Σέρνονταν πάνω σε καινούρια δεκανίκια που δεν ματαείδαμε
και βρωμούσε νέες μυρωδιές σαπίλας, που κανείς δεν είχε ξαναμυρίσει… Έτσι το παλιό έκανε την εμφάνισή του ως νέο, μασκαρεμένο.
Μπέρτολ ΜπρέχτΆλλη μια χρονιά, το 2022, προστέθηκε στη ράχη μας κι όπως πάντα προσπαθούμε να εξορκίσουμε το άγνωστο που ’ρχεται με περισπούδαστες ευχές. Αχ αυτές οι ευχές κομμάτι δύσκολο ή εύκολο; Όχι σπάνια, αυτό που διακαώς επιθυμούμε να συμβεί σ’ εμάς, σ’ άλλους γυρίζει μπούμεραγκ… γιατί καταφέρνουμε τ’ απλά πράγματα, να τα κάνουμε περίεργα, πολύπλοκα. Μόνοι μας, με τα λάθη δυσκολεύουμε τη ζωή μας.
Άλλες φορές σπρώχνουμε στο υποσυνείδητο ενοχές / τύψεις ή ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Δεν είναι λογικό κάποτε να ’ρθουν και στην επιφάνεια ως «ανεκπλήρωτη προφητεία»; Παίζει και τι έχουμε στα «κιτάπια» μας… Πίστη ή απιστία;
Προ έτους (7/2/21) στο «ΠΑΡΟΝ» ο καρδιολόγος Στρατής Παττακός «ανταγωνίζεται» σε σοφία ένα εκ των 7 σοφών της αρχαίας Ελλάδας τον Πιττακό τον Μυτιληναίο (για να μην πάει ο νούς σας στις μαύρες μέρες της χούντας…) με τίτλο: Αν δεν υπήρχε ο Θεός, θα είχα χάσει τον δρόμο… γράφει: «Πιστεύω στον Θεό. Θα ήταν αδύνατο το αντίθετο. Έρχομαι κάθε μέρα αντιμέτωπος με τη θέλησή Του, που είναι σαν να τον συναντώ καθημερινά. Υποπτεύομαι, ότι Του αρέσει να περνά απ’ το χειρουργείο.
Πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος πρέπει ν’ απαντά σε ποιον ακριβώς Θεό πιστεύει και πόσο τον πιστεύει. Δεν σας κρύβω ότι ο δικός μου Θεός είναι λίγο διαφορετικός. Αφήνει εύκολα τον θρόνο και κατεβαίνει ανάμεσά μας, του αρέσει να εκφράζεται, να εκδηλώνεται. Όπως οι γονείς δεν καταλαβαίνουμε πολλές φορές τα παιδιά μας, έτσι και ‘ Κείνος έχει κάποια δυσκολία να κατανοήσει τους δρόμους, τις πεποιθήσεις μας. Η μεγαλύτερη απογοήτευσή του είναι ότι δυσκολεύεται να διακρίνει το θεμέλιο πάνω στο οποίο έχτισε τον άνθρωπο, την Αγάπη! Δεν καταλαβαίνει γιατί βρίσκουμε κάθε λόγο για μίσος και διχασμό.
Πιστεύω στον Θεό, γιατί τονίζει την ταπεινότητά μου, μες στο άπειρο. Γιατί θέλω κάπου να κρατιέμαι στις τόσες δύσκολες στιγμές που περνώ. Γιατί ο δικός μου Θεός συχνάζει περισσότερο στα ορεινά και παραθαλάσσια ξωκλήσια και μπορώ να του μιλώ κατ’ ιδίαν. Γιατί είναι μόνο αγάπη και τίποτε άλλο. Γιατί απ’ τον Πολιχνίτο μέχρι την Ουάσιγκτον αν δεν υπήρχε, θα είχα χάσει τον δρόμο… Γι’ αυτό Τον ευχαριστώ και τον δοξάζω».
Με αφορμή την κυκλοφορία του 2ου βιβλίου «Permission to dream», ο Κρις Γκάρντνερ βραβευμένος Αφροαμερικανός, κινηματογραφικός παραγωγός, επιχειρηματίας, ταξίδεψε στη Σάρτζα (Η.Α.Ε., 40ή Διεθνής Έκθεση Βιβλίου 14/11/21) και μοιράστηκε με το κοινό, κάποια μυστικά που τον οδήγησαν απ’ τον δρόμο (άστεγος) στην κορυφή. Εκεί και η Διονυσία Μαρίνου για «τα Νέα».
