Η Ελλάδα, μετ’ εμποδίων έστω, προχωρά. Εμείς;

Από τον Κώστα Γιαννούλα

Η Ελλάδα των νεοτέρων χρόνων ξεκίνησε, ως γνωστόν, τον ελεύθερο και ανεξάρτητο βίο της μέσα σε ιδιαίτερα άσχημες συνθήκες. Μάλιστα, μέχρι πριν μισό αιώνα, περίπου, η χώρα προχωρούσε με τον αραμπά, ο περισσότερος πληθυσμός της ήταν αγροτικός και κτηνοτροφικός και

διαβιούσε, ως επί το πλείστον, στην επαρχία και σε φτωχόσπιτα, στο ισόγειο των οποίων σταβλίζονταν ζώα και πτηνά. Κουτσά­στραβά, όμως, και μετ’ εμποδίων έστω, προχώρησε και προχωρά προς τα εμπρός κάνοντας, από καιρού σε καιρό, άλματα προόδου, τα οποία οφείλονται, εν πολλοίς, σε πρωτοβουλίες ορισμένων σημαντικών πολιτικών προσώπων, όπως των αειμνήστων Ελευθερίου Βενιζέλου και του Κωνσταντίνου Καραμανλή με τη διεύρυνση των Ελληνικών συνόρων ο πρώτος και με την ένταξη της χώρας στην Ε.Ο.Κ. ο δεύτερος.
Γι’ αυτό και, η σημερινή Ελλάδα δεν έχει καμιά σχέση μ’ αυτή των αρχών του 19ου αιώνα, αλλά ούτε και μ’ αυτή των πρώτων δεκαετιών του 20ού, που ακολούθησαν μετά το τέλος της κατοχής και του εμφυλίου πολέμου. Είναι, άλλωστε, αποδεδειγμένο, ότι, κατά τη διάρκεια των 200 χρόνων ελεύθερης ζωής, τις καταστροφές στη χώρα μας διαδέχονταν θρίαμβοι, με αποτέλεσμα να προκύψει η περίφημη στροφή πολεμικού εμβατηρίου, που λέει: «Η Ελλάδα, ποτέ, δεν πεθαίνει, δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά, μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και, ξανά, προς τη δόξα τραβά».
Αντίθετα, άρχοντες και αρχόμενοι στη μεγάλη μας πλειοψηφία, θα έλεγε κανείς, διαθέτουμε κοντή μνήμη, ασχολούμαστε, κυρίως, με τα επουσιώδη και, γι’ αυτό, βλέπουμε, συνήθως, μόνο το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Πέραν τούτου, είμαστε κολλημένοι στο χθες, εθελοτυφλούμε και ομφαλοσκοπούμε, συνεχώς, ενώ τρωγόμαστε σαν τα προγόνια μεταξύ μας βγάζοντας, πάντα, οι μεν τα μάτια των δε μέσα σε κλίμα πόλωσης. Η συμπεριφορά μας αυτή μας κάνει να μη αντιλαμβανόμαστε τη μεγάλη πρόοδο, που έχει, εν τω μεταξύ, σημειωθεί στον τόπο μας από ιδρύσεως νεοελληνικού Κράτους.
Πιο συγκεκριμένα, αν σταθούμε, ξεχωριστά, στους άρχοντες, διαπιστώνουμε, ότι οι, κάθε φορά, αντιπολιτευόμενοι, στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν την εξουσία, δε διστάζουν να μηδενίζουν το έργο των, εκάστοτε, κυβερνώντων καλλιεργώντας την εντύπωση, ότι όλα παραμένουν στάσιμα και τίποτε δεν προχωρά. Οι πολιτικοί μας, γενικώς, υπόσχονται, ακόμη, στους πάντες τα πάντα, προεκλογικά, τάζοντας λαγούς με πετραχήλια, αλλά διαψεύδουν, συνήθως, τις ελπίδες του κόσμου μετά την κατάκτηση της εξουσίας, δημιουργώντας, κατ’ αυτόν τον τρόπο, απογοητεύσεις και προκαλώντας σύγχυση και απαισιοδοξία για την πορεία της χώρας και το μέλλον του λαού της.
Αλλά και όταν βρίσκονται στο θώκο της εξουσίας, ακολουθούν, συχνά, την τακτική του «διαίρει και βασίλευε», του «είπα­ξείπα», του ρουσφετιού και βολέματος ημετέρων αντί της αξιοκρατίας. Επιπλέον, ενώ η οικουμένη ολόκληρη αλλάζει, γρήγορα, και αλληλοεπηρεάζεται, ποικιλοτρόπως, κάποιες ελληνικές πολιτικές δυνάμεις παραμένουν κολλημένες στο χθες και στα μοντέλα της κοινωνίας, που είναι παρωχημένα. Παρά τις αυταπάτες τους, όμως, παρασέρνουν τους οπαδούς τους και αποτελούν, γι’ αυτό, ένα επί πλέον εμπόδιο στην καλύτερη πορεία της χώρας.
Δεν είναι, όμως, άμοιρος ευθυνών και ο λαός, για όσα συμβαίνουν σ’ αυτή. Χωρισμένη καθώς είναι η κοινωνία σε κόμματα, τάξεις και σε συντεχνίες, οι οποίες προωθούν δια των συνδικαλιστικών τους οργάνων τα συμφέροντά τους, όπως βολεύει την κάθε μια, αδιαφορεί για το κοινό καλό και βραχυκυκλώνει ακόμα και τις καλές προθέσεις πολιτικών δυνάμεων, που θέλουν να λύνουν προβλήματα και να οδηγούν τη χώρα προς τα μπρος. Αν, μάλιστα, λάβει κανείς υπόψη του, πώς, γιατί και σε ποιους εμπιστεύεται, κατά καιρούς, την ψήφο του, μπορεί, εύκολα, να καταλάβει τις δικές του ευθύνες, για όσα συμβαίνουν στον τόπο μας.
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, πολλοί Έλληνες κλείσθηκαν στο καβούκι τους, ιδιωτεύουν και αδιαφορούν για τις κοινές υποθέσεις χρεώνοντας την ευθύνη, μονομερώς, στους πολιτικούς μας ταγούς. Βασικό ζητούμενο, άλλωστε, είναι το χρήμα, κι ας είναι δανεικό, η σεξουαλική απελευθέρωση και η ατομική καλοπέραση βάζοντας στο περιθώριο ηθικές συμπεριφορές και δικαιώματα γυναικών, παιδιών και άλλων αδυνάτων. Έπρεπε να δουν το φως της δημοσιότητας, τα όσασυμβαίνουν σε οικογένειες, σε χώρους του θεάτρου, του αθλητισμού και στον κόσμο της νύχτας, για να καταλάβουμε οι πολλοί, ότι η χώρα μας κινδυνεύει να μεταβληθεί σ’ έναν απέραντο οίκο ανοχής και βίας.
Γι’ αυτό, αν επιθυμούμε να βαδίζει η χώρα μας, συνεχώς, προς τα μπρος και χωρίς πισωγυρίσματα, πρέπει άρχοντες και αρχόμενοι να συνέλθουμε και να βάλουμε όλοι το χεράκι μας, για να γίνει κοινή και αποτελεσματικότερη η προσπάθεια. Αλλιώς, θα προχωράμε, αργά, πισωγυρίζοντας και γκρινιάζοντας.