Η κα Λία Παπαδοπούλου, Καθηγήτρια της Νομικής στο ΑΠΘ, σε συζήτηση σχετικά με τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών στην ΕΡΤ, υποστήριξε ότι α) ο γάμος είναι απλά μία αστική σύμβαση και β) η μη νομοθετική πρόβλεψη γάμου ομόφυλων ζευγαριών αποτελεί διάκριση εις βάρος των φύλων.
Η τοποθέτηση αυτή κατ’ αρχάς αναδεικνύει ένα πρόβλημα που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη Νομική Επιστήμη, η οποία φαίνεται να εξελίσσεται περισσότερο ως εν κενώ άσκηση μαθηματικών και όχι μέσα στα πλαίσια της ιστορικής, κοινωνικής και προπαντός φυσικής πραγματικότητας.
Ναι, υπάρχει αδικαιολόγητη διάκριση των δύο φύλων στο εργασιακό περιβάλλον, στο οικογενειακό περιβάλλον, στην κοινωνική και πολιτική ζωή. Αλλά να θεωρείται αδικαιολόγητη διάκριση των δύο φύλων η ίδια η διαφορετική τους φύση, η οποία διάκριση αποτελεί και την βάση της ίδιας της έννοιας του γάμου, είναι παραλογισμός. Οι πάντες γνωρίζουν ότι τα δύο φύλα είναι διαφορετικά μεταξύ τους σε συγκεκριμένα σημεία, τα οποία αποτελούν και τα σημεία της διάκρισής τους. Η επιδίωξη ακύρωσης αυτής της «διάκρισης» οδηγεί στα «ά-φυλα» άτομα, κάτι έξω από τη φύση. Το οποίο βεβαίως αποτελεί τον πυρήνα της woke κουλτούρας, άλλως κουλτούρας της αποδόμησης. Αν η σύγχρονη Νομική Επιστήμη οδηγείται σ’ αυτή την κατεύθυνση, τότε αυτό θα πρέπει να απασχολήσει ιδιαίτερα τους νομικούς, αλλά όχι μόνον αυτούς.
Βεβαίως όταν αντιμετωπίζονται τα άτομα «ά-φυλα» ή ουδέτερα στο θέμα του γάμου, τότε δεν πρέπει να ξενίζει και η αντιμετώπιση του γάμου σαν μία απλή αστική σύμβαση. Σαν ένα εργολαβικό συμβόλαιο ή μια σύμβαση ενοικίασης ενός ακινήτου. Διερωτάται όμως εύλογα κανείς εάν επί τόσους αιώνες, σε τόσους διαφορετικούς πολιτισμούς, στην ίδια την εποχή μας ακόμη, υπάρχουν έστω και δύο άνθρωποι που τη στιγμή του γάμου τους αυτό που καταλαβαίνουν είναι ότι απλά συνάπτουν μία αστική σύμβαση.
Έλεος πια με την υποκριτική αποδόμηση των πάντων. Η μητρότητα ως έννοια υποβαθμίζεται συστηματικά και υποτιμάται σε διαδικασία αναπαραγωγής, αλλά την ίδια στιγμή η παρένθετη μητέρα δεν αποτελεί εξαγορασμένη μηχανή αναπαραγωγής. Τα παιδάκια θα πρέπει να διδάσκονται από το νηπιαγωγείο ότι μπορούν να επιλέγουν όποιο φύλο θέλουν, διότι η φύση δεν έχει πλέον καμία σημασία και το μόνο που μετράει είναι το αυθαίρετο «δικαίωμά» τους να επιλέγουν όποια «ταυτότητα φύλου» τους αρέσει. Και όλα αυτά, διότι η κοινωνία προχωράει μπροστά, όπως φρόντισε να υπενθυμίσει η κα Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Η αλήθεια είναι ότι η διαφορά του γάμου από το σύμφωνο συμβίωσης βρίσκεται στο δικαίωμα υιοθεσίας άνευ όρων. Οι δήθεν περιορισμοί που μπορεί να προβλέπονται νομοθετικά, θα καταπέσουν σε κάθε δικαστήριο. Και επειδή τις τελευταίες ημέρες υπερτονίζεται ο παράγων «ανθρώπινα δικαιώματα», ας κατατεθεί εδώ, για όσους βολεύονται να το ξεχνούν, ότι στην Διακήρυξη του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα του Παιδιού, ως πρώτο δικαίωμα ορίζεται να μεγαλώνει το παιδί με τους φυσικούς του γονείς. Την Μητέρα του και τον Πατέρα του.
Αυτό το διακηρυγμένο ανθρώπινο δικαίωμα κάθε παιδιού να μεγαλώσει με τη Μητέρα του και τον Πατέρα του, ποιος θα το υπερασπιστεί; Και ποιος θα τολμήσει να το ακυρώσει για χάρη αμφιλεγόμενων δικαιωμάτων συγκεκριμένων ενηλίκων;