Παρόλα αυτά, το καθαρίζουμε σχολαστικά συχνά-πυκνά, το ξεσκονίζουμε με ευλάβεια και το τοποθετούμε στο ράφι σχεδόν με στοργή, με ένα δέος περίπου, αλλά άδειο από ψυχή, Χωρίς κερί! Το ίδιο συμβαίνει συχνά και με τις κορνίζες. Μας χαρίζουν σε γιορτές, γενέθλια στιλάτα πλαίσια από ασήμι, σπάνιο ξύλο κ.λπ. για να τοποθετήσουμε πολύτιμες προσωπικές φωτογραφίες και εμείς αφήνουμε εντός κάδρου τη νεκρή φύση του ΙΚΕΑ, την άψυχη φωτοτυπία του κατασκευαστή της κορνίζας. Προσωπικά έχω πέσει θύμα του φαινομένου και δεν του καταλογίζω την παροιμιώδη αδιαφορία μου για οτιδήποτε δεν μου καίγεται καρφί. Μ’ αρέσουν τα κεριά, αν και όχι τόσο οι προσωπικές φωτογραφίες. Αλλού είναι το θέμα.
Η κάλυψη του κενού σκοτώνει τη φαντασία. Αυτό είναι. Η πλήρωση, το γέμισμα του άδειου χώρου αποκλείει κάθε άλλη πιθανότητα να τοποθετηθεί στην κενή θέση κάτι άλλο καλύτερο, γοητευτικότερο, καταλληλότερο. Πρέπει να ζήσεις με το κερί που κάρφωσες στο κηροπήγιο, με τη φωτογραφία που μόστραρες στην κορνίζα. Η εναλλακτική εξαφανίστηκε άπαξ στη βάση του κηροπήγιου στερέωσες τη, με άρωμα βανίλιας, λαμπάδα και τη στιγμή που ξανάκλεισες την πλάτη της κορνίζας, αφού προηγουμένως προσάρμοσες τη φωτογραφία με το λάγνο χαμόγελο. Καλύτερα να μην αγοράσεις ποτέ αυτοκίνητο, όλα όσα βλέπεις (και αντέχεις οικονομικά να αποκτήσεις) είναι δυνητικοί στόχοι σου, καλύτερα μην μπλέξεις ποτέ με ταίρι, όλες ή όλοι θα μπορούσαν να καλύψουν το κενό στα δεξιά σου και να σου κρατούν το χέρι να μη φοβάσαι (αρκεί να μπορέσεις να τους γοητεύσεις). Ένα VW που θα αγοραστεί αποκλείει την ίδια στιγμή ένα ΤΟΥΟΤΑ, ένα FIAT, ένα FORD και πάει λέγοντας, ενώ μια Μαρία που θα παντρευτείς σε αναγκάζει να ξεχάσεις την Ελένη, την Ιουλία, τη Μόνικα (ή μήπως όχι;). Ο κόσμος όλος μπορεί να κρύβεται μέσα στην ερημιά, ακόμη κι ένα χωριουδάκι, όμως, σκοτώνει τη Ν. Υόρκη.
Αυτός ο περιορισμός του πεδίου, αυτή η απομείωση των επιλογών μας ωριμάζει καθώς μεγαλώνουμε και η αντίδραση τού να μη γεμίζουμε τα κενά κηροπήγια της ζωής μας και τις άδειες κορνίζες είναι, πιστεύω, ένα είδος παλιμπαιδισμού. Μια υποχώρηση των ενήλικων εαυτών μας σε προηγούμενα στάδια, εκεί όπου οι επιλογές ήταν αμέτρητες, ή έστω περισσότερες, και όλα, ή σχεδόν όλα, πιθανά. Καθώς μεγάλωνες μπορούσες να γίνεις τα πάντα, κατέληξες, όμως, ταπεινός επαρχιώτης να γράφεις σε μια τοπική εφημερίδα ε, δεν το λες και κατάκτηση. Καλύτερα να άφηνες το κηροπήγιο άδειο. Στην εφηβεία μπορούσες, ήσουν σίγουρος, να πιάσεις την κοινωνία από τον σβέρκο και να τη στρίψεις όπου ήθελες, τώρα όλη η κοινωνία σου έχει συρρικνωθεί σε μια τετραμελή οικογένεια με παιδιά στα ονόματα των παππούδων (για την κληρονομιά), ε δεν το λες και υψηλό πέταγμα. Από αητός κατέληξες σπουργίτι. Καλύτερα να μην έβαζες στην κορνίζα εκείνη τη φωτογραφία με το οικογενειακό πλατσούρισμα στον Πλαταμώνα. Μετάνιωσα που είχα πάει πριν χρόνια στο δάσος της Δαδιάς και στην Εύβοια δεν θα είχα βάλει κερί στο κηροπήγιο, δεν θα γνώριζα τι χάσαμε από τις πυρκαγιές τα καλοκαίρια. Χίλιες φορές να μη γέμιζα τα μάτια μου παλιότερα με τις εικόνες των χωραφιών του χωριού μου, έτσι όπως φαίνονται από το Μαυροβούνι, δε θα ‘μουν τώρα αναγκασμένος να καταναλώνω τη μακάβρια ξινή και επικίνδυνη σούπα νερού, που σκεπάζει ήδη για δύο μήνες τα πάντα. Καλύτερα άδεια η κορνίζα, παρά αυτοί οι στύλοι της ΔΕΗ που χώνονται την υδάτινη επιφάνεια σαν φυτίλια σε δυναμίτες να μου τρυπούν καρδιά και μάτια.
Αν δες έχεις νέα ευχάριστα να πεις, καλύτερα να μη μας πεις κανένα, που έλεγε κι ο Σαββόπουλος στον Άγγελο-Εξάγγελο. Εκτός κι αν το νέο είναι ο Κασσελάκης, αλλά κι αυτός κάηκε από την ακατάλληλη συγκυρία. Δεν μπορεί να σκάσει το χειλάκι μας.
Καλύτερο το κενό κι ας το απεχθάνεται η φύση!