Πληροφορούμαι λοιπόν πως ο αριθμός των διεκδικητών της ψήφου των πολιτών συνολικά, τόσο σε δημοτικές όσο και σε περιφερειακές εκλογές, ανήλθε στους 151.766 υποψηφίους και αντιστοιχεί σχεδόν στο 2% των Ελλήνων πολιτών. Ο αριθμός κρίνεται από τον γράφοντα ως εκκωφαντικά μεγάλος. Δε θέλω να αναλογιστώ ότι όλοι αυτοί οι συνάνθρωποί μας επεδίωξαν να ικανοποιήσουν το εγώ των φιλοδοξιών τους ή να σταθμίσουν το εύρος της αποδοχής από το κοινωνικό τους περιβάλλον. Θα ήταν άκρως λυπηρό και επ’ ουδενί δεν επιθυμώ ούτε να διανοηθώ κάτι τόσο ευτελές. Με αισιόδοξη οπτική υπολαμβάνω το σύνολο των ενδιαφερομένων για τα κοινά ως θεωρούν εαυτό ικανό προσφοράς, ως έμπλεο ιδεών, ως εμφορούμενο της καζαντζακικής ιδέας περί ευθύνης και χρέους. Θέλω τουλάχιστον το 2% των πολιτών της πατρίδας μου να προθυμοποιείται να θυσιάσει το ατομικό στο βωμό του συλλογικού συμφέροντος, να στοχοπροσηλώνεται στην ευημερία του δημοκρατικού συνόλου. Παρατηρώντας ωστόσο στην ειδησεογραφία τις συνεχώς αυξανόμενες τάσεις των φαινομένων βίας και παραβατικότητας μεταξύ παιδιών και εφήβων στη χώρα μας, περιστατικών που λίγα χρόνια πριν τα θεωρούσαμε μακρινά και ανήκοντα στην αντίπερα του Ατλαντικού χώρα, αναλογίζομαι πως η κάλπη έβγαλε μόνο ηττημένους! Δεν θα επιρρίψω τις ευθύνες στον απρόσωπο κορονοϊό, στο πλαστικό κινητό, στο άψυχο διαδίκτυο. Ριγώ όμως παρατηρώντας την αίσθηση μοναξιάς του παιδιού που μετέπειτα ως έφηβος αδειάζει το δοχείο των συναισθημάτων του ψυχισμού του. Αναριγώ με την κατοπινότερη επιθυμία άλογης αντίδρασης με την οποία επιζητά να αναπληρώσει την κενότητά του! Προτροπή λοιπόν στο προαναφερθέν 2% των Ελλήνων - είτε έχει πλέον αποκτήσει την ιδιότητα του αξιωματούχου είτε με την ιδιότητα του απλού πολίτη - αν όντως ενδιαφέρεσθε για το αύριο της πατρίδος μας, αν πράγματι όσα υποσχεθήκατε προεκλογικά δεν ήταν πομφόλυγες και φληναφήματα, τότε το λιγότερο που έχετε να κάνετε είναι να ακούσετε τους νέους. Οφείλετε να εγκύψετε στα προβλήματ;A τους. Μιλήστε μαζί τους, ακούστε τους! Πεινούν για συμβουλές, διψούν για καθοδήγηση! Δυστυχώς ως κοινωνία περπατούμε στις κορυφογραμμές της αλλοίωσης, της εκρίζωσης των ηθικών αρχών και αξιών, της αποπνευματοποίησης, της κυριαρχίας του εύκολου, του ανούσιου, του λίγου. Το σήμα κινδύνου ήδη εξεπέμφθη... ζητούνται επειγόντως σωσίβια γνώσης, ηθικής, ιδεών και ιδεωδών. Ζητούνται επειγόντως ταγοί.