«Δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να αναμοχλεύσει και να ξύσει πληγές του παρελθόντος που δίχασαν καταστροφικά την ελληνική κοινωνία», τόνισε στην ανακοίνωσή του ο κ. Μητσοτάκης.
Πριν από μερικούς μήνες, είχα γράψει στην «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» ένα άρθρο με θέμα: «Διαρκής στόχος της Δημοκρατίας είναι η εμπέδωση της αρμονίας». Το άρθρο αυτό τόνιζε με ιδιαίτερη έμφαση, με γνώμες αρχαίων φιλοσόφων (Ηράκλειτος, Πλάτων κ.ά.) και σύγχρονων (Κάρλ Πόπερ, Χαράρι κ.ά.) ότι η δημοκρατία λειτουργεί ουσιαστικά, αλλά και με όραμα, όταν τα μέρη της (οι κοινωνικές ομάδες) λειτουργούν μέσα σ’ ένα κλίμα αρμονίας (συνεργασία, συναίνεση). Αυτό είναι αποτέλεσμα αιώνων πολιτισμικής εξέλιξης. Γιατί η ηθική, όπως λέει ο φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος, είναι ένα βαθύ αποτύπωμα της πνευματικής ανέλιξης του ανθρώπου. Και είναι αυτό που οδηγεί την ανθρώπινη κοινωνία σε όλο και υψηλότερα επίπεδα λειτουργίας.
Το πόσο καταστροφικός ήταν ο εμφύλιος πόλεμος για την κοινωνία μας, το περιγράφει η ιστορικός Μαρία Ευθυμίου: «Η στρέβλωση των προσωπικών συναισθημάτων και των συλλογικών συμπεριφορών που επέφερε ο εμφύλιος πόλεμος στις ψυχές των Ελλήνων, ήταν η αιτία που η ελληνική κοινωνία της μεταπολίτευσης οδηγήθηκε στην καταστροφή!».
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μετά τον εμφύλιο σπαραγμό, στις δεκαετίες που επακολούθησαν συνεχίσθηκαν οι εμφύλιοι, με ειρηνικό τρόπο βέβαια, αλλά το ίδιο βλαπτικοί για την καλή λειτουργία της κοινωνίας. Κι αν κανείς μπορεί να δικαιολογήσει κάπως τον Ανδρέα Παπανδρέου, λόγω εποχής και λόγω νωπού ακόμη εμφυλιοπολιτικού κλίματος, γι’ αυτό το διχαστικό που είπε, «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά», πώς να δικαιολογήσει κανείς τα λόγια του κ. Τσίπρα το 2015 ,70 χρόνια μετά τον εμφύλιο, ότι «ή εμείς θα τελειώσουμε εσάς ή εσείς εμάς»!
Ένα ερώτημα που μπορεί να θέσει κάποιος είναι εάν η αντίληψη αυτή του Μητσοτάκη, για τη λειτουργία της Δημοκρατίας, είναι επιφανειακή ή εάν χαρακτηρίζει ιδιαίτερα την πολιτική του αντίληψη. Νομίζω ότι συμβαίνει το δεύτερο. Σε μένα, τουλάχιστον, εξέλειπε κάθε αμφιβολία από τη στιγμή που άκουσα τον πρωθυπουργό να τοποθετείται πρόσφατα στη Βουλή με αφορμή την ερώτηση του κ. Τσίπρα για τον κορονοϊό. Αφού έγινε η γνωστή αντιπαράθεση μεταξύ των δύο αρχηγών, όπου, όπως συνήθως, ο κ. Τσίπρας έδωσε ένα εμπρηστικό χαρακτήρα με τους συνήθεις σκληρούς χαρακτηρισμούς, ο κ. Μητσοτάκης πήρε στο τέλος τον λόγο και είπε τα εξής χαρακτηριστικά λόγια: «Κύριε Τσίπρα, κάθε φορά που συζητάμε στη Βουλή, πάγια τακτική σας είναι να δημιουργείτε ένα εριστικό κλίμα μέσα στη Βουλή και τελικά να επικρατεί ένα κλίμα εχθρότητας. Να ξέρετε ένα πράγμα: Όσο εγώ θα είμαι σ’ αυτήν τη θέση, θα κάνω τα πάντα για να εξοβελιστεί αυτή η τοξικότητα που ταλανίζει το ελληνικό πολιτικό σύστημα».
Αυτή, όμως, η βαθιά δημοκρατική θέση του Μητσοτάκη για τη λειτουργία της δημοκρατίας, έχει σημειωθεί και στα 2 χρόνια διακυβέρνησής του. Η συγκεκριμένη συμπεριφορά του πρωθυπουργού στη διετία που κυβερνά αποκαλύπτει πολλά. Δεν μπορεί να διαφύγει της προσοχής ενός καλόπιστου πολίτη, ότι η πολιτική συμπεριφορά του Μητσοτάκη απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, παρότι ήταν συνέχεια μιας πολύ προκλητικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, είναι σε τελείως διαφορετικό επίπεδο. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι απέφυγε να κατηγορήσει τον Τσίπρα δίπλα στον Παπαγγελόπουλο με αφορμή το σκάνδαλο του πολιτικού διασυρμού 10 πολιτικών, μεταξύ των οποίων και 2 πρωθυπουργοί (!), οι οποίοι όπως γνωρίζουμε αθωώθηκαν όλοι. Με την ίδια προσοχή αντιμετώπισε και τον υπουργό Παππά που δεν τον κατηγόρησαν και για το κακούργημα της δωροδοκίας! Επίσης με το ίδιο πνεύμα αντιμετώπισαν και την περίπτωση Φλαμπουράρη και 2-3 άλλων συριζαίων, τους οποίους δεν έστειλαν καν στη δικαιοσύνη, όταν κατηγορήθηκαν ότι αναμείχθηκαν στο σκάνδαλο της follie-follie.
Εάν εμφορείτο ο κ. Μητσοτάκης από τον φανατισμό και την εμπάθεια του κ. Τσίπρα, δεν θα εξωθούσε όλες αυτές τις περιπτώσεις στα άκρα; Δεν το έκανε γιατί πιστεύω ότι είναι εκφραστής αυτού που λέει ο μεγάλος διανοητής του 20ού αιώνα Καρλ Πόπερ: «Δημοκρατία υπάρχει μόνο εκεί, όπου, για να αλλάξεις μια κυβέρνηση, δεν χρειάζεται να αιματοκυλίσεις τη χώρα, δεν χρειάζεται να αποκεφαλίσεις τους προηγούμενους ηγέτες της ούτε καν να τους προπηλακίσεις, αρκεί μόνο την επόμενη φορά να μην τους ψηφίσεις». Μια συμπυκνωμένη εμπειρία αιώνων, της πολύπαθης ανθρώπινης κοινωνίας!

Από τον Ανδρέα Σαράφη,
συνταξιούχο δάσκαλο