Η Κυβέρνηση παρουσιάζει το νέο lockdown ως αναπόφευκτο για να ελεγχθεί η πανδημία, την ώρα που δεν έχει κάνει τίποτα για να βελτιώσει ουσιαστικά την κατάσταση εκεί που υπάρχει πραγματικά το πρόβλημα, καθ’ ομολογία των επιστημόνων, αλλά και κυβερνητικών στελεχών: Στους χώρους δουλειάς.
Εκεί όπου η διασπορά είναι ανεξέλεγκτη και ο ιός μεταφέρεται στη συνέχεια μέσα στην οικογένεια. Εκεί όπου τα κρούσματα κουκουλώνονται και η ιχνηλάτηση σταματάει το πολύ δύο μέτρα μακριά από το εξακριβωμένο κρούσμα. Εκεί όπου τα πρωτόκολλα της εργοδοσίας προβλέπουν επιστροφή στη δουλειά πριν καν συνέλθει ο εργαζόμενος από την αρρώστια του.
Εκεί όπου η μεταφορά από και προς την εργασία γίνεται με μέσα - σαρδελοκούτια. Εκεί όπου οι έλεγχοι από τους αρμόδιους κρατικούς μηχανισμούς είναι σχεδόν ανύπαρκτοι, όχι μόνο λόγω της έλλειψης προσωπικού και μέσων, αλλά και εξαιτίας των κυβερνητικών κατευθύνσεων να αφεθεί η αγορά να «αυτορρυθμιστεί» σε ό,τι αφορά ακόμη και τα μέτρα προστασίας από τον κορονοϊό.
Προτεραιότητα επομένως στη διαχείριση της πανδημίας, στην Ελλάδα, στην Ε.Ε. και παντού, έχουν οι «αντοχές της οικονομίας» και η στήριξη της κερδοφορίας των ομίλων. Γι’ αυτό τα πάντα ζυγίζονται στη ζυγαριά του κόστους - οφέλους για το κεφάλαιο: Οι προσλήψεις στα νοσοκομεία, το κόστος των μέτρων προστασίας στους χώρους δουλειάς, τα γενικευμένα ή τοπικά lockdown, το ανοιγόκλεισμα των σχολείων, κ.ο.κ. Αυτή είναι η εξίσωση πίσω από κάθε κυβερνητική απόφαση.
Ακόμη και σε χώρες που εξετάζεται η ταχύτερη άρση των περιορισμών, με κριτήριο την ανάκαμψη της οικονομίας, θεωρείται δεδομένο ότι αυτό θα οδηγήσει σε αύξηση των θυμάτων, τουλάχιστον μέχρι να επενεργήσει ο μαζικός εμβολιασμός, αφού καμιά επιπλέον παρέμβαση δεν προβλέπεται για τους κρισιμότερους κρίκους στην αλυσίδα της διασποράς, θεωρώντας απαγορευτικό το κόστος για το κεφάλαιο και το κράτος του.
Το δίλημμα, λοιπόν, δεν είναι «lockdown ή έξαρση της πανδημίας, ανεξέλεγκτα κρούσματα και θάνατοι», όπως το παρουσιάζει η κυβέρνηση, κουνώντας το δάχτυλο της «ατομικής ευθύνης» στον λαό, ενοχοποιώντας ακόμη και τις δίκαιες διεκδικήσεις του ενάντια στη διασπορά του κορονοϊού. Ούτε το δίλημμα είναι «περισσότεροι ή λιγότεροι περιορισμοί», όπως παρουσιάζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ και τα άλλα αστικά κόμματα, που αγωνιούν εξίσου με την Κυβέρνηση για τις «αντοχές της οικονομίας» και υπηρετούν την ίδια αντιλαϊκή στρατηγική στην Υγεία.
Το πραγματικό δίλημμα είναι: Διαχείριση της πανδημίας με κριτήριο τα συμφέροντα και τα κέρδη του κεφαλαίου, την ανάκαμψη από την καπιταλιστική κρίση, ή με κριτήριο τις ανάγκες του λαού; Σε αυτό το δίλημμα την απάντηση μπορεί να δώσει μόνο ο λαός, δυναμώνοντας την πάλη για ουσιαστικά μέτρα προστασίας της υγείας, των δικαιωμάτων και της ζωής του, κάνοντας lockdown στην πολιτική που στηρίζει το κεφάλαιο και την κερδοφορία του!

Από τον Πέτρο Κρίκη,

μέλος του Τ.Γ. Λάρισας του ΚΚΕ, επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης Δήμου Λαρισαίων