Ακροδεξιά προ των πυλών...

Από τον Αθανάσιο Φώτο, επί τιμή δικηγόρο

Μπορεί η χώρα να έχει ησυχάσει από τις έκνομες πράξεις και ενέργειες της Χρυσής Αυγής, δε συμβαίνει όμως, το ίδιο και μεταξύ των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, όπου η άνοδος της ακροδεξιάς είναι ένα θέμα που απασχολεί πολύ έντονα τους ηγέτες της Γηραιάς Ηπείρου. Έτσι βλέπουμε τον τελευταίο καιρό την τρομακτική άνοδο αυτής στη Γαλλία, την Ιταλία, τη Σουηδία, χώρες παραδοσιακά δημοκρατικές, να απειλούνται από την ακροδεξιά λαίλαπα, η οποία εισέρχεται με αξιώσεις να καταλάβει την εξουσία και να κυβερνήσει αυτή τον τόπο. Δείτε τι έγινε με τις πρόσφατες προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, όπου το ακροδεξιό κόμμα της Λεπέν ψηφίστηκε από 13,3 εκατομμύρια κόσμο, που μεταφράζεται σε ποσοστό 41% του συνόλου των ψήφων. Ένα ποσοστό που ανησύχησε τις δημοκρατικές χώρες της Ευρώπης και έβαλε σε σκέψεις και ανησυχίες τους ηγέτες αυτής αλλά και όλους τους δημοκρατικούς πολίτες.
Πολλοί πίστεψαν ότι η περσινή εκλογική επιτυχία των κεντροαριστερών δυνάμεων στη Γερμανία έβαλε την ταφόπλακα στην ακροδεξιά, πλην όμως τα γεγονότα με τη Γαλλία και τη Σουηδία τους διέψευσαν παταγωδώς. Η ακροδεξιά υπάρχει, καιροφυλακτεί, εκμεταλλεύεται τα λάθη των σοσιαλδημοκρατών και είναι έτοιμη να καταλάβει την εξουσία με τις οποιεσδήποτε συνέπειες που μπορεί να επακολουθήσουν για τον τόπο.
Σουηδία: θλιβερό κατάντημα. Οι Σουηδοί ακροδεξιοί δημοκράτες, κάποτε εξοβελισμένοι από το πολιτικό σύστημα, στηρίζουν ενεργά τη νέα κυβέρνηση και για πρώτη φορά θα συμπεριληφθούν στον συνασπισμό της «γαλάζιας» πλειοψηφίας, ο οποίος κέρδισε οριακά τους σοσιαλδημοκράτες και τους συμμάχους τους. Τοιούτου είδους κυβερνήσεις είχαμε και στο παρελθόν. Πρώτο ήταν το κόμμα της Ελευθερίας στη Αυστρία, στη συνέχεια ο Γκέερτ Βίλντερς στην Ολλανδία, το Λαϊκό Κόμμα της Δανίας, το κόμμα της Προόδου στη Νορβηγία, οι αληθινοί Φινλανδοί… Στην Ιταλία, ο συντηρητικός συνασπισμός με επικεφαλής την Τζόρτζια Μελόνι και τους Ματέο Σαλβινί και Σίλβιο Μπερλουσκόνι κέρδισε τις εκλογές και η Ιταλία, ύστερα από 69 μεταπολεμικούς πρωθυπουργούς θα έχει στο τιμόνι της μια γυναίκα, την 45χρονη Τζόρτζια Μελόνι. Η σκυτάλη πέρασε από τον Μάριο Ντράγκι, έναν αξιόπιστο, σφόδρα φιλοευρωπαίο τεχνοκράτη, στην άπειρη κατά τ’ άλλα Τζόρτζια Μελόνι. Το κόμμα της έχει τις ρίζες του σε τμήματα της ιταλικής κοινωνίας που υμνούσαν τον Μπενίτο Μουσολίνι, τον φασίστα δικτάτορα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η Μελόνι στον προεκλογικό της αγώνα μετρίασε τη ρητορική της και έδωσε δείγματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση ότι επιθυμεί να είναι κοντά της και να συνεργαστεί μαζί της. Παρόλα, όμως, αυτά δύο από τους κύριους, βασικούς της εταίρους ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι και ο Ματέο Σαλβινί στηρίζουν διαρκώς και περισσότερο το Κρεμλίνο. Μία στάση που είναι βάλσαμο παρηγοριάς για τον ηγέτη της Ρωσίας Πούτιν. Το κόμμα της, τα «αδέρφια της Ιταλίας», προτάσσει συνθήματα του τύπου «Θεός, οικογένεια, πατρίδα», «λιγότερη Ευρώπη αλλά καλύτερη Ευρώπη» και ότι δεν υπάρχει κανείς κίνδυνος υπονόμευσης του κράτους δικαίου, αφού οι δημοκρατικοί θεσμοί της χώρας έχουν μέχρι σήμερα αντέξει.
