Κατάγονταν από μια πόλη της Θεσσαλίας. Γιατρός παθολόγος ο Νίκος, νοσηλεύτρια η Κατερίνα σε ένα ιδιωτικό Κέντρο Υγείας. Παντρεύτηκαν σε πολύ νεαρή ηλικία, μόλις τελείωσε ο Νίκος και άνοιξε ιατρείο. Η Κατερίνα είχε τελειώσει πολύ πιο μπροστά. Ζούσαν με τους γονείς της Κατερίνας σε ένα διώροφο σπίτι. Εκείνη δεν είχε αδέρφια, ήταν μοναχοκόρη. Μετά από έναν χρόνο ήρθε στον κόσμο ένα παιδί, αγοράκι ήταν. Το ανέλαβε η μάνα της γιατί η Κατερίνα εργαζόταν. Σε τρία χρόνια απέκτησαν και ένα άλλο παιδί, αγόρι κι εκείνο. Τα παιδιά μεγάλωναν, αλλά η μάνα είχε κουραστεί και έπρεπε να σταματήσει η Κατερίνα τη δουλειά της και να ασχοληθεί εκείνη με τα παιδιά, στην αρχή δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί στο… νοικοκυριό. Όμως με τον καιρό συνήθισε και όλα πήγαιναν… καλά.
Όλα φαινόταν ότι ήταν καλά, όμως δεν ήταν καθόλου έτσι. Ο Νίκος είχε έναν χαρακτήρα λιγάκι ιδιόρρυθμο. Ήθελε πάντα να έχει την τελευταία λέξη σε όλα.
Πάντα βέβαια έτσι ήταν. Όμως η Κατερίνα όταν εργαζόταν, δεν έδινε τόση σημασία στις ιδιοτροπίες του άντρα της.
Τώρα όμως ήταν αλλιώς. Την πείραζε το κάθε τι. Και δεν είχε άδικο. Δεν είχε λόγο για τίποτα. Για το τι θα φάνε, πότε θα βγούνε και με ποιους, τι θα φορέσει! Ένιωθε να πνίγεται μέσα στο σπίτι χωρίς την παραμικρή ελευθερία.
Η μάνα της την έβλεπε αυτήν την κατάσταση, αλλά επειδή ο Νίκος ήταν ένας καλός οικογενειάρχης, καλός πατέρας, σεβόταν τα πεθερικά του, τον δικαιολογούσε.
«Μη δίνεις σημασία Κατερίνα μου, έτσι ήταν κι ο πατέρας σου, έχετε μια πολύ ωραία οικογένεια, δύο πανέμορφα και πανέξυπνα παιδιά που αριστεύουν στο σχολείο, τι άλλο θέλεις;».
Πολύ ωραία όλα αυτά που άκουγε απ’ τη μάνα της, αλλά είχε κι αυτή την προσωπικότητά της… Και τα χρόνια κύλησαν, έφυγαν. Τα παιδιά μεγάλωσαν, σπούδασαν. Ο μεγάλος έγινε πολιτικός μηχανικός, άνοιξε γραφείο στην πόλη τους και ο μικρός γιατρός και, τελειώνοντας από σπουδές και ειδικότητα, ανέλαβε το ιατρείο του πατέρα του. Παθολόγος ήταν κι αυτός.
Οι γονείς της Κατερίνας έφυγαν απ’ τη ζωή πριν χρόνια, καθώς και του Νίκου. Άφησαν στην κόρη τους μεγάλη περιουσία. Μια πολυκατοικία στο κέντρο της πόλης, καταστήματα, και αυτά στο κέντρο της πόλης, και απ’ τα διαμερίσματα της πολυκατοικίας εισέπρατταν αρκετά χρήματα, όπως και απ’ τα καταστήματα.
