωποι, νάσου και ορόσημα, κραδαίνοντας τα παλούκια, τα όρια, τα σύρματα, τους διαχωριστικούς τοίχους. Να ορίσουμε το δικό μας. Να κατοχυρώσουμε την περιουσία μας, που έτσι κι αλλιώς δεν είναι δική μας, αφού αφ’ ότου βγήκε ο Ήλιος, πέφτει από χέρι σε χέρι. Αλλάζει ιδιοκτήτη κάθε τόσο. Κατασκευάσματα λοιπόν, περιφράξεις παντός τύπου, και είδους. Πρόχειρα, δειλά και άτολμα. Ισχυρά, θαρραλέα και μόνιμα. Δηλ. μόνιμα... Ποιος ζει για να δει. Με τους φράχτες άλλοτε περικλείνουμε και άλλοτε αποκλείουμε τη γη, από τα ανεπιθύμητα περάσματα. Ο άνθρωπος με τον χρόνο έμαθε να περιορίζει τη γη. Μορφοποίησε το απεριόριστο και το ασχημάτιστο.
Ετούτο εδώ!!... μέχρις εδώ... από δω και πέρα είναι δικό μου. Το φράζω, το κατέχω, το εκμεταλλεύομαι. Σαν ιδιοκτήτης ανακάλυψε, πώς να μετατρέπει, το προσωρινό σε μόνιμο. Άλλαξε τη μορφή του εδάφους κατά το δοκούν. Υπερνίκησε τα φυσικά εμπόδια. Καταπατητής και ιδιοκτήτης. Καθυπέταξε τη γη στις προσωπικές του επιθυμίες και ανάγκες. Έβαλε τον φράχτη και τσουπ! Να το οικόπεδο με θέα. Να τα αδιαμφισβήτητα όρια του κτήματός του. Τη γη, την κάνουμε σπίτι, οικόπεδο, Πατρίδα. Αρκεί να βάλουν έγκαιρα και σωστά τους φράχτες. Κι έτσι φορώντας τον μανδύα της ασφάλειας, πως τούτο ή εκείνο είναι δικό μας, καταστέλλουμε και τον φόβο μας.
Αιώνια ο άνθρωπος πάνω στη γη, καθορίζει το δικό του. Το φράσσει με καλαμάκια, παλούκια, σύρματα, τοίχους και ορόσημα. Κι όταν ο φράχτης απλωθεί, αυθαίρετα βέβαια, ε, τότε αρχίζει ο πόλεμος. Τα παζάρια και τα Δικαστήρια. Για καλό έγινε το Ιδιωτικό Δίκαιο; Για τη θέση των φραχτών. Στήνει πρόχειρους φράχτες, δηλωτικούς της πρόθεσης ιδιοκτησίας. Πώς να διεκδικήσεις κάτι αν πρώτα δεν το έχεις φράξει; Ακόμα και το Κράτος έχει τους δικούς του φράχτες. Πρώτα, πρώτα τα Εθνικά ορόσημα, της συνοριακής γραμμής. Όποιος τα καταπατήσει θα έχει να κάνει με τα όπλα μας. Έπειτα για την ασφάλεια και προκοπή του, έχει Αεροδρόμια, Λιμάνια, Δημόσιους χώρους. Όλα γερά φραγμένα δυστυχώς. Γιατί με την αδηφαγία του κοσμάκη και τη φραχτική του μανία κινδυνεύουν.
Μην κοιτάτε τώρα με τις πολυκατοικίες. Παλαιότερα δεν υπήρχε σπίτι δίχως φράχτες. Στα χωριά, με πασσάλους και δικτυωτά πλέγματα. Στις πόλεις με τους μαντρότοιχους. Στοπ! Εδώ φράχτης. Τα εντός είναι δικά μου. Νά και μια περίφραξη χαράς και εκτόνωσης. Τα παλούκια και το δίχτυ του Γκολκίπερ. Μικροί και μεγάλοι σε αντίθεση, των άλλων φραχτών, Τρέχουν, ιδρώνουν, πασχίζουν να τα παραβιάσουν με ένα εύστοχο σούτ. Γκολ και τα φράγματα της εστίας κλονίζονται, τεντώνονται και ενίοτε διαρρηγνύονται. Ζήτω!
Ο πιο τραγικός κι αποτρόπαιος φράχτης των στρατοπέδων των Ναζί και των Γκουλάγκ της Σοβιετίας. Αξεπέραστος και απόρθητος. Στραγγαλιστής αθώων ψυχών. Το ίδιο και οι φράχτες των φυλακών. Από τότε που γεννήθηκε ο άνθρωπος, ο αρχέγονος, κλείστηκε μέσα σε σπηλιά, που την περιέφραξε με ογκόλιθους. Έπειτα ανακάλυψε τον φράχτη της ιδιοκτησίας. Ανέκαθεν αγωνίζεται με πολέμους, Δικαστήρια να κρατήσει τα περιφραγμένα. Έλα όμως, που δεν γίνεται. Τα πάντα νικά ο χρόνος Ο Πανδαμάτωρ, που λεμε.
Σκουριάζει τους φράχτες, τους σαπίζει, τους αφανίζει όσο να έλθει ο νέος ιδιοκτήτης και να βάλει τους δικούς του φράχτες. Άντε πάλι από την αρχή. Αλλά και η ζωή λες και εκδικείται τον ιδιοκτήτη. Τον καταπατητή. Του βάζει κι αυτή φράχτες. Φράχτες οριοθεσίας, που επιτάσσει η κοινωνική ζωή. Δεν μπορείς να πλησιάσεις τη θέωση; Βάλε φραγμό στα άγρια ένστικτά σου. Απαρνήσου τις ηδονές. Αποδέξου τη στέρηση. Φράχτες από την κρατική μηχανή. Θέλεις ανέσεις και ευημερία; Θέλεις Παιδεία, Υγεία, Ποιότητα ζωής; Θα πληρώσεις, τέλη και δασμούς, Εφορία και... μίζες. Έχεις να περάσεις φράχτες και φράχτες. Ο φράχτης λοιπόν είναι ίδιον χαρακτηριστικό του ανθρώπου. Τα ζώα δεν φράζουν. Θα ζήσουμε λοιπόν μ’ αυτούς, είτε μπήγουμε εμείς πασσάλους, είτε άλλοι για να φράξουν την ασυδοσία μας.

Από τον Κων/νο Παπακωνσταντίνου