Παρακολουθώ με σεβασμό της ανησυχίες και τις αγωνίες των δημοκρατικών ανθρώπων, τον προβληματισμό τους, τους φόβους τους αλλά και την πηγαία κατακραυγή διαμαρτυρίας από τα όσα διαδραματίζονται στους κόλπους της ακροδεξιάς. Η τελευταία διατυμπανίζει αδιάκοπα ότι είναι η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί να σώσει τον κόσμο από τα δεινά που σήμερα υποφέρει. Σ’ αυτό το κλίμα νιώθω πως δικαιούμαι να υποβάλω το καυτό ερώτημα: Τι φταίει και ο κόσμος στρέφεται όλο και περισσότερο προς την ακροδεξιά;
Φρονώ σαν πρώτη αιτία το «μεταναστευτικό». Εδώ πολλοί ξένοι άνθρωποι έχουν εισέλθει «λάθρα» στις ευρωπαϊκές χώρες, με συνέπεια να δημιουργούνται τα γνωστά προβλήματα και να διαταράσσουν την ισορροπία των χωρών, πράγμα που οι κάτοικοι αυτών δεν ανέχονται. Κύρια όμως αιτία είναι η οικονομική κρίση που μαστίζει αυτή τη στιγμή ολόκληρη την Ευρώπη και η ανεργία, η ανέχεια και η αδυναμία των ανθρώπων να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους τρίτους, το ρεύμα, το αέριο, ακόμα και τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ και αυτά των λαϊκών αγορών. Πολλοί αποδίδουν την κατάσταση αυτή και στην κακοδιαχείριση και στην υπεξαίρεση του δημόσιου πλούτου. Όλα αυτά ενοχλούν τις λαϊκές μάζες και, επειδή δεν μπορούν να τιμωρήσουν την κατεστημένη εξουσία, στρέφονται προς την άκρα δεξιά και την άκρα αριστερά. Είναι ο μόνος τρόπος τιμωρίας. Κατηγορούν με αυτόν τον τρόπο τους κυβερνώντες που δεν φρόντισαν να τους προστατέψουν από τα κοράκια και αρπακτικά της ζωής που βρίσκουν τρόπους κάθε φορά να τους εκμεταλλεύονται και να τους απομυζούν το αίμα.
Όσοι θεωρούν τη δημοκρατία θεμέλιο του σύγχρονου πολιτισμού, είναι λίγο δύσκολο να συνυπάρξουν με εκείνους που πιστεύουν και δρουν αποκλειστικά με βάση τους συσχετισμούς ισχύος. Η ακροδεξιά και οι εθνικιστές λαϊκιστές είναι πάντοτε μια απειλή για τη δημοκρατία, η οποία οφείλει να βρίσκεται πάντοτε κοντά στα προβλήματα του λαού και να επιλύει αυτά, αν θέλει να αποφύγει τα χειρότερα.