Ο Νίκος είχε συνταξιοδοτηθεί, κόντευε τα εβδομήντα, σχεδόν στην ίδια ηλικία ήταν με την Κατερίνα. Περνούσε κάπου-κάπου και απ’ το ιατρείο και την περισσότερη ώρα την περνούσε στο κομπιούτερ και στην τηλεόραση. Ζούσε μόνο του το ζευγάρι σε ένα τεράστιο σπίτι γιατί τα παιδιά τους, μεγάλα πλέον, συζούσαν με τις κοπελιές τους. Είναι της… μόδας τώρα, να συζούνε τα ζευγάρια πριν τον γάμο. Δεν είναι καλό αυτό βέβαια, ούτε χριστιανικό, αλλά συνηθίζεται.
Ο Νίκος και η Κατερίνα τώρα μόνοι, χωρίς υποχρεώσεις, θα έπρεπε να είναι αγαπημένοι και να φροντίζει ο ένας τον άλλον, αλλά δεν ήταν καθόλου έτσι. Οι διαφωνίες και οι καβγάδες συνεχιζόταν όπως και πριν. Ο Νίκος ήταν όπως πάντα αυταρχικός και είχε έναν υπέρμετρο εγωισμό.
Δεν ζητούσε ποτέ «συγγνώμη» όσο και αν έφταιγε, περίμενε τη συμφιλίωση απ’ τη μεριά της γυναίκας του. Η Κατερίνα δεν άντεχε άλλο, είχε φτάσει στα όριά της. Αποφάσισε να φύγει απ’ το σπίτι, να αποκτήσει πλέον την ελευθερία της, όσα χρόνια της έμεναν να ζήσει.
Ένα πρωινό, εκείνος είχε βγει έξω, πήρε μια βαλίτσα με τα ρούχα της και το αμαξάκι της και έφυγε.
Στην πολυκατοικία της υπήρχε ένα δυάρι διαμέρισμα ανοίκιαστο και επιπλωμένο, εκεί θα πήγαινε να μείνει.
Στο τραπέζι της κουζίνας τού άφησε ένα σημείωμα: «Νίκο φεύγω, δεν αντέχω άλλο την καταπίεση…». Όταν βολεύτηκε στο διαμέρισμά της ένιωσε όμορφα, ανάλαφρα, ελεύθερα. «Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα απ’ την ελευθερία», ψιθύρισε. «Γι’ αυτήν την ελευθερία έχυσαν το αίμα τους οι πρόγονοί μας».
Ψώνισε, μαγείρεψε, βγήκε το βράδυ με μια φίλη της, φόρεσε ό,τι ήθελε, ήπιε στην καφετέρια ό,τι ήθελε και το βράδυ άνοιξε την τηλεόραση και είδε ό,τι ήθελε. Πέρασε έτσι ένας μήνας περίπου. Στα τηλεφωνήματά του δεν απαντούσε… Τα παιδιά ήξεραν πού έμενε η μάνα τους και το είπαν στον πατέρα τους. Δεν συμφωνούσαν βέβαια με την απόφασή της, αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Και η Κατερίνα είχε αρχίσει να βαριέται. «Ωραία και η ελευθερία, αλλά και η μοναξιά δεν υποφέρεται», σκεφτόταν.
Ήταν Σαββατόβραδο όταν χτύπησε η πόρτα του διαμερίσματός της. Ποιος να ήταν. Άνοιξε. Μπροστά της στεκόταν ο Νίκος, χαμογελαστός όσο ποτέ. Αγκαλιάστηκαν τρυφερά σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Κάθισαν στον καναπέ του σαλονιού. Την κοίταξε μέσα στα μάτια.
«Συγγνώμη αγάπη μου, τώρα που έφυγες κατάλαβα τα λάθη μου. Γύρνα στο σπίτι και σου υπόσχομαι, ότι όλα θα πάνε καλά, θα έχεις και εσύ τη… γνώμη σου...». Αγκαλιάστηκαν πάλι και τους πήραν τα δάκρυα. Αυτά τα δάκρυα ξέπλυναν όλες τις διαφωνίες του παρελθόντος… Και αυτή η «συγγνώμη» που βγήκε απ’ τα χείλη του πρώτη φορά, άλλαξε τα πάντα…
Από την Καλλίτσα Γκουράβα-Δικτά,
συγγραφέα