Το 1ο του βιβλίο «Το κυνήγι της ευτυχίας», μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο. Ο πρωταγωνιστής Γουίλ Σμιθ, κέρδισε Χρυσή Σφαίρα και υποψηφιότητα για Όσκαρ καλύτερης ανδρικής ερμηνείας. Πρόκειται για αυτοβιογραφία. Ένα συγκινητικό κείμενο που έγινε best seller στη λίστα των New York Times. Μεταφράστηκε σε 40+ γλώσσες στον κόσμο.
Ο Γκάρντνερ, πέρασε από 1.000 σχολεία (ΗΠΑ) για να εμπνεύσει μαθητές με τη δική του ιστορία. Περιοδεύει ανά τον κόσμο για να υποστηρίξει τη νέα γενιά, να ξεπεράσει τα δύσκολα. «Το να πέσεις είναι οκ, όχι όμως το να παραιτηθείς», «Αν μπόρεσα εγώ να φτιάξω τη ζωή μου, μπορούν όλοι». «Η αποτυχία μπορεί να γίνει καλή σου φίλη. Μπορείς να μάθεις απ’ αυτή πράγματα, που δεν μπορείς απ’ την επιτυχία. Το κλειδί είναι να μην κάνεις τα ίδια λάθη». Βλέποντας τότε την ταινία έλεγε κάποιος, τον κακομοίρη τι περνάει… Τώρα ίσως βλέπει και τον εαυτό του, στον καθρέφτη.
-Συμβουλεύετε να προσπαθούμε να είμαστε πρώτοι σε ό,τι κάνουμε. Όμως κάποιοι είναι μέτριοι, δεν μπορούμε να είμαστε όλοι καλοί στα πάντα…
Και ποιος είναι; Εγώ δεν είμαι, καλός σε όλα. Είμαι στα πράγματα που επέλεξα να αριστεύσω και τα κατάφερα. Όταν λέω πως θέλω να είμαι κορυφαίος παντού, θέλω να δω την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου (δεν τον συνάντησα ακόμα, αυτόν τον τύπο), όχι να συγκριθώ μ’ άλλους. Άν είμαι καλύτερος από χθες, είμαι χαρούμενος.
-Η ζωή σας, θυμίζει λίγο Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ξεκίνησε από τους δρόμους της Αθήνας πουλώντας cd και πλέον είναι MVP του ΝΒΑ.
Δεν θα κάνω συγκρίσεις. Είχα δικαιολογίες, να τα παρατήσω, να μην προσπαθήσω. Μεγάλωσα σε ανάδοχες οικογένειες. Πατέρα, δεν γνώρισα, η μαμά στη φυλακή. Επέζησα από ενδοοικογενειακή βία, σεξουαλική κακοποίηση. Δεν πήγα ποτέ πανεπιστήμιο. Είμαι βετεράνος πολέμου, πατέρας μονογονεϊκής οικογένειας, άστεγος και μαύρος. Όλα αυτά μαζί.
Αν μπόρεσα εγώ να φτιάξω τη ζωή μου, μπορούν όλοι. Κατά τη φίλη Μάγια Άντζελο, όλοι ας έχουμε κατά νου, ότι και παλαιότερα πέρασαν δυσκολίες και μάλιστα τα κατάφεραν καλύτερα από μας. Εσύ είσαι δημοσιογράφος. Το ‘ λεγες και μικρή, σε πίστεψαν; Άφησες την Αθήνα για Ντουμπάι, Σάρτζα και τώρα μιλάμε μαζί! Όλα μπορεί να γίνουν. Όταν κάνεις αυτό που θέλεις, ήδη είναι επιτυχία».
Εχθρός φίλες –οι, δεν είναι το αύριο αλλά το βεβαρημένο χθες. Θα το βελτιώσουμε, αν παραδεχτούμε παθογένειες αιώνων. Καμαρώνουμε ότι είμαστε μια οκ κοινωνία αλλά μάλλον έχει δίκαιο ο Γιάννης Χαλδαίος (αθλητής ΑΕΚ με αμαξίδιο): «Η κοινωνία μας είναι ανάπηρη, όχι εμείς!» και η πλάνη κατά Φ. Νίτσε «δεν είναι τύφλωση, είναι ανανδρία».
* Ο Πέτρος Ιωάννου είναι απόμαχος της εκπαίδευσης.
