Απαραίτητη προϋπόθεση να είμαστε «ἀγραυλοῦντες», ξάγρυπνοι δηλαδή και υποψιασμένοι όσον αφορά την εσωτερική μας κατάσταση, την πραγματικότητα της προσωπικής και κοινωνικής μας ζωής.
Η προστασία βέβαια, της υγείας αποτελεί ατομικό, αλλά και κοινωνικό δικαίωμα, συνιστάμενο στην υποχρέωση του Κράτους αφενός να απέχει από πράξεις που επιβαρύνουν την υγεία των πολιτών και αφετέρου να παρέχει υπηρεσίες ή να προβαίνει σε ενέργειες που προάγουν, διατηρούν ή αποκαθιστούν την υγεία των ανθρώπων. Πρωτίστως σήμερα, βαραίνει η απώλεια των συνανθρώπων μας, οι νοσούντες και οι πάσχοντες από τον ιό και της μετάλλαξής του. Στο πλαίσιο, λοιπόν, της ως άνω υποχρέωσης, λήφθηκαν δραστικά μέτρα για την προάσπιση της δημόσιας υγείας, τα οποία όμως αντανακλαστικά έπληξαν σοβαρά πλήθος ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων μας.
Η ραγδαία δε, γεωγραφική εξάπλωση του κορονοϊού και η συνακόλουθη απειλή μίας νέας οικονομικής ύφεσης, φαίνεται να επηρεάζουν καθημερινά οικονομίες και κοινωνίες σε όλο τον κόσμο και οι διαφαινόμενες επιπτώσεις τους δημιουργούν ένα καθεστώς αυξημένης αβεβαιότητας και καθημερινής αγωνίας.
Καθώς αυξάνεται ο αριθμός των χωρών που επιβάλλουν έκτακτα περιοριστικά μέτρα, όπως η απαγόρευση κυκλοφορίας και το κλείσιμο των συνόρων, η διακοπή λειτουργίας των εμπορικών επιχειρήσεων και η αναστολή δραστηριοτήτων, γίνεται σαφές ότι η διάσπαση που προκαλεί η εξάπλωση του κορονοϊού στην καθημερινή οικονομική δραστηριότητα, πιθανό να έχει μεγάλη διάρκεια και σημαντικό αντίκτυπο. Βέβαια, ας μην αυταπατόμαστε, οι επιπτώσεις της πανδημίας δεν είναι αποκλειστικά και μόνον οικονομικές, είναι πρωτίστως ηθικές και αξιακές. Η απομάκρυνσή μας από τον συνάνθρωπο, η αποστέρηση της ανθρώπινης επικοινωνίας και επαφής, η αδιαφορία, η δυσπιστία, η αποξένωση και ο τρόμος της ασθένειας και του ασθενούς αρχίζουν να τοποθετούνται στο επίκεντρο των σκέψεών μας.
Τελικά καταλήγουμε να μην αναζητούμε απαραίτητα μια εξήγηση, αλλά μια παρηγοριά. Από άλλη σκοπιά, δίχως να χρειάζεται άπαντες να την ενστερνιστούμε αυτήν τη θέση, η πρωτοφανής αυτή υγειονομική κρίση μπορεί κάλλιστα να χαρακτηρισθεί κι ως παιδαγωγία Θεού. Ο Θεός επέτρεψε αυτήν την πολύπλευρη συλλογική δοκιμασία και οφείλουμε να την αποδεχθούμε. Η παιδαγωγία Θεού έχει πάντοτε έναν και μοναδικό σκοπό, την πνευματική μας θωράκιση και εξέλιξη. Δηλαδή, τη συνειδητοποίηση των λαθών μας, τόσο των προσωπικών, όσο και των συλλογικών – κοινωνικών, τη βελτίωσή μας, την αγάπη και την εμπιστοσύνη μας στον άνθρωπο και την επιστροφή μας στον Θεό. Έτσι, ίσως πρέπει να δούμε πνευματικά την περιπέτεια αυτή, να υπακούσουμε με ταπεινότητα τους αντικειμενικά ειδήμονες, να ενστερνιστούμε τις ανησυχίες τους, να σεβαστούμε τις παραινέσεις τους και τελικά να διασχίσουμε τον σκόπελο.
Βέβαια είναι γεγονός ότι καμία κρίση και συλλογική δυσκολία δεν αντιμετωπίζεται όταν είμαστε διχασμένοι. Είναι βέβαιο ότι οι οικονομικές συνέπειες της πανδημίας θα μας πλήξουν όλους, με κάποιες διαβαθμίσεις. Ωστόσο, δεν είναι η πρώτη φορά. Τον τελευταίο αιώνα η ανθρωπότητα είχε να αντιμετωπίσει σωρεία προκλήσεων, κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών. Ενδεχομένως σήμερα, τα πράγματα να είναι διαφορετικά. Είναι καλό να διατηρήσουμε την εμπιστοσύνη μας στον Θεό, οικοδομώντας και τις μεταξύ μας σχέσεις. Προπαντός δε, να μην απογοητευθούμε και να μην απελπιστούμε για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε.
Η δοκιμασία της πανδημίας που επέτρεψε ο Θεός φέτος να έλθει στη ζωή μας θα περάσει. Οι οικονομικές δυσκολίες και οι προκλήσεις για την αναστροφή των πραγμάτων είναι μπροστά μας, ωστόσο ας έχουμε τη σωφροσύνη να τη δούμε ως παιδαγωγία Του. Ας σταθούμε ενωμένοι, με αλληλεγγύη μεταξύ μας και σίγουρα θα εξέλθουμε πνευματικά κερδισμένοι και θωρακισμένοι για τη νέα χρονιά και κάθε νέα χρονιά της ζωής μας. Με μια τελευταία ευχή ότι «οι δοκιμασίες οδηγούν στην υπομονή, η υπομονή στον δοκιμασμένο χαρακτήρα, και ο δοκιμασμένος χαρακτήρας στην ελπίδα. Και η ελπίδα, τελικά, δεν απογοητεύει». Μέσα από τον φόβο και τον πόνο, ας αναγεννηθεί η ελπίδα. Λίγες σκέψεις διαφορετικές, τις οποίες απλώς, μοιράζομαι.
Από τη Μαρία Ι. Γαλλιού, δικηγόρο
