Όλα αυτά και το γεγονός, ότι η ΝΔ με το έργο της και τον ξεκάθαρο πολιτικό της λόγο είχε απέναντί της έναν πολιτικό αχταρμά, προβλημάτισαν, ιδιαίτερα, τον λαό και, γι’ αυτό, μέχρι την τελευταία στιγμή οι αναποφάσιστοι ψηφοφόροι συγκέντρωναν διψήφιο ποσοστό. Το τι συνέβη, τελικά, είναι, πλέον, γνωστό και, μάλιστα, λίγο έλειψε να σχηματισθεί αυτοδύναμη κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αφού πέραν του 40,8% των ψηφισάντων εξασφάλισε 146 βουλευτικές έδρες, ενώ ο βασικός αντίπαλός του ίσα που ξεπέρασε κατά τι το 20%.
Αυτός, λοιπόν, ο λαός, τον οποίο κάποιοι, κατά καιρούς, τον καθυβρίζουν, γιατί δέχεται να άγεται και να φέρεται απ’ τους πολιτικάντηδες του τόπου με δόλωμα τις ιδεολογικές αγκυλώσεις, τις ρουσφετολογικές προσλήψεις και τις προεκλογικές υποσχέσεις, γιατί ψηφίζει, συνήθως, με βάση το συναίσθημα και όχι την κοινή λογική, παρασυρμένος απ’ τις σειρήνες του διχαστικού λόγου, όρθωσε το ανάστημά του και αποφάσισε να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, προκειμένου να συνεχίσει σταθερά η χώρα μας την πορεία της προς τα εμπρός χωρίς πισωγυρίσματα.
Τι κι αν προσπάθησαν κάποιοι να εκμεταλλευθούν τις αδυναμίες του, για να ψαρεύουν σε θολά νερά; Τι κι αν ψήφισαν και καθιέρωσαν την απλή αναλογική, για να στενέψουν τον δρόμο, που οδηγεί ευκολότερα στην αυτοδυναμία των αντιπάλων του; Τι κι αν αυτοί οι κάποιοι, κατά τη διάρκεια της τετραετίας Μητσοτάκη, μόνο κακές κουβέντες είχαν να πουν γι’ αυτόν παρουσιάζοντάς τον ως πηγή όλων των δεινών, που προέκυψαν στον τόπο, ακόμη και όταν αυτά είχαν να κάνουν με τη συμπεριφορά των εξ Ανατολών γειτόνων μας, τις συνέπειες της πανδημίας και του πολέμου των Ρώσων κατά της Ουκρανίας, καθώς και των φυσικών φαινομένων; Τι κι αν σύμπασα η αντιπολίτευση με προεξάρχουσα την Αξιωματική προσπάθησε να απομονώσει το κυβερνητικό κόμμα αποκλείοντάς το απ’ το μπλοκ των προοδευτικών δυνάμεων;
Τα επεξεργάστηκε, καλά, όλα αυτά ο λαός μας και παρά το γεγονός, ότι επιχειρήθηκε να δημιουργηθεί τοξικό και διχαστικό κλίμα, προκειμένου να οδηγηθεί στις κάλπες με σύμβουλο το θυμοειδές του, κάτι τέτοιο δεν επιτεύχθηκε, αφού το προεκλογικό κλίμα, αυτήν τη φορά, ήταν τόσο ήρεμο και υποτονικό, ώστε να πραγματοποιούνται ομιλίες αντιπάλων, δίπλα­ δίπλα, χωρίς κανένα πρόβλημα. Έτσι, ο λαός αντιλήφθηκε, ευκολότερα, τις αδυναμίες της απλής αναλογικής, το σημαντικό έργο της Κυβέρνησης Μητσοτάκη, αλλά και τα λάθη του κ. Τσίπρα και των συνεργατών του, που του στοίχισαν τη μεγάλη διαφορά και την ήττα.
Λαθεμένη, πιστεύω, ήταν η επιλογή του κ. Τσίπρα να αποσιωπήσει και να μηδενίσει τα όποια καλά της Κυβέρνησης Μητσοτάκη, αλλά και να του φορτώσει όλες τις αμαρτίες του κόσμου, προκειμένου να τσαλακώσει την εικόνα του και να φθείρει το κόμμα του. Ήταν, μάλιστα, τόσο προκλητικός ο υβριστικός χαρακτήρας των λόγων του και ορισμένων στελεχών του, όπως, π.χ. των κυρίων Πολάκη και Ζουράρι στην προσπάθειά τους να τα παρουσιάσουν όλα μαύρα κι άραχλα, ώστε να προκαλούν την οργή και την αγανάκτηση πολλών πολιτών. Πέραν τούτου, ενώ έβλεπε, ότι τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης αποστρέφονταν τη συνεργασία μαζί του, ο κ. Τσίπρας αυτοσχεδιάζοντας και με περισσή προχειρότητα πελαγοδρομούσε και επέμενε στον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας, την οποία, άλλοτε, την ήθελε κυβέρνηση ηττημένων, άλλοτε, ανοχής ή ειδικού σκοπού, προκειμένου να καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου ο κ. Μητσοτάκης για το σκάνδαλο των υποκλοπών και για την τραγωδία των Τεμπών, ενώ κατέληξε στο τέλος να πει, ότι θα σχημάτιζε κυβέρνηση συνεργασίας μόνο, αν ήταν νικητής των εκλογών. Αν, μάλιστα, προσθέσει κανείς τα περί «Δήμητρας» του κ. Βαρουφάκη και τα περί τοπικού νομίσματος του κ. Τσακαλώτου, που θύμισαν άλλες εποχές, καθώς και τα περί εργατικών εισφορών του μαρτυριάρη κ. Κατρούγκαλου, αντιλαμβανόμαστε, γιατί ο λαός αντέδρασε διαφορετικά και απρόσμενα.
Γι’ αυτό και με σύνεση και νηφαλιότητα έδωσε το αποτέλεσμα, που γνωρίζουμε.