Ο κ. Παπακωνσταντίνου ήταν ένας εξαίρετος αρθρογράφος, συγγραφέας και άνθρωπος. Πάντα ευγενικός και χαμογελαστός. Τον θεωρούσα φίλο μου, συναντιόμασταν συχνά -όχι τώρα τελευταία- στο τυπογραφείο που μας δακτυλογραφούσε τα κείμενα και τα έβαζε σε cd ή στα σκαλοπάτια της “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ”.
Μιλούσαμε πολύ, ανταλλάσσαμε απόψεις, συμφωνούσαμε σχεδόν σε όλα, αλλά και διαφωνούσαμε πολλές φορές, πάντα χαμογελαστά.
Τα άρθρα του ήταν βγαλμένα μέσα από την ψυχή του και άρεσαν στους περισσότερους αναγνώστες.
Όταν έπαιρνα την εφημερίδα απ’ την πόρτα μου, που μου την άφηνε ο εφημεριδοπώλης κάθε πρωί, πρώτα φυσικά κοίταζα να δω το δικό μου άρθρο ή διήγημα και ύστερα τον κ. Παπακωνσταντίνου. Κάποια ημέρα που συναντηθήκαμε στο τυπογραφείο πάλι, μαζί με πολλά άλλα που συζητήσαμε μου είπε και το εξής:
«Ερχόμενος εδώ να πάρω το άρθρο μου συνάντησα στον δρόμο έναν συνάδελφό μου εν ενεργεία».
Αφού είπαμε τα τυπικά, μετά με ρώτησε: «Εσείς οι αρθρογράφοι που δεν είσαστε μόνιμοι, πληρώνεστε;».
«Όχι», του απάντησα.
«Τότε τι θέλεις και γράφεις...;».
«Λυπάμαι που το ακούω από εσένα αυτό, κρίμα που είσαι και δάσκαλος... Μόνο τα λεφτά έχουν σημασία και αξία σ’ αυτήν τη ζωή;».
Αυτά του είπα και έφυγα με μια απογοήτευση, για κάποιους ανθρώπους που δεν μπορούνε να μπούνε μέσα μας και να καταλάβουν, πώς είναι εσωτερική μας ανάγκη η επικοινωνία με τους συνανθρώπους μας και κάνει πιο ευχάριστη την καθημερινότητά μας.
Τον είδα λίγο στεναχωρημένο και ήθελα να του φτιάξω τη διάθεση με κάτι ανάλογο που συνέβη και σε μένα, πριν καιρό.
Τι σύμπτωση, δάσκαλος ήταν κι εκείνος που συνάντησα.
«Γράφεις ακόμη...;», μου είπε.
«Ε, αφού έχεις όρεξη...!».
Αλήθεια συνάνθρωποι, το γράψιμο είναι θέμα χρημάτων και... όρεξης;
Ο καλός Θεός έδωσε σε όλους μας ένα χάρισμα διαφορετικό στον καθένα, ένα τάλαντο για να το πω σύμφωνα με το Ευαγγέλιο και πρέπει να το αξιοποιήσουμε και να το ανεβάσουμε με τη βοήθειά του, όσο πιο ψηλά μπορούμε. Αλλιώς μοιάζουμε με εκείνον τον δούλο -κατά την παραβολή του Ιησού Χριστού- που έθαψε το τάλαντο στη γη, αυτό που το άφησε το αφεντικό του, ενώ οι άλλοι δύο τα διπλασίασαν...
Αυτά συζητήσαμε εκείνη την ημέρα στο τυπογραφείο και τον είδα ξαλαφρωμένο...
Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά του.
Με πολύ σεβασμό στη μνήμη σου,
Καλή ανάπαυση, καλέ μου φίλε Κώστα.

Καλλίτσα Γκουράβα-Δικτά, συγγραφέας