Έπεσα πάνω σε έναν ρεπόρτερ που από τη Νίκαια του Πειραιά μετέδιδε μία ακόμα γυναικοκτονία. Ο τύπος μέθυσε, πήγε ξημερώματα σπίτι κι έπνιξε τη γυναίκα του. Φρικτό, αλλά τίποτε το πρωτότυπο.
Ο πρωινός μου «περίπλους» στα κανάλια δεν απέδωσε παρά τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Ο υπουργός Πέτσας ανέλυε τα κυβερνητικά μέτρα για την ακρίβεια, ο υπουργός Μηταράκης παρουσίαζε τον φράκτη στον Έβρο και «στα καπάκια» ο Κούγιας που μετά την Πισπιρίγκου «αθώωνε» με δηλώσεις του και έναν ψευτογιατρό. Πιο κάτω, πεντέξι απόστρατοι εξηγούσαν τα επαπειλούμενα «νυχτερινά γιουρούσια» του Ερντογάν, εστιάζοντας στην ελληνική εναέρια υπεροπλία, ενώ -στο επόμενο ζαπ- βουλευτές της Αντιπολίτευσης έθεταν επί σκηνής τις υποκλοπές, τον Ράμμο, τον Φλώρο και τον Βαξεβάνη, για να εισπράξουν ως απάντηση τις δραστηριότητες των Παππά και Καλογρίτσα με αναφορές σε βαλίτσες γεμάτες ευρώ που περιφέρονταν.
Κι εκεί που σκεφτόμουνα πόσο μονότονη, πόσο εγκλωβισμένη είναι γενικά η επικαιρότητα στην Ελλάδα, έπεσα στο Κανάλι της Βουλής και την αγαπημένη Μαρία Ευθυμίου, καθηγήτρια Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Η Ευθυμίου, παιδί του κέντρου της Λάρισας, πριν πάει στην Αθήνα και γίνει «μεγάλη και τρανή» που λένε, δίνει διαλέξεις ιστορίας για το κοινό, τις οποίες -thanks God!- κάποιοι σκέφτηκαν προσφυώς να μεταδίδουν τηλεοπτικά, προσφέροντας νότες δροσιάς στην ξηρασία του ελληνικού τηλεοπτικού τοπίου. Κάπως έτσι, η Ευθυμίου μάς μετέφερε χθες στην Κίνα και την πρόσφατη ιστορία της χώρας, την οποία -είναι βέβαιο- εννέα στους δέκα Έλληνες αγνοούν κι ας είναι κάτι πολύ βασικό για να καταλάβει κανείς τα πράγματα στον πλανήτη σήμερα. Η άγνοια των σημερινών Ελλήνων -και όχι μόνο βέβαια- για την ιστορία είναι μεγάλη. Τόσο που το πρόσφατο θέμα της βασιλείας στην Ελλάδα αντιμετωπίστηκε από κοινό και κανάλια περισσότερο σαν κοσμικό παρά σαν ιστορικό. Αχ, τι κούκλος που είναι ο Παύλος, τι παράστημα που έχει και πόσο σικάτες, πόσο ελεγκάν όλες αυτές οι πριγκίπισσες μέσα στα μαύρα παλτό τους. Αριστοκρατία παιδί μου, τι να λέμε; Καμιά σχέση με τους «μπίχλες» που έχουμε σήμερα για πολιτικούς.
Η Ευθυμίου, για να επανέλθω, δεν ξέρει απλά ιστορία. Η Ευθυμίου έχει πάθος με την ιστορία και είναι ακριβώς το πάθος αυτό που μεταδίδει στο κοινό της. Μιλάει απλά, εκλαϊκεύει, κάνει ωραίο χιούμορ ακόμη και με τα πιο σοβαρά θέματα, θέλγει με τον λόγο της. Στα σχολεία μας, συνήθως, τα παιδιά αποστρέφονται την ιστορία. Λογικό. Δεν θα βρεις πολλούς εκπαιδευτικούς παθιασμένους με την ιστορία, ώστε να συνεπάρουν τους μαθητές και να μεταδώσουν το πάθος τους. Ούτε και το ανταγωνιστικό σύστημα το επιτρέπει. Μοιραία και αυτό το μάθημα καταλήγει να γίνει ένα ακόμα στοιχείο της σχολικής ρουτίνας. Αυτό που προέχει είναι το «να βγει εγκαίρως η ύλη» και η αποστήθιση που θα εξασφαλίσει έναν καλό βαθμό στις Πανελλαδικές. Τι κρίμα! Τι αδικία!
