Ανάμεσα σε άλλα, η κυβέρνηση εξήγγειλε ότι θα επεκτείνει το ωράριο παιδικών σταθμών και δημοτικών σχολείων έως τις απογευματινές ώρες, για να αντιστοιχηθούν οι ώρες λειτουργίας των εκπαιδευτικών δομών με το εργασιακό ωράριο των γονιών. Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και πρωτοβουλίες, όπως η αδρή χρηματοδότηση από το Ταμείο Ανάκαμψης σε 120 μεγάλες επιχειρήσεις για τη δημιουργία «χώρων φύλαξης» βρεφών στις εγκαταστάσεις τους, καθώς και το πρόγραμμα «νταντάδες της γειτονιάς», η πιλοτική εφαρμογή του οποίου αναμένεται να ξεκινήσει το επόμενο διάστημα.
Τέλος, οι ρυθμίσεις του αντεργατικού νόμου Χατζηδάκη για περισσότερη «ευελιξία» στον εργάσιμο χρόνο και τις γονικές άδειες εντάσσονται κι αυτές στο ίδιο κάδρο, για τη λεγόμενη «συμφιλίωση προσωπικής και επαγγελματικής ζωής». Το κίνητρο των όποιων μέτρων δεν είναι οι σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες, αλλά η αύξηση του «οικονομικά ενεργού πληθυσμού», η άντληση ζωντανής εργατικής δύναμης, που είναι η μοναδική πηγή κέρδους για τους εργοδότες. Οι κατευθύνσεις αυτές δεν είναι καθόλου καινούριες, καθώς συνδέονται με τους πάγιους στόχους της ΕΕ και των κυβερνήσεων για την αύξηση του ποσοστού απασχόλησης, μέσα από τη «γεφύρωση του χάσματος μεταξύ των φύλων όσον αφορά την απασχόληση» και την αξιοποίηση του οικονομικά μη ενεργού γυναικείου πληθυσμού.
Ο προβληματισμός τους δεν έχει βέβαια να κάνει με τις ανάγκες των γονιών και του παιδιού και πώς αυτές θα υπηρετούνται από ένα σύγχρονο, δημόσιο και δωρεάν σύστημα Παιδείας, Υγείας και Πρόνοιας. Αντίθετα, η έγνοια τους είναι να «λειάνουν» τα εμπόδια που θέτουν οι ευθύνες «φροντίδας» στη συμμετοχή των γυναικών στην αγορά εργασίας. Σ’ αυτό εντάσσονται οι προτάσεις για την καλύτερη «κατανομή» των σχετικών καθηκόντων, η προώθηση της εργασιακής «ευελιξίας», οι εξαγγελίες για «επενδύσεις» στη δημιουργία «οικονομικά προσιτών» υπηρεσιών και υποδομών για την οικογένεια.
Είναι φανερό επομένως ότι οι κυβερνητικές δράσεις και εξαγγελίες δεν δίνουν λύση στα αδιέξοδα και την ανασφάλεια που αντιμετωπίζουν χιλιάδες νέα ζευγάρια, αλλά αντίθετα τα ανακυκλώνουν. Δεν αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες που συναντούν να τα βγάλουν πέρα, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες που η ακρίβεια στα είδη βασικής ανάγκης, στα ενοίκια, στην Ενέργεια, εξανεμίζει τους έτσι κι αλλιώς χαμηλούς μισθούς.
Δεν έχουν στόχο να μεταβάλουν αλλά, αντιθέτως, να παγιώσουν την πραγματικότητα της δουλειάς και της ζωής - «λάστιχο», την «ευέλικτη» εργασία, τα σπαστά και ακανόνιστα ωράρια. Βρίσκονται στην αντίπερα όχθη των σύγχρονων λαϊκών αναγκών και της δυνατότητας που υπάρχει σήμερα αυτές να ικανοποιούνται ολόπλευρα.
Οι εργαζόμενοι γονείς που αντιμετωπίζουν την ανασφάλεια και το ατελείωτο τρέξιμο για να τα φέρουν βόλτα με τις καθημερινές υποχρεώσεις, τα νέα ζευγάρια που νιώθουν πως τα σχέδια για τη δημιουργία οικογένειας γίνονται πάνω σε «κινούμενη άμμο», δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από την πολιτική των κυβερνήσεων και τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Η βελτίωση των συνθηκών εργασίας και ζωής τους περνά μέσα από τη συμμετοχή τους στη μάχη που δίνουν Ομοσπονδίες και σωματεία για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, σταθερό ωράριο και αυξήσεις μισθών, μέτρα για την κοινωνική προστασία της μητρότητας.
Περνά μέσα από τη συμπόρευση με το ΚΚΕ στον αγώνα για κάλυψη όλων των εξόδων του προγεννητικού ελέγχου, της ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής και τοκετού από το κράτος, μέτρα στήριξης της πολύτεκνης και της μονογονεϊκής οικογένειας, δίκτυο δημόσιων και δωρεάν βρεφονηπιακών σταθμών, επιδότηση ενοικίου στο 100% της αξίας του από το κράτος για τα νέα ζευγάρια.