Επειδή δεν είσαι εδώ. Αλλιώς δεν θα τολμούσα.
Είναι καλύτερα να σε βλέπω να κολυμπάς στον Στάφυλο, να μας μαθαίνεις εμάς, μικρά παιδιά, κολύμπι στον Στάφυλο, κλέβοντας στην απόσταση που μας έβαζες να διανύσουμε ανάμεσα σε σένα και τον πατέρα μου.
Καλύτερα να σε βλέπω να μιλάς με τους ψαράδες στον Αγνώντα για να δεις αν έφεραν φρέσκα ψάρια για να φάμε εμείς, τα παιδιά. Να χαμογελάς πίνοντας ουίσκι στο ξενοδοχείο του Ρολφ, ενώ περιμένατε τις κυρίες -τη νονά μου, τη μαμά μου- να ετοιμαστούν.
Είναι καλύτερα να σε βλέπω χαμογελαστό σε στοίβες χαρτιών στο γραφείο σου και να ρίχνεις μια φευγαλέα ματιά στον σχολικό μου έλεγχο, μη έχοντας αμφιβολία ότι αρίστευσα.
Να σε βλέπω χαμογελαστό μετά από ώρες δουλειάς να έρχεσαι σπίτι μας αργά το βράδυ για τη γιορτή μου, να είσαι πάντα ο τελευταίος επισκέπτης και να μου εύχεσαι «Χρόνια πολλά, Φλωρεντινή μου, Φιορεντίνα μου». Μόνο στο δικό σου μυαλό ένα παιδί δέκα ετών μπορούσε να μοιάζει με Παναγία της Φλωρεντίας.
Να σε βλέπω χαμογελαστό στο νοσοκομείο τις τελευταίες μέρες της μαμάς να μου λες ότι αυτό δεν είναι φυσιολογικό, να φεύγει εκείνη που ήταν νεότερή σου. Να επιμένεις ότι δεν σου αρέσει οτιδήποτε δεν είναι φυσιολογικό και ότι εσύ προηγείσαι.
Να σε βλέπω χαμογελαστό να σχολιάζεις κάτι που είχα γράψει και που εγώ δεν θυμόμουν καν.
Να σε βλέπω χαμογελαστό πάνω από ένα βιβλίο, ενώ θυμάσαι ένα άλλο και να αναρωτιέσαι τι απέγινε ένα τρίτο.
Είναι καλοκαίρι, νονέ, η Σκόπελος ετοιμάζεται να δεχτεί τους ξένους.
Θα έρθουν, θα φύγουν, θα ξανάρθουν. Εσύ δεν θα φύγεις ποτέ.
*Η Μαρίλια Π. Παπαθανασίου είναι δημοσιογράφος. Έχει γεννηθεί και μεγαλώσει στη Λάρισα, από την οποία λείπει πολλά χρόνια. Είναι αναδεξιμιά του Γιάννη Διαμαντή.
