ελαττώματα δεν έπαψαν, ποτέ, να τον συντροφεύουν και να τον επηρεάζουν, έστω κι αν αυτά δεν αγγίζουν όλους τους Έλληνες, αλλά είτε την πλειοψηφία, είτε τις οργανωμένες ή μη μειοψηφίες του, η ανενόχλητη δράση των οποίων συμπαρασέρνει και χαρακτηρίζει το σύνολο των πολιτών, αφού κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Θα σταθώ, γι’ αυτό, σε κάποια απ’ αυτά.
Κατ’ αρχήν, ενώ ουδείς αναμάρτητος, ο λαός μας είναι αυστηρός και αμετροεπής στην άσκηση κριτικής, κυρίως, κατά των πολιτικών του ταγών, άγεται, όμως, και φέρεται με περισσή ευκολία απ’ τους δημαγωγούς και επαγγελματίες της πολιτικής. Σ’ αυτό συμβάλλει και το γεγονός, ότι, ως μεσογειακός και θερμόαιμος λαός, ανάβει και φανατίζεται, εύκολα, και, συνήθως, παίρνει τις αποφάσεις του στηριγμένος πιο πολύ στο θυμοειδές και στο συναίσθημα και όχι στη λογική, με αποτέλεσμα να παρασύρεται, εύκολα, και να κάνει λαθεμένες επιλογές. Γι’ αυτό, άλλωστε, βρίσκουν, κατά καιρούς, απήχηση και τα διχαστικά μηνύματα, που πλήρωσε και πληρώνει, ακριβά, ο τόπος μας με έντονα μίση, πάθη και εμφύλιους σπαραγμούς.
Επί πλέον και μάλλον, γιατί του λείπει παιδεία, ενώ παριστάνει τον ξερόλα, η μεγάλη πλειοψηφία του λαού δεν μελετά και δεν γνωρίζει, ουσιαστικά, την ιστορία του, ξεχνά, εύκολα, και μηδενίζει την προσφορά προσώπων, όταν διαφωνεί μαζί τους, και δεν διδάσκεται απ’ τα παθήματά του και τα λάθη του, με αποτέλεσμα να τα επαναλαμβάνει κατά τακτά χρονικά διαστήματα. Γι’ αυτό, ενώ η πατρίδα μας αποτελεί λίκνο της Δημοκρατίας, ενώ υπέφερε και έχυσε πολύ αίμα και δάκρυ, προκειμένου ν’ αποκτήσει την ανεξαρτησία της και τη λευτεριά της, αλλά και να επεκτείνει τα σύνορά της, δεν είναι λίγες οι φορές στη νεότερη ιστορία, που ο λαός μας την άφησε να διολισθήσει στην ασυδοσία, στον αυταρχισμό και στον ολοκληρωτισμό, παρότι είναι φιλελεύθερος, ανυπότακτος και ο τράχηλός του ζυγό δεν υποφέρει. Άλλωστε, συνεχίζουν, ακόμη, πολλοί Έλληνες να συμπεριφέρονται, εχθρικά, στο οργανωμένο Κράτος και να το αντιμετωπίζουν, λες και είναι ξένος δυνάστης, προκαλώντας καταστροφές, όταν κάνουν πορείες διαμαρτυρίας, και αποφεύγοντας να είναι συνεπείς στις νόμιμες υποχρεώσεις τους.
Πέραν όλων αυτών, είμαστε οι Έλληνες στη μεγάλη μας πλειοψηφία ικανοί για μεγάλα ανδραγαθήματα, αλλά και για επιλήψιμες συμπεριφορές και πράξεις, που μας μειώνουν και δημιουργούν προβλήματα. Και αυτό γιατί, ενώ φημιζόμαστε για τη λεβεντιά και την αυταπάρνηση, δεν λείπουν ανάμεσά μας οι προδότες και οι δωσίλογοι. Ενώ, θεωρητικά, τασσόμαστε κατά της βίας, της εγκληματικότητας, της τρομοκρατίας και της ανομίας, κάποιοι, όταν δεν πρωτοστατούν, βάζουν αστερίσκους και επιτρέπουν με τη στάση τους σε οργανωμένες μειοψηφίες να ασχημονούν σε βάρος των πολλών, ακόμη και όταν πρόκειται για έναν κατά συρροή δολοφόνο. Ενώ, επίσης, είμαστε ένας λαός, που ξέρει πολύ καλά, τι θα πει πρόσφυγας και μετανάστης, η ξενοφοβία και ο ρατσισμός κάνουν αισθητή την παρουσία στον τόπο μας και δεν είναι λίγοι αυτοί, που, ενώ ξιφουλκούν εναντίον τους, τους εκμεταλλεύονται, ποικιλοτρόπως, όταν τους χρειάζονται.
Αλλά και, ενώ η χώρα μας είναι προικισμένη με σπάνιες ομορφιές, πολλοί συνεχίζουμε να έχουμε αμβλυμμένη οικολογική συνείδηση και να επιβαρύνουμε το περιβάλλον με χωματερές και χαβούζες. Ενώ, ακόμη, τασσόμαστε, φανερά, κατά της φοροδιαφυγής, ευλογούμε τα γένια μας και την αφήνουμε να θεριεύει. Ενώ γοητευόμαστε απ’ την αξιοκρατία, απεχθανόμαστε την αξιολόγηση. Ενώ ενοχλεί η παραπαιδεία και η ιδιωτική εκπαίδευση, πολλοί επώνυμοι, που την πολεμούν, τη στηρίζουν, έμπρακτα. Ενώ οι καταλήψεις είναι παράνομες, έχουν καταντήσει εθνικό σπορ με την ανοχή μας. Ενώ χαρακτηρίζουμε φαύλους τους πολιτικούς, που με όπλο το ρουσφέτι, τα ανέξοδα ταξίματα και το χάιδεμα αυτιών εξαγοράζουν συνειδήσεις, πολλοί τους πιέζουμε να το κάνουν, όταν πρόκειται για τον εαυτό μας, με αντάλλαγμα τη μακροημέρευση στο πόστο τους, παρότι κάποιοι απ’ αυτούς δεν την αξίζουν. Τώρα τελευταία, μάλιστα, που η πανδημία κάνει θραύση, ορισμένοι επικαλούμενοι συνωμοσίες και κινδύνους για τη δημοκρατία απ’ την αναγκαστική εφαρμογή περιοριστικών μέτρων, παρότι αυτά είναι προσωρινά, πρωτοστατούν σε διαδηλώσεις και πορείες, που θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή των πολλών.
Αυτά είναι μερικά απ’ τα πολλά ελαττώματά μας, χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι υπερτερούν έναντι των αρετών μας, που μας κάνουν ξεχωριστούς, μεν, αλλά όχι και μοναδικούς.

Από τον Κώστα Γιαννούλα