Πάσχα χαράς γιατί αυτό άνοιξε σε μας την πύλη του παραδείσου και πάλι.
Είναι γιορτή νίκης της ζωής επί του θανάτου. Γιορτή εορτών και πανήγυρις πανηγύρεων, γιορτή της ζωηφόρου Ανάστασης του Κυρίου μας και νέκρωσης του Άδη! Πάσχα λύτρωσης και αποκατάστασης της τραυματισμένης σχέσης μας με τον Θεό Δημιουργό μας! Γιορτή συμφιλίωσης, γιορτή ελπίδας για τη δική μας Ανάσταση.
Στον Κύριό μας, στοίχισε πολλά. Προδοσία, εμπαιγμούς, ραπίσματα, άδικη δίκη και καταδίκη, Σταύρωση...
Από το «ωσσανά στο σταύρωσον, σταύρωσον ο περιούσιος λαός Του που δυστυχώς Τον αμφισβήτησε, Τον σταύρωσε, απορρίπτοντας τη συμφιλίωση με τον Δημιουργό Του.
Η μακροθυμία ΕΚΕΙΝΟΥ, το μεγαλείο της περίλυπης μέχρι θανάτου ψυχής Του: «Πάτερ, άφεσ’ αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι!»
Η αγάπη Του για τον άνθρωπο Τον έφερε στον κόσμο ως άνθρωπο. Δίδαξε, θαυματούργησε, συγχώρεσε, σταυρώθηκε, αλλά και αναστήθηκε για να μας δώσει και πάλι την ελπίδα με την Ανάστασή Του, να εισέλθουμε στον Νυμφώνα Του!».
Γι’ αυτό γιορτάζουμε, γι’ αυτό η ημέρα είναι λαμπρή. Μαζί μας γιορτάζει και η φύση.
«Το έαρ συνεορτάζει μετά της εκκλησίας» λέει ο Παπαδιαμάντης ο «ορθόδοξος των ελληνικών γραμμάτων». Η φύσις συναγάλλεται μετά της πίστεως, η Άνοιξις ως άλλη μυροφόρος κηρύσσει ότι εώρακεν τον Κύριο!».
Δυστυχώς όμως σήμερα ορθόδοξοι λαοί βρίσκονται μεταξύ τους σε εμπόλεμη κατάσταση.
Κρίμα, γιατί δεν μπορούν να συνεορτάσουν την Ανάσταση του Κυρίου, αν και καθημερινά «συσταυρώνονται» μαζί Του.
Χιλιάδες σκοτώθηκαν και εκατομμύρια έγιναν πρόσφυγες. Κανένας λαός δεν επιθυμεί τον πόλεμο για επίλυση προβλημάτων. Ιδιαίτερα οι ορθόδοξοι λαοί που κατηχήθηκαν με την Αγάπη που ο Κύριος δίδαξε ως πράξη και τρόπο ζωής και όχι ως αγωγή και θεολογία στις βιβλιοθήκες!
Κάποιοι αρμοδιότεροι ίσως, από θέση ευθύνης, πολιτικοί, θρησκευτικοί ηγέτες, θα μπορούσαν ίσως με την παρέμβασή τους, με τον λόγο του Ευαγγελίου που λιώνει πάγους και λύνει διαφορές, να προλάβουν τα χειρότερα. Η «θέση ευθύνης» δεν είναι μόνο σκήπτρο εξουσίας! Είναι και θυσίας για τη σωτηρία των λαών τους. Γιατί αλήθεια εσίγησαν και οι άμβωνες;
Ποιος θα πληρώσει τις λαθεμένες επιλογές; Πολιτική Πόντιου Πιλάτου και σήμερα;
Πώς αλήθεια θα συμψάλουν το «Σήμερον Κρεμάται επί ξύλου...;». Αυτό, δεν είναι μόνο μια ποιητική έκφραση του υμνογράφου. Είναι και επιβεβαίωση της άποψης πως ο θεάνθρωπος σταυρώνεται καθημερινά αφού η δική Του Αγάπη πως ΕΚΕΙΝΟΣ την παρέδωσε την ώρα του Μυστικού Δείπνου, απουσιάζει!
Ας αναλογισθούμε και λίγο. Φτάνει η ημέρα της Λαμπρής. Δεν είναι μόνο γιορτή με κόκκινα αυγά, αρνί, διασκέδαση και ταξίδια.
Ας λύσουμε συνειδητά τα Πάθη του Κυρίου μας, ας συμπαρασταθούμε σε όσους για διάφορους λόγους υποφέρουν, ας προσευχηθούμε να γίνει ο κόσμος πιο ανθρώπινος και ας προσέλθουμε λαμπαδηφόροι με το «ανέσπερο φως» που πηγάζει από τον Πανάγιο Τάφο Του, στο μέγα συμπόσιο της Ανάστασης του Κυρίου μας. «Νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες, ευφράνθητε σήμερον. Η τράπεζα γέμει, ο μόσχος πολύς...».

Από τον Δημήτριο Νταφούλη,
επίτ. σχολ. σύμβουλο και θεολόγο