Έχει, μάλιστα, το θράσος ο Πρωθυπουργός να παρουσιάζει αυτήν την «αναβάθμιση» ως «επίτευγμα του λαού μας» και ως «επιβράβευση του κυβερνητικού σχεδίου», ενώ μιλάμε για σχέδιο εξόντωσης των δικαιωμάτων και παραπέρα απαξίωσης των λαϊκών αναγκών, με τα οποία κράτος και κεφάλαιο αποκτούν πρόσβαση σε φτηνότερο χρήμα και δανεισμό.
Ο διεθνής οίκος αξιολόγησης «Standard & Poor’s» δεν αφήνει, άλλωστε, κανένα περιθώριο παρερμηνείας στις ανακοινώσεις του, όπου δίνει το μεγαλύτερο βάρος στις προϋποθέσεις που απαιτούνται για να διατηρήσει η ελληνική οικονομία την επενδυτική βαθμίδα, προμηνύοντας εφιάλτη δίχως τέλος για τον λαό.
Υπογραμμίζει, λοιπόν, ότι θα πρέπει να συνεχιστούν «τα ισχυρά πρωτογενή πλεονάσματα» για μεγάλη περίοδο και «οι μεταρρυθμίσεις που ενισχύουν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας», σε συνδυασμό «με την πλήρη αξιοποίηση των κεφαλαίων του Ταμείου Ανάκαμψης».
Κάθε φράση τους και ένα καρφί στο ρημαγμένο λαϊκό εισόδημα, η «χαριστική βολή» σε στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα, που η εξαΰλωσή τους είναι το νούμερο ένα «καύσιμο» για τις επενδύσεις και την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.
Αν, λοιπόν, για να πάρει την επενδυτική βαθμίδα η Κυβέρνηση χρειάστηκε να ψηφίσει 400 αντεργατικούς νόμους στην προηγούμενη θητεία και άλλους 14 από τον περασμένο Ιούλη, μεταξύ αυτών και τον νόμο για το 13ωρο, την επέκταση της ευέλικτης εργασίας και άλλα να απογειώσει τη φορο-αφαίμαξη των λαϊκών στρωμάτων κατά 3,16 δισ. ευρώ πάνω από τα προβλεπόμενα έσοδα του προϋπολογισμού το εννιάμηνο του 2023, ανεβάζοντας στο 7,5% την υπεραπόδοση των φορολογικών εσόδων να νομοθετήσει μέχρι και πέρυσι τον Ιούνη πάνω από 200 αντιλαϊκά προαπαιτούμενα για τις δόσεις του Ταμείου Ανάκαμψης, ανάμεσά τους και δεκάδες νέα προνόμια και απαλλαγές για το κεφάλαιο, ...τότε εύκολα καταλαβαίνει κανείς τι θα ακολουθήσει τα επόμενα χρόνια, για να παραμείνει η χώρα σε τροχιά «επενδυτικής βαθμίδας». Και μάλιστα, σε συνθήκες που τα σύννεφα της επόμενης καπιταλιστικής κρίσης μαζεύονται επικίνδυνα, οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί οξύνονται και σφίγγει ο κλοιός της περιοριστικής πολιτικής στην Ε.Ε. και στην Ελλάδα.
Σε όλο αυτόν τον αντιλαϊκό ορυμαγδό, η Κυβέρνηση είχε στο πλευρό της τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, με τους οποίους: Μοιράζεται τον «εθνικό στόχο» της επενδυτικής βαθμίδας, ψήφισαν μαζί τους μισούς σχεδόν νόμους στην προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδο (50% ο ΣΥΡΙΖΑ, 80% το ΠΑΣΟΚ), τα περισσότερα προαπαιτούμενα του Ταμείου Ανάκαμψης και συνεχίζουν ακάθεκτοι, έχοντας ψηφίσει όλοι μαζί τους μισούς νόμους της νέας Κυβέρνησης συμφωνούν με τα πρωτογενή πλεονάσματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε, ήταν ο πρώτος που τα εφάρμοσε ως Κυβέρνηση, για να φτιάξει το «δημοσιονομικό μαξιλάρι», στραγγίζοντας τον λαό για λογαριασμό των μεγάλων ομίλων, ενώ σήμερα με θράσος ανακαλύπτει τη «φτωχοποίηση των πολιτών».
Δικό τους «επίτευγμα» είναι επομένως η επενδυτική βαθμίδα και όχι του λαού, ο οποίος δεν έχει τίποτα να περιμένει από αυτή. Αντίθετα, το κράτος και οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι κερδίζουν φτηνότερο δανεισμό με νέες αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις και φοροληστεία. Από παντού χαμένοι δηλαδή οι εργαζόμενοι και οι άλλοι βιοπαλαιστές.
Αν κάτι επιβεβαιώνεται, λοιπόν, είναι ότι οι στόχοι του κεφαλαίου και του αντιλαϊκού κράτους, με οποιαδήποτε Κυβέρνηση, δεν συναντιούνται πουθενά με τα δικαιώματα και τις ανάγκες του λαού. Και ότι δεν υπάρχει σχέδιο που να μπορεί να υπηρετεί ταυτόχρονα τα κέρδη των ομίλων και τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες.
Απέναντι στον αντιλαϊκό σχεδιασμό της Κυβέρνησης, της Ε.Ε., του κεφαλαίου και των κομμάτων τους, ο λαός μπορεί τώρα από καλύτερες θέσεις να αντιτάξει τον δικό τους αγωνιστικό - διεκδικητικό σχεδιασμό, πιο έμπειρος από τις μάχες του προηγούμενου διαστήματος, πιο δυνατός από την ενίσχυση του ΚΚΕ, όπως αποτυπώθηκε και στις πρόσφατες εκλογικές μάχες. «Επενδύοντας» σ’ αυτόν τον δρόμο, μπορούν να περάσουν σε άλλη βαθμίδα και οι αγώνες του για πραγματική ανατροπή!