Το «θαύμα» του Αρχαίου Θεάτρου Λάρισας

Γράφει ο Παύλος Λάλος

Είναι μια ανάταση, ένα «Θαύμα» για όποιον αγαπάει τον Πολιτισμό, να βλέπει περπατώντας στη Βενιζέλου το Αρχαίο Θέατρο της Λάρισας μέρα τη μέρα να συμπληρώνεται στα μαρμάρινα κενά των σειρών κερκίδων (των εδωλίων για την ακρίβεια) και να αποκτά τη χαμένη λάμψη του.

Τα νέα μαρμάρινα τμήματα, που τοποθετούν τα συνεργεία των ειδικών, λαμποκοπούν λευκότητα, ιδίως αν χτυπάει ο ήλιος, τα παλαιότερα αυθεντικά εδώλια με την πατίνα του χρόνου σε μια συνομιλία μεταξύ τους. Μετά από τόσους αιώνες αυτό το αρχιτεκτονικό επίτευγμα της προ Χριστού Λάρισας, θα γίνει βατό με παραστάσεις - εκδηλώσεις, οσονούπω υπομονή, για μας τους σημερινούς Θεσσαλούς (γιατί δεν είναι μόνο για τους διαμένοντες στην πόλη, μα για όλους που μπαινοβγαίνουν στη Λάρισα και για τουρίστες). Εύγε σε όλους που βοήθησαν να αποκαλυφθεί, είτε στον Δήμο ήταν, είτε σε κυβερνήσεις για κονδύλια, είτε αρχαιολόγοι και τεχνικοί.
Μιλάω για «θαύμα» όχι με την εκκλησιαστική - θρησκευτική σημασία μα με την κοσμική ελληνική σημασία, που από την αρχαιότητα ανέδειξε κατάλογο με τα 7 θαύματα του τότε κόσμου, αρχιτεκτονικά κυρίως κορυφαία ανθρώπινα επιτεύγματα που ένα (η μεγάλη Πυραμίδα στην Αίγυπτο) άντεξε ως σήμερα. Ο Παρθενώνας (Ακρόπολη ως σύνολο) που λαβωμένος θαυμάζεται ως σήμερα και υποστηρίζεται η επιστροφή των κλεμμένων γλυπτών, από όλους (πλην κάποιων Άγγλων), είναι «θαύμα» μεταξύ των μετά των 7 πρώτων, παρ’ όλη την τελειότητά του. Τα αρχαία θέατρα είναι «θαύματα» ανθρώπινης σχεδίασης και μαστορικής, που παρά τη λεηλασία τους από τους ανθρώπους που δεν τα εκτιμούσαν, επέζησαν λόγω της κατασκευαστικής τους επάρκειας, όπως το Θέατρο της Λάρισας και με την αποκατάσταση (με άλλα κονδύλια και κόπο) θα επουλωθούν οι πληγές. Αν συγκρίνουμε με την κακομοιριά της κατασκευής - καταστροφής του νέου σιδηροδρομικού δικτύου και στη Θεσσαλία μας πιάνει η θλίψη ή και κλαυσίγελος, αγνοείται δε το πότε θα πάμε ξανά με τρένο Λάρισα - Αθήνα, τόσο καλά!!! Και μας παρηγορεί η θέα του Θεάτρου μας, να συμπληρώνονται η 3η σειρά εδωλίων, η 5η, η 12η και μετά η 13η, μια ομορφιά που νικάει τα αρνητικά των ημερών, γιατί η τέχνη πάντα λειτουργεί «Παρηγορητικά», δεν σε χορταίνει ψωμί ούτε χτυπάει την ασύδοτη ακρίβεια- κερδοσκοπία των απυρόβλητων ισχυρών, ούτε κάνει φτηνότερο τον λογαριασμό ρεύματος όποιου «πονηρού» χρώματος. Η τέχνη είναι και ιδίως η καλή τέχνη κι όχι η χυδαία, που ομορφαίνει τον κόσμο μας και στηρίζει την ανθρωπιά μας να πορευτούμε στη ζωή.
*Ο Παύλος Λάλος είναι συνταξιούχος δημοσιογράφος της ΕΡΤ ΕΡΑ Λάρισας, συγγραφέας.