Με τις εκπομπές της Ευθυμίου, ωστόσο, έχει κανείς τη δυνατότητα να «ξαναπιάσει τον χαμένο καιρό», που θα ‘λεγε και ο Μαρσέλ Προυστ, και να μπει ξανά στο τρυπάκι της ιστορικής γνώσης. Χθες ας πούμε, το μάθημά της αναφερόταν στην επικράτηση των κομμουνιστών στην Κίνα. Τα χρόνια ακριβώς που στην Ελλάδα πολεμούσαν κομμουνιστές και εθνικός στρατός, στην Κίνα οι δυνάμεις του Μάο σφάζονταν με αυτές του εθνικιστή Τσιανγκ Κάι-Σεκ. Η γεωπολιτική μάχη μεταξύ κομμουνισμού – καπιταλισμού δινόταν αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σε πολλά μήκη και πλάτη της υφηλίου. Στην Κίνα, βέβαια, επικράτησαν οι κομμουνιστές, με αποτέλεσμα η αχανής αυτή χώρα να πάρει τον γνωστό δρόμο της απομόνωσης, αφήνοντας χώρο στους άλλους μεγάλους του πλανήτη. Τη δεκαετία του ’90, που ο «κοιμώμενος γίγαντας» ξύπνησε, άρχισε να κυριαρχεί οικονομικά παντού.
Η γνώση που σου μετέδιδε χθες η Ευθυμίου σε έκανε να σκεφτείς ποιο θα είναι το μέλλον της Κίνας από δω και πέρα. Μόλις πριν λίγες μέρες π.χ. ανακοινώθηκε ότι η χώρα εμφανίζει πλέον σοβαρή μείωση πληθυσμού. Η «πολιτική του ενός παιδιού» που εφάρμοσαν οι Κυβερνήσεις της (τι τρομερό στον 21ο αιώνα να μη σου δίνουν το δικαίωμα της ελεύθερης τεκνοποίησης!) δεν έφερε απλά λιγότερες γεννήσεις. Κάτι περισσότερο, άλλαξε τη νοοτροπία των νέων ζευγαριών. Μετά από χρόνια ελεύθερης οικονομίας αρχίζει και η Κίνα των παραδοσιακών αξιών να δυτικοποιείται. Οι νέοι Κινέζοι ανακαλύπτουν έννοιες όπως ποιότητα ζωής. Και ποιότητα ζωής δεν σημαίνει να αραδιάζεις όσα παιδιά «δώσει ο Θεός», ο Αλλάχ ή ο Βούδας εν προκειμένω. Αλλά, όσα παιδιά επιθυμείς και θεωρείς ότι μπορείς να μεγαλώσεις, χωρίς να στερείσαι κι εσύ τις βασικές απολαύσεις και χωρίς να έχεις ενοχές… Μέχρι το 2050 λένε οι στατιστικολόγοι, η Κίνα θα πάψει να είναι η πολυπληθέστερη χώρα στον πλανήτη, θέση που θα καταλάβει η Ινδία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η οποία Ινδία εξελίσσεται ήδη στο μεγάλο εργοστάσιο του πλανήτη. Εκεί τα προϊόντα της πληροφορικής και η πιο εξελιγμένη τεχνολογία, εκεί οι φαρμακοβιομηχανίες, εκεί ένα σωρό φθηνές και απολύτως εξειδικευμένες υπηρεσίες που πωλούνται στη Δύση. Κινέζοι και Ινδοί πειραματίζονται ήδη σε άλλο επίπεδο. Τρένα που θα πιάνουν 1.000 χλμ. την ώρα (σε δύο ώρες Ελλάδα-Γερμανία ε;), υποβρύχιες πόλεις, κατασκευή σπιτιών, ακόμη και τροφίμων από 3D εκτυπωτές… Ό,τι ταξινομούσαμε κάποτε ως «επιστημονική φαντασία», τίθεται πλέον ως κοντινός τεχνολογικός στόχος.
Ξεχάστηκα γράφοντας… Σήκωσα λίγο το κεφάλι. Στην τηλεόραση ο ρεπόρτερ από τη Νίκαια μετέδιδε ήδη αναλυτικότερες πληροφορίες για το φονικό, ψάχνοντας τους περιοίκους που ασφαλώς θα «έπεσαν από τα σύννεφα». Τα πάνελ των βουλευτών πάλι είχαν δώσει τη θέση τους σε κουτσομπολίστικες εκπομπές, με κεντρικό ήρωα έναν παίχτη του Survivor που χάνεται με μια... συμπαίκτρια στο δάσος, όπου πιθανόν και μπαλαμουτιάζονται.
Γενικά, ουδεμία ανησυχία περί των εξελίξεων στην Κίνα και το μέλλον του πλανήτη διαπίστωσα. Όλα εξελίσσονται κατά τα προβλεπόμενα. Άσε που ακόμη κι ο Δημητρακόπουλος εμφανίστηκε με σαφώς βελτιωμένα τα γαλλικά του…
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
