Παρακολουθώντας κανείς την πολιτική καθημερινότητα, τις δηλώσεις των πολιτικών στελεχών των κομμάτων, συζητήσεις στα τηλεοπτικά παράθυρα, διαπιστώνει εύκολα, πως το πρώτο ζητούμενο και στρατηγικός στόχος τόσο των κυβερνόντων όσο και των επίδοξων στο μέλλον κυβερνητών είναι η ανάπτυξη.
Απλά διαφέρουν ως προς τα μέσα, τον τρόπο ,τη σχεδίαση. Φυσικά οι πολίτες ακούγοντας τη μαγική λέξη για πολλά συνεχόμενα χρόνια και από πολλούς τωρινούς και πρώην κυβερνητικούς αξιωματούχους, δικαιούνται να δυσπιστούν, δικαιούνται να εξοργίζονται ή και να κρυφογελούν.
Παρακάμπτεται όμως ή και αποσιωπάται ένας εξ ίσου με την ανάπτυξη σημαντικός παράγοντας που λέγεται αμοιβή εργασίας.
Η τεράστια συμπίεση που δέχθηκε η αμειβόμενη εργασία και η βίαιη μείωση των αποδοχών των εργαζομένων που επιβλήθηκε από την εργοδοσία κυρίως στους νέους, κάνει πλέον να φαντάζει σαν όνειρο απόμακρο αυτό που κάποτε περιπαικτικά αποκαλούσαμε «ως γενιά των εφτακοσίων». Οι σημερινές αμοιβές των εργαζομένων νέων απέχουν παρασάγγες από τα επτακόσια ευρώ, περιοριζόμενες σε επίπεδα κάτω των πεντακοσίων. Αμοιβές ακόμη και απόφοιτων πανεπιστημιακών σχολών περιορίζονται πολύ χαμηλότερα.
Η αφόρητη αυτή κατάσταση που επικρατεί στην αγορά εργασίας, καθιστά τον κάθε νέο ανίκανο να σχεδιάσει και δομήσει το μέλλον του. Αυτό έχει αποτέλεσμα να εμφανίζεται ένα οξύτατο κοινωνικό αδιέξοδο που συνίσταται στη μη δημιουργία νέων κοινωνικών κυττάρων, νέων οικογενειών. Και πώς να τολμήσουν τη δημιουργία οικογένειας δύο νέοι, όταν ακόμη και στην καλύτερη περίπτωση που εργάζονται και οι δύο, τα έσοδα δεν επαρκούν για τη κάλυψη βασικών αναγκών της οικογένειας. Όταν οι τιμές βασικών αγαθών δεν λένε να υποχωρήσουν. Όταν η δυνατότητα ενίσχυσής τους από συνταξιούχους κυρίως γονείς εκμηδενίστηκε με τον καταποντισμό των συντάξεων.
Συμπερασματικά λοιπόν και να λυθεί το πρόβλημα της ανεργίας το κοινωνικό αδιέξοδο θα παραμένει σε όλο του το μεγαλείο. Η νέα γενιά όντας σε ηλικία γάμου και τεκνοποίησης θα αδυνατεί να ανταποκριθεί στο κάλεσμα της ζωής. Και αν θυμηθούμε μία παλιά παροιμία που λέει «χρόνος χωρίς άνοιξη χαμένος χρόνος» τότε και λαός χωρίς νέα γενιά είναι λαός χαμένος. Γι αυτό ακόμη και τώρα το νοσηρό κλίμα και τα αρνητικά δεδομένα πρέπει να ανατραπούν, η κατάσταση να αλλάξει και οι νέοι να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση και όραμα για τη ζωή.
Προς αυτή την κατεύθυνση μόνο ένας φορέας μπορεί να δράσει καίρια, δυναμικά και αποτελεσματικά και λέγεται κεντρική του κράτους διοίκηση, λέγεται κυβέρνηση. Αυτή οφείλει μπροστά στον κίνδυνο αφανισμού μίας γενιάς και κατ’ επέκταση ολόκληρου του λαού, να λάβει μέτρα αποκατάστασης της ισορροπίας στην αμοιβή εργασίας και το κόστος ζωής που τόσο βίαια έχει διαταραχθεί. Η εργοδοσία από μόνη της μάλλον δεν προτίθεται να το κάνει. Οι λιγοστές εξαιρέσεις εργοδοτών που κόντρα στο ρεύμα της εποχής κρατούν τις αμοιβές των εργαζομένων τους σε επίπεδα προ κρίσης, δεν λύνουν το πρόβλημα. Η πολιτεία όμως το οφείλει και πρέπει να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση. Το οφείλει στο λαό της και το μέλλον του. Από τη μεριά του ο λαός το απαιτεί και η απαίτηση αυτή είναι ανελαστική.
Διαφορετικά αν τη σημερινή νέα γενιά την ακολουθήσουν δύο τρείς ακόμη και η κατάσταση παγιωθεί, τότε το μέλλον μας σαν λαός, σαν Έλληνες διαγράφεται ζοφερό. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πολλοί λαοί εξαφανίστηκαν από προσώπου γης και για πολλούς λόγους. Θα είναι άδικο για μας, για την ιστορία μας να γίνουμε ένας απ’ αυτούς.
Θανάσης Μπρισίμης, σμήναρχος ε.α
